Macht en Ego☮️

Afgelopen dagen ging het nergens anders over dan over de Navo top. De kosten, de plek, de ceremonie, de hotels, het diner bij de koning en koningin en niet te vergeten de beveiliging, the Beast, komt hij wel of komt hij niet en wie komt er allemaal mee. Dagen volgepland met nieuwsuitzendingen, talkshow tafels vol met ervaringsdeskundigen, waar de èèn het nog beter weet dan de ander. Maar waar het op neer komt is en aanval op een Navo lid of partner, is een aanval op ons allen. Een 75 jarig oud verdrag dat ons (32 landen) moet beschermen tegen agressie. Klinkt mooi.... Geeft vrede.... 

Toch.... 

En daar stonden ze dan, gezamenlijk, op t bordes bij Huis Den Bosch, met zn allen. Zesendertig mannen straks in kostuum, meestal blauw en zeggen en schrijven zes vrouwen. Maar 6 vrouwen. Terwijl het juist vrouwen zijn die meer de nadruk leggen op samenwerking, debat en diplomatie. Investeren in sterkere sociale vangnetten en welzijnsbeleid. Gebleken is dat vrouwen minder snel geneigd zijn tot militaire agressie in tegenstelling tot mannen. Mannen nemen vaker een risico, waar vrouwen conflicten vaker duurzaam problemen op te lossen. Ook hebben vrouwen meer aandacht voor wederopbouw, educatieve vormen en sociale verbondenheid. Meer vrouwen aan de macht zou waarschijnlijk leiden tot meer samenwerking en minder agressie in de samenleving zeker als het gepaard gaat met gelijkheid, geloof, geaardheid en gender. Hey, de 4 G's. Maar macht doet vreemde dingen met de mens. Misschien is dit iets menseigen. Macht en ego heeft de neiging mensen te veranderen ongeacht geslacht. Zullen we het ooit weten? Geen idee! In de verre toekomst misschien. Maar of het met deze 36 mannen goed komt......laten we 🫱🏼🫲🏼🤞🏼🤝🙏🏼🍀🤲🏼☮️🕯️

P.P. ❤️

Vanmorgen mochten we op een plek zijn waar het heerlijk rustig is. De temperatuur was prima te doen in de ochtend, er stond een briesje, er waren schaduwplekken en het gezelschap was uiteenlopend van jong tot wat ze tegenwoordig zeggen, enkele vitalo's en al wat daar tussen zit. Maar de plek was magisch. Onder t genot van een kop koffie of "ijsthee" kwam t gesprek op de onrust in de wereld. Even leek t of we ondergedompeld werden in het negatieve, of we opnieuw meegezongen werden in wat de onvrede en onveilige situaties om ons heen met ons doen. Wat wereld leiders doen om hun macht te laten gelden, ze het hardst schreeuwen om hun gelijk te halen. En juist op dat moment keek ik naar rechts en zag een gebied dat me meteen deed beseffen dat waar ik was mij het op dat moment niet kon raken. Ik zag vrede om me heen, ik zag zon, ik zag liefde en ik zag een landschap dat me meteen tot rust bracht. Wat moet t bijzonder zijn om daar te mogen zijn, te werken en te wonen. 🌞🦙🐎👨🏼‍🌾🚜🌾❤️

Hey!!!! hier ben ik

Soms vraag ik me af of iemand dit herkent.

Niet per se de exacte situatie, maar het gevoel dat erbij hoort. Alsof je midden in een kamer staat, vol mensen, en toch het idee hebt dat niemand je echt hoort. Dat je iets probeert uit te leggen, maar ergens onderweg de woorden vervagen, alsof ze te zacht zijn. Of misschien denk ik gewoon te veel na. Misschien is dit gewoon menselijk, dit zoeken naar verbinding in een wereld die steeds meer lijkt te drijven op afstand. Maar ik schrijf dit toch, omdat er een kans is dat jij dit leest — en even knikt. "Ja, dat herken ik. Steeds vraag ik bevestigen, ben ik onzeker over wat ik doe. Soms kom ik in de verleiding om toch het roer om te gooien en op volle koers te gaan, maar dat roept weerstand op in mijn hoofd. Op ramkoers gaan kan altijd nog, dus probeer ik t eerst op mijn eigen vertrouwde manier te doen, die t best bij me past, die t dichtst bij me staat en waar ik me goed bij voel. Maar diep in mij zit een stemmetje dat t allerliefste luidkeels roept, 📣Hey hier ben ik, ik heb je wel gezien, jullie mij ook.

