Natuurtoilet

Het is erg vroeg deze 5e morgen van onze vakantie wanneer we opnieuw met de bus op stap gaan. Inmiddels wel gewend aan t vroege opstaan. Iets anders dan dat we gewend zijn. Lange dagen op bed, stand en zwembad is er nu niet bij. Veel kilometers af te leggen hebben we nu. Het viel even tegen om deze boodschap te krijgen maar uiteindelijk hebben we wat te bereiken, een doel, ver weg, hoog boven de poolcirkel, voorbij de kerstman... maar dicht bij de noordpool. Ik geniet van de natuur om me heen, zoveel moois en zoveel puurs... ik zag het echt niet eerder. De plaatjes die ik schiet met mijn telefoon zien er mooier uit dan ik had verwacht. Per abuis toch een goed toestel gekocht. Ik mag ook wel eens geluk hebben. Maar misschien heb ik hiermee al geluk... Al dit moois om te zien, wie ben ik om dit te kunnen beleven. Deze droom koesterde ik al heel wat jaren. 30 jaar om precies te zijn. Ooit waren er eens een paar jongens van Vogelwacht Uden die mij wisten te boeien voor dit moois. En sindsdien heeft het me niet meer los gelaten. Elke vakantie die daarna volgde heeft voor mij iets gebracht, ze waren allemaal bijzonder. Zeker de jaren nog met de kinderen, maar t bracht me nog meer. Ieder jaar een stukje dichter bij het begin van deze bestemming. Ik hoopte het eens te bereiken. En nu, was het binnen handbereik, het kwam eraan, ik ging de uitdaging aan. En juist dat heeft deze reis ook. vele uitdagingen. Ook met mezelf.....Er zijn zoveel dingen waar ik van te voren niet aan gedacht heb. De vele kilometers die we moeten gaan om uiteindelijk het meest noordelijke puntje van t europeesvasteland te kunnen bereiken. En al wat daar tussen ligt. Via Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland, Lapland en Noorwegen hopen we deze bestemming te bereiken. We hebben al vele kilometers gemaakt maar moeten er zeker nog 2x zoveel...maar dan heb je ook wat. Maar daarbij had ik niet in de gaten dat ik ook ontberingen moest doorstaan. Voor wie interesse heeft en een sterke maag heeft, blijf lezen, voor diegene die gruwelen bij uitwerpselen.....sla t maar over. maar weet dat ik dat ook overleefd heb.. Want naar de toilet moeten we allemaal. En iedere rustpauze uit de bus betekend wc opzoeken.... en staat er geen lange rij dan heb je geluk... maar of ik hier van geluk mag spreken, ik weet t niet. In ieder geval was hier t rijtje niet al te lang, en was ik zo aan de beurt. Even moeten mijn ogen wennen aan t donker, er hangt een donker licht in t hokje. ik kijk even rond en zie niks vreemds. Er staat een wc pot tegen de achterwand. Even twijfel ik, zal ik gaan. mijn blaas zegt, gaan... mijn verstand zegt doen, maar mijn sociale hygiëne zegt.... kijk t ff aan. Maar uiteindelijk wint mijn blaas het van al wat me tegen staat. ik heb dus geen keus, alles beter dan achter een boompje op de grond. Maar mijn ogen kunnen niet goed aan t schemerlicht wennen. Alles in me schreeuwt, raak niks aan, hou je ogen dicht. Ik houd inderdaad mijn ogen dicht. Op dat moment worden andere zintuigen gestimuleerd om te doen waar ze voor bedoeld zijn.... En het verbaasd me dat ik niks vreemds ruik. Het ruikt een beetje houtachtig, nat mos, wat gemaaid gras. Ik kijk op de grond, daar ligt gewoon zand, geen tegelvloer.... maar ook geen gras, mos of hout. Nog even en ik ben klaar voor de ontlading. doe even mijn ogen open.... en zie een brief op de wand hangen met de tekst, How to use a natural toilet!!!! Dat ruik ik dus, het mosachtige hout, het zit in de emmer naast de wc pot met een schepje. Ik kijk even goed wat het is. Het lijkt een beetje op verpulverd hout, het is zacht en je moet het met een schepje bovenop je gedane behoefte scheppen. De natuurtoiletten in Noorwegen, ze worden massaal gebruikt, het is een ecologisch systeem, van de kringloop van de dag....maar of ik er aan wennen kan, Ik weet t niet... Heb wel eens gedacht, was ik maar een jongetje... Maar dan had ik deze ervaring niet gehad. En is het niet zo dat je alles in je leven een keer gedaan wilt hebben.... Nou ik heb het overleefd. Liefs Brigitte

