Afschuw....

Ben vandaag maar jarig, wordt maar een 3 jarige peuter in een plaatsje in 't Amerikaanse Texas. In de morgen zongen je papa en mama nog lang zal hij leven, happy birthday to you En hiphip hooray. Je krijgt een cadeautje wat goed bekeken wordt, want wanneer 't scherpe randjes heeft en je zou je kleine vingertjes eraan kunnen bezeren dan gaan meteen alarm bellen af, en krijgt de fabrikant een proces aan z'n broek en betaald deze een schadevergoeding waar je akelig van wordt. Je speelt nog lekker even buiten, en de familie komt in de middag jou feliciteren met je 3e verjaardag. Na je middagdutje is het gezellig druk in huis en er zijn meer kindjes om mee te spelen. Je huppelt gezellig achter je neefjes en nichtjes aan, raapt onderweg nog wat op, want er is iets uit de jaszak gevallen van een feestganger. Je neemt 't mee naar buiten, en kijkt er met je kleine twinkelende peuter ogen naar, friemelt wat aan t haakje, en voor je ook maar iets merkt krijgt je kleine borst een dreun te verwerken die een einde aan jou leventje maakt. Wat voor een impact moet dit hebben voor je papa en mama, wat voor impact heeft dit op je vriendjes, neefjes en nichtjes die jou ineen zagen zakken, wat voor een schuldgevoel moet dit zijn voor de feestganger die dit moordwapen uit z'n jaszak verloor..... Maar wat moeten wij hier denken in 't verre Nederland. Is 't in Amerika nog zo erg om over straat te lopen zonder wapen. In wat voor 3e wereldland heb jij geleeft en waarvoor ben jij gestorven.....

Lieve kleine peuter.... Rust zacht, en jou papa en mama, veel sterkte. 

blijf hoop houden❣️

In de aanloop naar de persco, lag ik gisteravond te brainstormen wat ik nu echt belangrijk vind, en wat ik minder van belang vind wanneer er maatregelen moeten worden aangescherpt. Wat 't virus ook doet, of er veel of minder mensen ernstig ziek worden, er is niks wat zo onvoorspelbaar is dan een virus dat we niet kennen. Een virus waarvan we begin dit jaar zagen hoeveel zieken er in een hele korte tijd kwamen en hoeveel levens 't gekost heeft. Ook familieleden en vrienden van ons kwamen ermee in aanraking, werden ziek, belande op ic of overleden na een periode van beademing verweg, in een onbekend ziekenhuis, waardoor er wanhoop en ongeloof heerste bij eerste lijn familieleden. We niet mochten troosten, niet onze gevoelens konden delen, ook ik stond 4x langs de weg om een dierbare op die manier uitgeleide te doen. Een tijd waarin ik bijna dankbaar was dat onze moeder een half jaar eerder overleden was, zodat we dit niet meer met haar hoefde mee te maken, omdat de zorgcentra hun deuren gesloten hielden voor bezoek van familie en hun dierbare alleen mochten zien via videobellen of bij 't raam te gaan staan. Laat dat aub niet meer gebeuren, dit is mensonterend en niet humaan. In tijden van angst en verdriet ben je graag bij diegene waar je van houd, bij hen die je na staan en je kennen van haver tot gort. Niemand ook geen Corona minister mag ons weg houden bij hen waar we van houden. Klein of groot... En ben vanavond maar minister president van 17 miljoen mensen. En maak maar eens keuzes waarvan je van te voren weet dat er altijd mensen niet mee eens zijn. Je hiermee hardwerkende treft, of juist de beperkte en hulpbehoevende raakt. Blijf open staan voor anders denkende, voor hen die hun branche zien onder gaan in deze chaos maar ook voor hen die angstig zijn. Blijf respectvol naar de ander, geef de ander de ruimte, pak je eigen gebied en doe daar je ding, maar boven al, blijf lief voor elkaar. Ergens in February had ik nog de illusie dat we dichter bij elkaar zouden geraken in dit geheel. Tja.... Een illusie armer, maar een les wijzer.

Liefs Brigitte 😘