Ode aan mijn man...

Dit weekend is nu bijna ten einde. Ik zit heerlijk op mijn plekje op de bank. Mijn benen opgetrokken en make-up verwijderd. Bril op, makkelijke kleding aan en t bakkie koffie naast me. Ik kijk af en toe op naar de man aan mijn voeteneinde op de bank. Gefocust op tv. Grand Slam darts houd hem scherp. De rust is weer in huis. De avond brengt de schemer en ik voel dat ik me zo gelukkig prijzen mag. We merken niet veel van de onrust rond de zwartepietenperikelen. We hebben heel bewust gekozen om dat onderwerp niet aan te roeren. Op vele punten zijn we t eens, op enkele niet. Geen probleem voor ons. T enige wat we vanmorgen zagen waren blije snoetjes. 3 kleine mannekes, waarvan er ééntje gek is op pepernoten, ééntje gekleed was in een pietenpakje en steeds riep, "nee mooi" (vrij vertaald niet mooi) en de kleine pieterman alleen maar zoet is geweest dit jaar.....terwijl hij hier nog maar net bijna 8 maanden is. Ze waren hier omdat zielepiet hier cadeautjes gedropt had. En dat was meteen de aanzet voor onze sinterklaas viering hier. Wat zag ik iedereen genieten. Wat voel ik me dan rijk. Wat ben ik op dit soort van momenten op mijn best. Wat kan een mens gelukkig zijn. De aanrakingen, de aanblikken, de verstandhouding, t gevoel, de liefde, de saamhorigheid, maken familie in de mooiste zin van t woord. Geven zin, geven moed en kracht. T gevoel van geluk stroomt door je heen. Je voelt een kracht die eigenlijk niet te beschrijven is. De lach krijg je niet van mijn gezicht.....ik kijk nog even rond...de man aan mijn voeteneinde zit er nog. De man die deze morgen zo goed door gekomen is. Z'n eigen gevoel even vergat, even buiten zijn bubbel verbleef, zich mee liet slepen door mijn fantasie, genoot van de drukte en de indrukken van de 3 mannekes. Hij genoot van de aanwezigheid van zijn familie....onze kinderen met hun meisjes en hun jongens....als er een ode aan de man mag zijn....dan maak ik die ode vandaag, voor hem.....liefs Brigitte

Geen besef van tijd heb ik op bepaalde momenten van de dag. Ik ga maar door tot ik voel dat ik eigenlijk niet meer kan. De pijn in mijn handen en schouders vergeet ik enigszins op deze manier. Maar ik kan t me eigenlijk niet permitteren om te gaan zitten. Er is nog zoveel te doen. Ik graaf in mijn herinnering om te achterhalen waneer t voor t laatst was dat ik even lui achterover geleund kon zitten. Dan stuit mijn geheugen toch op de laatste vakantie. Dagen in de bus hangen. Soms wel om 800 kilometer te moeten reizen op een dag. Maar wanneer je ergens wil komen dan moet je lange afstanden maken. Er waren ochtenden bij dat we om 5 uur al uit ons heerlijk Finse bed moesten. Wetende dat je een hele dag onderweg bent. Met stops op mooie plekjes dat dan weer wel. Maar er was een doel te bereiken. De Noord Kaap. Daar was t om te doen geweest. En wat hebben we een mooie reis gehad daarheen. Zweden met zn uitgestrekte landerijen. Lange wegen en veel heel veel groen. De boot van Zweden naar Finland....Wat een ervaring. En dan Finland, t land van 1000 meren. Met zn uitgestrekte toendra, de noordpoolcirkel, Lapland met zn Sami, een nomadische volk dat al eeuwen onderdrukt wordt. Maar ook de meest gastvrije bevolking zijn die ik me ooit had kunnen voorstellen. Natuurlijk had ik me ingelezen, in de cultuur en hun leefmilieu maar dit kwam ook maar een heel klein beetje in voor in werkelijkheid. De trip verder noordwaarts verliep over ruig terrein.  Waar hier vliegvelden streng bewaakt zijn gaan ze daar gewoon over van een snelweg....nou ja een brede tweebaanse weg....naar een stijg en landingsbaan. Tussen de bossen door niks vooraf aangegeven. En dan te bedenken de rendieren die rustig grazen naast de wegen. Zich geen ziel aantrekken van generlei verkeer. De eigenwijsheid straalt er vanaf. Steeds hoger naar t noorden...opeens zomaar een dorp in the middle of  no where. Daarvandaan zouden we dus die vrijdagavond de Noord Kaap gaan bereiken. De spanning liep aardig op bij mij. Ik wilde dit al zo lang, had mijn partner en onze reisgenoten aangestoken met t Noordkaap virus. En na t diner aanvaarden we de laatste 38 kilometer. T weer was goed wat betekende dat je dan t mooiste uitzicht had. Daarvan moesten we profiteren. T kon zomaar omslaan dat weer hier. En daar stapte we uit de bus.....En daar was dus t meest noordelijkste stukje vaste land van Europa. Met een prachtig vergezicht. Hoe had ik me dit ruim 30 jaar voorgesteld. En wat was t zoals ik verwachte. Emoties kwamen los...Eerst in tranen daarna in lol, lachen en blijheid....En daar was hij dus dat ene boegbeeld dat symbool staat voor deze plek....magisch om daar te mogen zijn....