Er was er ooit een museum in Amsterdam dat met was in de weer ging. Zoveel was op een plek, dat wanneer je jaren terug er tussen door mocht lopen, je ineens zomaar op de bank mocht gaan zitten uitrusten naast Paul. Ook André keek je  lachend aan, Beatrix verwelkomde je in gala en tiara, en Einstein toonde je z'n befaamde formule. Een museum dat vol was met de grootheden der aarde. Iedereen vond daar wel een held of iemand die je bewonderde of waarvan je dacht dat die nooit meer te zien was. Dromen kwamen daar uit...of waren toch bedrog... Tja....die  grootheid was er ook.  Maar 1 kleintje met grootheidswaanzin was die "kleine". Juist, "was". Want t voordeel van was, is dat t opnieuw "was eens" kan zijn, zomaar was in iemands handen, of de oren wassen, of was getekend, of de was doen, of grote wasjes, kleine wasjes....witte was, fijne was...juist dat kleintje van was, die #pauperkabouter was eens van was, vraag me niet waarom, maar hij was t. Maar vanaf heden is hij weer was geworden. En hopelijk blijft hij was tot in lengte van dagen. Was getekend. 

Brigitte😘

grensoverschrijdend gedrag

Wat valt daar nou precies onder. Blijft t alleen iets sexueels, of ga je ook een grens over wanneer je iemand opzettelijk pijn doet, fysiek of mentaal, geestelijk of lichamelijk. Of wanneer een aanraking uit compassie is, een knuffel geeft, of om te troosten en te laten zien dat je er bent voor de ander. Iemand helpt met aankleden, of helpt met oversteken of lopen. Dit kan verkeerd geïnterpreteerd worden, en kan als een overschrijding van de grens aanvoelen. Waar ligt de grens...

We hebben onze mond er van vol, t begon met Billal, en eindigde vandaag met Jorick, en ik schrok van al wat er tussen zit, en wie weet wat er nog komen gaat. Hoe we mensen aan de denkbeeldige schandpaal nagelde, hoe we gesprekken thuis hadden over omgaan met elkaar en welk beroep zal er niet mee te maken kunnen krijgen en als klap op de vuurpijl, moeten we onze hand in eigen boezem steken. Waar ligt de grens? Voor mij ligt de grens daar waar macht gebruikt wordt, je geen kant op kunt omdat je t gevoel aangepraat wordt dat wanneer je t zegt, je een gezin uiteen drijft, familie kapot maakt, op straat beland en je toch niet geloofd word, omdat t gewoon niet echt is, en niemand die t ziet. Andere hebben een andere grens, afhankelijkheid, financieel of geestelijk, angst voor t ontdekken en de gevolgen daarvan, angst om niet geloofd te worden, angst om de schuld te krijgen, of gewoon, bang zijn om t te zeggen, en dat laatste is zo benauwd, dat t je hele leven bepaalt en ontwrichten kan. Maar ook heb ik te doen met mensen die steeds bij elke handeling die ze doen, moeten zeggen wat ze gaan doen, terwijl t aanraken van de ander bij hun beroep of leven hoort. Neem een gymleraar, of een fysiotherapeut, een arts of een (thuis)zorgmedewerker, en dan heb ik t nog geen eens over een leraar die een kind in de klas troosten wil omdat t gevallen is, een peuter die verdrietig is, omdat t z'n mama of papa mist of een baby die ziek is op t dagverblijf....en dan ook nog wat andere wel niet vinden van wanneer jij iemand aanraakt op een manier die voor de ander een grens is, maar voor jou aanvoelt als normaal. Ga der maar aan staan, en doe maar een gooi naar een oplossing. Maar blijf hierover in gesprek met elkaar, want voor we t in de gaten hebben hebben we allemaal wel met de grens te maken gehad.

Liefs 🥰