Een normale donderdag vandaag. Nou ja normaal. Wat versta ik onder normaal. Voor mij zijn vele dingen juist niet normaal. Ik gooi er vaak wat in, wat juist abnormaal te noemen is. Zo was ik altijd al en zo ben ik gelukkig gebleven. Altijd t meisje dat net wat anders deed. Maar soms zou ik willen dat ik gewoon doorsnee was. Gewoon t standaard mens.... maar wat is dat, het standaard mens. Wanneer ik om me heen kijk zie ik veel standaard mensen. Tenminste ik denk dat ze standaard zijn omdat ze t geijkte doen. Ze doen juist wat er van hen verlangt wordt. Niet dat ik dat ook nooit deed... zeker wel en nog kan ik verschrikkelijk burgerlijk zijn, sociaal aanvaardbaargedrag vertonen. Maar ergens diep van binnen ben ik toch ook het mens dat juist graag uit de band springt. Juist net datgene doen wat eigenlijk niet kan, of waarvan menigeen de schouder ophaalt. Omdat ik juist dat doe dat net niet standaard is. En dan voel ik me zo blij. Ik kan genieten van de uitspattingen die ik doe, of juist t ingetogen zijn wanneer een ander luidruchtig en uitgelaten is. Vroeger vond ik t geweldig om op wat voor manier dan ook op te vallen. Mijn haar was ooit roze, niet bewust, mijn kapper had een nieuwe kleur en of ik die wilde testen. Zo gezegd zo gedaan en ik vond dat geen probleem. Het pakte roze uit..... Ik hield een paar dagen een petje op en niemand die bedacht dat mijn haar roze was. Waar een ander lyrisch zou reageren reageerde ik lauw, komt goed toch! Maar ook nu nog. Op momenten zoals vandaag, een mooie zonnige dag, vrij zijn, vrijheid voelen, heerlijk voor dag en dauw al aan de gang geweest....nu mijn USB-stick in mijn radio en luisteren naar mijn muziekjes en onderwijl doen wat ik nu doe. Schrijven, muziek luisteren, mee zingen, terug denken aan vervlogen tijden, en radio keihard aan bij de klanken van Julien Clercq....this melody....en Kayak met Ruthless Queen, Starlight Dancer en I Want You To Be Mine. Zie ik mezelf als 17 jarige voor t eerst naar een concert gaan van Kajak, in Eindhoven. Mijn vader bracht me daar heen. Niemand van mijn vriendinnen dacht aan Kajak, maar ik wel, ik was toen al niet standaard. De klanken op de toetsen van Ton Scherpenzeel, maar ook de hoge stem van Max Werner en later van Edward Reeker betoverde mij.... ik kon daar echt bij wegdromen. Waarschijnlijk dat ik daarom de film Spetters wel 4X gezien heb... zij leverde de titel song. Ook dat getuigd dus van niet standaard zijn, want wie kijkt in hemelsnaam 4X naar dezelve film? Je leest er boek toch ook niet 2X lijkt mij.... ik dus wel, maar ook nog meer dingen.... waar door t blijkt dat ik juist niet standaard wil zijn.... ik ben ervan overtuigd dat ik de wereld kleur geef. Wanneer ik later ooit bij Petrus kom (al twijfel ik daar wel aan hoor), en hij zou vragen, en Brigitte was t leuk geweest,??? Dan kan ik zeggen t was en mooie tijd ik was soms ondeugend en niet standaard en volgens mij heb ik mijn kleuren achter gelaten..... Veel Liefs Brigitte....
