En zo voel ik ineens wat t betekent om rust te hebben. Niet in de zin van niks doen, maar door mijn hoofd uit tezetten en gewoon te leven op gevoel. Niks klok en tijd, stappentellen, eten, telefoon, sociale media, gestructureerd leven, maar fouten mogen maken, dingen vergeten, niet teveel nadenken of bezig zijn met wat andere van me vinden, maar gewoon t leven voelen. Geen superwomen hoeven te zijn, maar gewoon ik. Ineens lijkt het of ik, of mijn brein, het door heeft, maar waar dat door komt weet ik niet. Zou leeftijd hier mee te maken hebben. Zou t ouder worden helpen met los laten, met meer in t hier en nu leven. Wanneer op bepaalde leeftijd toch alles gaat "hangen" behalve je tandvlees, dat kruipt weer omhoog, vallen je hersenspinselen dan misschien ook wel door het rooster, heeft de zwaartekracht hier ook geen vat meer op en zakt alles in elkaar, of heeft het zijn elasticiteit en collageen verloren en valt t net als een emmer zand uit elkaar wanneer t omkiepert. Hoe dan ook, ik heb er geen verklaring voor, net als dat ik er geen verklaring voor heb dat ik klaar ben met wat andere van me vinden. Me omringen met positieve invloeden leert me het negatieve af te zweren, de dagen vliegen voorbij, ze zijn me te dierbaar om er teveel onnuttige zaken in te stoppen, dus voor mij, vanaf nu....hier en nu. En daar hoef ik echt bijna niks voor te doen. Liefs Brigitte ❤️
