Alweer even geleden dat ik blogde. Ik kon er de inspiratie niet toe krijgen, de woorden niet vinden en mijn tijd er niet voor maken. Ik weet dat t me goed zou doen, maar ik was te veel bezig met andere dingen. Meestal lukt t me juist dan wel, maar ik had dit ook nog nooit gevoeld, dus vond ik t nodig om dit gevoel op me in te laten werken en t er te mogen laten zijn. Weg stoppen en negeren dat is niet goed, eens komt t als een boemerang terug, misschien wel in een andere vorm, en dan verward dat nog meer omdat je niet meer denkt dat t vergeten rouw is. Dat heb ik 15 jaar geleden meegemaakt, en dat wil ik nooit meer meemaken. Vandaag is de dag dat ik besloten heb om te mogen voelen wat ik voel. De eerste weken heb ik in overleven gestaan, samen met onze lieve naasten veel geregeld en geprobeerd orde in de chaos te krijgen. Soms overzie je niet wat er komt kijken bij het overlijden van je dierbare. Emoties krijgen vaak de overhand, in een gesprek met iemand kun je zomaar ineens in huilen uitbarsten. Je weet je dan vaak geen houding te geven, en je verontschuldigd je er dan ook nog voor. Terwijl dat echt niet nodig is , je doet dan wat je eigenlijk al veel eerder had willen doen, je kwetsbaar opstellen is niet erg. Het laat zien dat je mens bent, met al je noden en deugden, met je competenties en gebreken met je positieve en negatieve kanten. Daar moet je t mee doen, je bent geworden die je bent, door de dingen die op je pad gekomen zijn, hoe je ermee omgegaan bent, wat je geleerd hebt daaruit, en wat t je bracht op t moment dat je er mee verder moest. Ik leer hier nog steeds van. Ik ben trots op ons hoe wij t doen. Wanneer ik nu voor mezelf spreek merk ik dat de kleintjes me een lach op mijn gezicht brengen. Hun onschuldige leventjes en hun ondeugende en liefdevolle momenten met mij, maken de randjes van de rouw wat vlakker. Ze toveren een glimlach om mijn mond, ze frunniken aan mijn ketting en mijn ring, ze praten tegen mij, we doen een spelletje of 3, zingen liedjes of ze komen in mijn armen gelopen onder t geroep van "omaaaaa" en ze begroeten elkaar of ze elkaar in jaren niet gezien hebben. Dan smelt mijn hart....loopt t over van liefde, en dat hadden we ook beloofd, we geven door wat we van haar geleerd hebben, t samen zijn met de mensen die ons lief zijn, dat doet ertoe, en verder niets.
Liefs Brigitte🎀