Ook ik moet er aan geloven🙂‍↕️

Wanneer ik het mag beleven wordt ik aan t einde van dit jaar 63 jaar. Twaalf daarvan was ik een kind. Ik groeide op een plek op waar ik me veilig voelde, met 2 liefdevolle ouders en een jonger broertje. Omringd door liefdevolle grootouders, ooms en tantes die bijna wekelijks op bezoek kwamen, vlakbij een basisschool en vriendinnen om de hoek. Vanaf mijn 12e werd t leven ineens wat gecompliceerder. Ineens was ik niet meer dat kind dat rond mocht fladderen maar werd er van me gevraagd om me te gedragen zoals een jonge dame zich dient te gedragen. Niet dat mijn ouders dat van mij verlangde, maar ik voelde de druk van de omgeving, en om erbij te blijven horen gaf ik daaraan toe. Tot mijn 16e fladderde ik zo nu en dan nog stiekem rond. Het ene moment speelde ik nog in de weiden achter mijn geboorte huis en t volgende moment zat ik tussen servet en tafellaken, opzoek naar wat ik wilde met de rest van mijn leven. Twintig was ik toen ik me settelde, jong dat weet ik maar voor die tijd was dat normaal. Voor ik 26 was had ik een koophuis, 2 kinderen en en een vouwwagen waarmee we ieder jaar kampeer vakanties vierde. En zo ging t leven door. Jaren werden zichtbaar, vele kilo's gewicht verloor ik, kinderen werden groot, en ik viel gelukkig nog steeds niet t verval van grijs haar en rimpels. Mijn genen hadden een positieve uitwerking op mij..... Tot nu....steeds komen er meer grijze sprieten haar tevoorschijn, een rimpel meer daar schrik ik niet meer van, platvoeten voel ik wanneer ik meer dan 7000 stappen per dag zet, ik krimp ook nog in, (hopelijk is er straks nog wat over) mijn handen zijn doorwerkt, mijn ogen worden slechter, mijn tandvlees kruipt omhoog, terwijl de rest van t lichaam zakt. En dan is er nog het gehoor, dat verraad een familie kwaal. Maar hoe slecht mijn gehoor ook is, of mijn ogen ook zijn, ik heb ze niet meer nodig om mensen te doorgronden. Daar heeft de leeftijd en levenservaring wel voor gezorgd. Door te kijken naar de mens als een geheel, en niet alleen naar hun uiterlijk, kun je mensen beter begrijpen en doorgronden. Dit vereist niet alleen visueel vermogen, maar ook inlevingsvermogen, begrip en de mogelijkheid om te luisteren naar wat ze werkelijk tegen je zeggen. 

Oud Zeer🍀

Wie heeft t niet. Oud zeer dat zo nu en dan weer de kop op steekt. Of dat je in een situatie verzeild raakt waarin je iets doet waar je gevoel je meteen weer terug fluit. Of erger nog, iemand die je dierbaar is tegen je zegt dat je dat beter niet had kunnen doen, dat er zeker consequenties op zullen volgen. Maar waarom.....omdat je graag iets deelde met andere, en je dan t gevoel hebt dat je een standje krijgt. Ik voelde t wel eens heel dichtbij, ik was wel eens die flapuit. Ik gaf wel eens mijn ongezouten mening, mijn kijk op sociaal maatschappelijke problemen, of ik poste wel eens iets wat me niet in dank werd afgenomen. Het gevoel dat je overhoud aan zo'n standje gaat verder terug dan t moment zelf. Het komt ergens vandaan. Ik hoef niet lang na te denken. Mijn gedachte gaan terug naar de 5e klas "lagere school". Hoe ik ook mijn best deed, toch werd ik uitgelachen door een volwassen leerkracht wanneer ik iets niet begreep. De vernedering greep me naar de keel, het voelde zonder dat hij iets zei of ik dagelijks een standje kreeg omdat ik niet paste in het groepje populaire kinderen die hij graag om zich heen verzamelde. Dat dit de meisjes waren waarmee ik t goed kon vinden maakte me onzeker. Ik merkte aan hen niet zozeer het verschil, maar ik maakte wel het verschil, en voelde dat wel degelijk..... Soms voelde het als verraad, soms sloot ik me af. Maar ik liet nooit merken dat t me vreselijk raakte. Ik huilde me vaak in slaap voelde me eenzaam in die volle klas van 35 kinderen. 1973-1974 wat een klote schooljaar.... En toch waren de andere 5 jaren geweldig leuk, en kijk ik met veel plezier terug op mijn basisschool tijd. Want ik was een kind dat altijd blij was, lachend doorging en lol maakte met andere.....en dat weglachen is mij echt niet vreemd.....Dat kan ik nog steeds als de beste❤️