Bijna is het zover. De laatste dozen worden ingepakt, de laatste dagen tellen weg. In dit huis met ruim 31 jaar herinneringen heben wij de langste tijd gewoond van ons leven. In het nieuwe hopen wij ook een groot aantal jaar samen te mogen zijn. Het zal zeker geen 31 jaar zijn maar met 30 jaar jaar zou ik ook al erg tevreden zijn. Dit oude huis geeft veel te vertellen. Muren hebben geen oren en mond maar ze dragen de jaren van ons diep in t beton. Van de eerste stappen binnen zetten als jong stel met 1 zoontje tot nu, vijftigers die opa en oma zijn. Daar tussen in liggen de jaren van weleer. Het prille geluk van ons als jong gezin, de geboorte van onze 2e zoon, de kinderjaren van hen, hun stemmetjes die weerklinken, "mama welke dag is het vandaag", "papa, mag ik nog even buiten spelen, want toen was t nog fijn dat buiten spelen. Altijd was daar wel iemand te vinden. De uitspraken van "mag ik met zonder jas naar buiten", en ik lust zondag nog een keer een frietje met zonder mayonaise.... Naar school wad veilig. Een straat oversteken en je was er al. En na schooltijd steeds weer een buurmeisje meebrengen. Ze was er vaker eerder dan onze jongens. De tienerjongens die over gaan in puberteit, een huis vol jongens op vrijdag avond, kaarten, spelletjes, en later wanneer ze ouder werden een kratje bier onder tafel en gezelligheid alom. De tijd dat ze t nest verlieten, t gevoel dat t me gaf om ze los te laten....Maar t kwam goed...t was goed. De tijd van onzekerheid na t ongeluk, de eenzaamheid en t opnieuw naar elkaar toegroeien. De tijd dat de kleinkinderen kwamen. 3 jongetjes die met regelmaat ons huis op de kop zetten. Wat hebben we hier genoten. Steeds opnieuw een fase. En nu deze stap. Geluiden sommen weg, de muren zuigen de laatste herinneringen op....En ik, ik denk met weemoed aan vervlogen jaren...maak plannen voor straks wetende dat ik nooit meer jong zal zijn. Maar ook dat ik straks die deur dicht doe met een goed gevoel.....t was mooi, heel mooi. Maar nu tijd voor iets nieuws....liefs Brigitte
