10 weken geleden begon ik aan een avontuur dat mij in een rollercoaster deed komen. Ik weet nog goed dat ik aan de vooravond van de aanvang tijdens een fietstocht tegen Jos zei, ik vind t toch zo spannend wat ik nu aan ga, ik weet niet wat t me brengen zal, weet niet wat t me kost en ik weet helemaal niet of t wat opleveren zal. Ik had t liefst de handdoek in de ring gegooid en me afgemeld voor dit traject. Ik had er zelfs zo nu en dan angstaanvallen van, en ik vertelde mezelf dat dit niet de bedoeling kon zijn. En toch zette ik door. De eerste 3 weken gingen als een roes aan me voorbij. Ik had er zelfs dagen bij dat ik aan t einde van de dag totaal versleten was en niet meer wist waar we mee bezig waren geweest, dus vroeg ik me dikwijls hardop af of dit normaal was. Mijn groepsgenoten deelde de zelfde ervaring, dus blijkbaar hoort dat erbij, maar ik begon me af te vragen of ik nog wel te redden was, en mijn ongemak en vermoeidheidsklachten van mijn reuma maar gewoon moest accepteren en mijn leven daaromheen aan te passen. Al zou ik toen niet weten hoe ik dat moest gaan doen. En toen kwam week 4...en ineens vielen bepaalde zaken op zn plek. Ik had ineens door dat wat we die dag uitwerkte, dat in de eerste week al besproken hadden. Dit ging vaker gebeuren naar gelang t traject liep. Na de 5e week raakte ik zo in paniek. Ik kon en durfde niet bij mijn gevoel te komen, en dat vertelde ik de eerste de beste therapeut die ik die dag tegen kwam en kreeg mijn muizenissen te horen. Er opende zich een gevoel dat ik niet herkende, wat me overweldigende en waar ik zo naar verlangt had. Mijn onderbuik deed t weer, mijn maag kon zich weer omkeren, mijn stenen in mijn maag waren weer daar, en wat belangrijker was, ik durfde naar ze te luisteren en ernaar te handelen. Ik ging mijn persoonlijkheden ontmoeten, ik durfde mijn kwetsbaarheid te tonen en ik bleef kijken en voelen naar t kind in mij. De onzekerheid maakte plaats voor helderheid, en de controleur en de pleaser maakte ruimte voor vertrouwen in de toekomst. Ik begin te beseffen dat btje bij btje ik kan zeggen, ik vergeef mezelf, en ik omarm t kind wat ik was, die destijds zo eenzaam was, alleen stond in de beschadigingen die mij aan waren gedaan. Ik mag beter voor mezelf zorgen, en toegeven aan wat ik nodig heb. Ook realiseerde ik me dat ik plezier mag beleven in de dingen die ik doe, dat ik daardoor waardevoller kan zijn voor mezelf en mijn omgeving. Zoveel is me de afgelopen weken duidelijk geworden. Ik kan terug kijken op een mooi traject. Maar nog meer, vooruit kijken naar een toekomst waarin ik zelf de regie heb, en mag voelen wat goed voor mij is en wat niet.
Liefs Brigitte ♥️
