Toen "ons mannen" nog jungskes waren dacht ik niet aan dat we ooit uit zouden groeien tot volwassen ouders, met volwassen kinderen en aanhang. Natuurlijk zag ik 't in mijn omgeving, en hoorde ik soms verhalen van vriendinnen en buren en bekende aan wanneer ze schoonkinderen kregen en opa en oma waren geworden. Ook zag ik dat dat niet overal soepel verliep. Dan zag ik ook de pijn en frustratie wanneer ze dat tegen me vertelde. Hoe ze ook hun best deden, dat 't nooit echt goed was, dat er altijd een zekere afstand bestond tussen hen en de schoonkinderen en dat het dan ook tussen hen en hun kinderen kwam staan. Maar ik hoorde ook verhalen aan waar 't juist heel goed was. Dat iedereen 't prima met elkaar kon vinden, en dat ongenoegen op een volwassen manier opgelost kon worden. Dat daarbij automatisch rekening gehouden werd met 't respecteren van elkaar. Dat vind ik eigenlijk vanzelf sprekend. Maar wanneer ik dan vroeg wat 't betekende voor hen om schoonmoeder te zijn, kreeg ik een ontwijkend antwoord. Ze hadden niet zoveel te maken met de aangetrouwde maar meer met hun eigen kinderen was 't antwoord, en dan voornamelijk dochters die veel thuis kwamen en waarmee leuke dingen gedaan werden. Naar mate er meer kleinkinderen kwamen werd 't gesprek met hen ook weer anders, want meestal ging 't daarover, en cijferde ze zichzelf weg, of dat de kleintjes alleen zaligmakend zijn. Clichématig snap ik dit, maar ik ben nou eenmaal ook een schoondochter, en ik heb 2 zonen en zag toen eigenlijk al een beetje mijn voorland. Zodra ik schoondochters heb loop ik er maar een btje bij, dacht ik. Eerlijk gezegd hield ik lang mijn hart vast. Er kwamen een aantal dames die 't hart van onze jongens sneller deden kloppen, maar met hen zag ik ook juist de minder leuke kanten van mijn kinderen (ja die hebben ze ook) versterkt raken. Lang dacht ik dat dit 't niet kon worden, en soms waren er hoogoplopende woordenwisseling nodig om ruimte in de lucht te klaren en zo weer alle neuzen dezelfde kant op zouden komen te staan. Maar met deze geklaarde lucht, kwam er ook inzicht.... En zo kwamen en gingen deze jonge dames weer. Totdat er voor mijn jongens 2 fijne jonge dames op hun pad kwamen. De ene kwam als puber en groeide bij ons uit tot een volwassen vrouw, en de andere kwam als jonge vrouw en leek met haar aanwezigheid in ons huis ineens vrouwestemrecht te introduceren. 3 - 3.... Maar wat ik nog meer zag was dat ze beide juist 't tegenovergestelde deden als waar ik bang voor was. Ik zag dat zij juist de betere en goede eigenschappen van onze jongens nog meer stimuleerde, de minder goeie daarmee een stukje naar de achtergrond joegen. Ze veranderende "ons mannen" niet, nee zij maakte mooiere versies van hen en hielpen inzien dat ze hen niet van ons weg namen maar ons iets terug gaven.... Iets van onszelf. En nu ik besef dat ik ook schoonmoeder ben en dit met tranen over mijn wangen zit te typen, hoop ik voor hen ook weer een voorbeeld te mogen zijn.
Liefs Brigitte 😘
