Na ruim 46 jaar denk je iemand wel te kennen, toch? Ook al heeft deze persoon 15 jaar geleden geleden een gedragsverandering doorgemaakt, ik ken hem als mijn broekzak. Ik snap waarom hij soms afhaakt, waarom hij in de middag moet gaan rusten, waarom hij zijn oordopjes in doet, en even later weer uit. Ik snap waarom hij de ruimte en de rust opzoekt in een drukke omgeving, maar ook snap ik waarom hij er juist blijft. Ik begrijp het ook wanneer hij zijn kwetsbaarheid verbergt en ik snap waarom hij in tranen uitbarst wanneer hij het gevoel heeft niet begrepen te worden, en het hem teveel wordt of wanneer de overprikkeling teveel van hem eist en hij daarbij het overzicht verliest. Maar ook waarom hij soms net doet of het hem niet raakt en doorgaat met zichzelf beter voordoen dan hij zich werkelijk voelt. Ik snap ook wanneer hij ziet dat het even niet gaat zoals hij graag zou willen, dat hij het maar laat gaan zoals het gaat, en wanneer hij voelt dit is wat te bereiken is vandaag, zie ik ook wel de frustraties. Ook snap ik hem wanneer hij pijnlijke keuzes moet maken, of juist keuzes maakt die het niet waard zijn om te doen en waar hij nu beter mee om kan gaan dan voorheen. Ook ik snap wanneer hij tegen me zegt, neem jij het "stuur" even over, het is me echt teveel nu, weet ik dat het ook echt "menes is", of wanneer hij tegen me zegt kun jij mij even helpen, niet dadelijk maar nu, graag binnen een paar seconden, (wat ik er ook voor moet laten staan), omdat ik hem snap. En ik begrijp het helemaal wanneer hij tegen me zegt dat hij zichzelf weer uitgevonden heeft in zijn verkruimelde brein. Ik zie dat zo niet, hij leert leven met deze nieuwe man, die inmiddels plaats heeft gemaakt voor de oude vertrouwde, omdat de vorige langzaam in t verleden verdwijnt. Die nieuwere versie van hem, die nog steeds graag zijn ding doet, maar op zijn manier, en ik en onze omgeving snappen dat. Maar wanneer hij dan na een drukke maar o zo leuke dag een dag moet bij komen, slaakt hij een zucht van verlichting en wordt hij emotioneel en zegt, doordat ik gisteren het gevoel had te leven moet ik het vandaag bekopen om morgen of overmorgen, wanneer ik dat te boven ben, weer te mogen doorgaan met wat het best bij mij past. En dat heb ik er heel graag voor over. En ik, ik snap dat.....
(Foto NAH begeleiding Susteren...)