Marco Borsato, Martine Bijl, prins Friso, Milika Peterson, Abdelhak Nouri, Jan Mulder, Siemon Vroom, Adèle Bloemendaal, Michu Meszanos, Romijn Conen, Rob Trip, Rijk de Gooyer, Sylvia Kristel, Annemarie van der Sar, Jonathan de Guzman, Annie Gevers, Jos Steenbakkers, Vader/moeder van Marie-Jose, Rien, Hans, Trudie, Kind van Carla, Marianne, Rianne, Bea, vrouw van Ivar, Piet, Rob, Peter, Martin, Jan, man van Erna, Hermien, Marleen, Anne, Nelleke, Anjo en Elianne.

Achtendertig namen, de één meer bekend dan de ander, de één meer geld dan de ander, de één meer publiek bezit dan de ander, de één is beter hier in en de ander is beter in andere dingen, de één heeft een gezin en de ander heeft dat nog niet, de één maakt plannen voor de toekomst en de ander heeft het al in gang gezet, de één is toe aan rust in z’n leven en de ander wil nog graag wat actie, de één staat aan t begin van t avontuur en de ander heeft het avontuur al beleeft,  de één belangrijker dan de ander….. Zou dat….Echt? Zo zou je bijna denken….. De aandacht die uitgaat naar een beroemde voetballer die door en hartstilstand hersenletsel op liep is in de ogen van de Media belangrijker dan t kind van Carla dat hersenletsel op liep. Waarom al die aandacht, zolang nog, nadien…. Dat er aandacht is voor hersenletsel is een goede zaak. Maar dit is aandacht voor een persoon. De onzichtbare gevolgen zijn soms gigantisch groot, wanneer er verlamming is opgetreden zijn de lichamelijke beperkingen duidelijk aanwezig . De geestelijke klachten,  door verlies van arbeid, verlies van vrienden en sociaal netwerk, t verlies van zelfredzaamheid, t verlies van energie om de dag door te komen, t verlies van toekomstvisie, het verlies van concentratie, planning en communicatie en de twijfel en onrust over de financiële kant van t verhaal zijn niet weg te denken,  maar wel degelijk aanwezig, ook al zijn ze niet altijd zichtbaar. Hersenletsel moet meer bekendheid krijgen, maar niet door deze aandacht, met 50.000 mensen voor de deur en bloemen in de straat en vuurwerk midden in de nacht, daarmee komt er geen bekendheid, daarmee wordt er een persoon herdacht, gebeden en verheerlijkt. Nee, verdomde Media, jullie doen of deze arme jongen al is overleden, hoe moet dat voelen voor zijn family, hij moet zijn strijd nog gaan leveren…..Hij staat pas aan t begin van een lang traject….heel lang!  De 38 mensen die hier boven staan verdienen allemaal de zelfde aandacht, niet van de media, maar van revalidatie artsen, fysiotherapeuten, logopedisten, psychologen, beleidsmedewerkers, maatschappelijke ondersteuners, thuiszorgmedewerkers, wijkverpleegkundigen en welzijnsmedewerkers. Wanner jullie eens je ergens vast in willen bijten doe t dan goed en neem t gros van hersenletselgetroffenen eens onder de loep, samen met hun partners, kinderen, en naasten die nauw betrokken zijn. Dan kunnen jullie iets bereiken, ik in mijn eentje lukt dat niet. Ik kan de problematiek onder de aandacht brengen, mar t bereikt niet wat ik eigenlijk zou willen…..en dat spijt me dan ook enorm. En toch steek ik hier mijn vrije tijd in, omdat ik t steeds de moeite waard blijf vinden om t verhaal te vetellen, hoe t echt is om hersenletsel te hebben. Daarom mijn dringende vraag….Media, luister naar wat wij vertellen, jullie kunnen daar bekendheid aan geven. Ik hier achter mijn pctje niet.  Ook al zijn deze 38 mensen maar een druppel op de gloeiende plaat, en maak ik hiermee denk ik geen verschil, toch wil ik van me laten horen…. Er zijn zo geschat in Nederland nog  zo’n 799.972 hersenletselgetroffenen meer. En Hersenletsel is er niet in gradaties, er is geen licht hersenletsel, er is niks lichts aan hersenletsel….. moest even mijn frustraties kwijt....Fijne zomer.....Liefs Brigitte