Laat ik dat maar niet doen, en dat overlaten aan George Lucas, die was goed in dit soort trilogie. Ik moet t gewoon doen doen met waar ik probeerde ooit goed in te zijn, poëzie. Ik zou precies passen in die eerste zin, in een ver verleden, daarin zou ik goed genoeg staan. Maar idd, lang geleden maakte ik gedichten. Vaak over de gemoedstoestand die ik op dat moment als jonge vrouw voelde. Verliefdheid, school, onzekerheid, trouw, kinderen krijgen, ode aan de man, ze kwamen allemaal voorbij. Later kwamen ook afscheid nemen en verlies daarbij. Vaak geschreven vanuit hoe ik me op dat moment voelde. Ik heb de afgelopen dagen het schrift weer gevonden, waarin ik in 1975 begon met schrijven. Ik las t door, en nog eens door. Verbaasde me over de gevoelens als kind, en schrok zo nu en dan van wat ik ooit schreef. Ik weet nog dat ik t destijds aan mijn moeder heb laten lezen. Maar het verbaasd mij nu, dat ze er niets van zei, hoe zwaarmoedig sommige gedichten waren. Terwijl ik nu denk, dat wanneer een 14 jarige dit voelde en benoemde, en aan mij liet lezen, dan zou ik als moeder zeker even schrikken en verbaasd en bezorgd zijn geweest. Misschien was de tijd toen anders, of vertrouwde ons mam mij hierin. Ik denk eerder dat laatste, want anders zou ik t haar niet hebben laten lezen. Nu ik t schrift weer vast gepakt heb, voelt t ook erg fijn. Gedeelde gevoelens van toen, t schrijven op papier, mijn veranderde handschrift, van meisje tot jonge vrouw, en daarna niets......maar ik zou zo graag opnieuw dit gaan doen. Ik weet dat t er nog zit. T voelt fijn om te schrijven, over gemoedstoestand of over wat ik beleef....wie weet, komt t weer boven bij mij.
Liefs Brigitte ♥️
