Wat een poos geleden alweer dat ik blogde. De laatste dateerde van april dit jaar. Te veel gebeurd, te veel gezien, te moe geweest.....maar gedeeltelijk terug. Met goede moed, en vol vertrouwen, met vallen en opstaan de toekomst in. Een mooie de komende weken....de roze wolk waarop we wachten dient zich al snel aan. Nog een weekje en dan zal ze er zijn....onze kleindochter!!! Daarna even een paar dagen er tussen uit en dan begin oktober ga ik kijken of ik de draad gedeeltelijk kan oppakken. Niet omdat t moet maar eerder omdat ik t graag wil. Ergens goed in zijn en daarvoor beloond worden doet een mens goed. Daarbij opgeteld dat ik graag onder de mensen ben is dan een win win situatie. Andere werktijden en andere rust tijden. Zodat ik de valkuil van t altijd maar zorgen omzeilen kan. Juist "Ik". Deze reis die ik afgelopen maanden maakte draaide voor mij om wat ik nodig had om gelukkig ten zijn. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, ik heb t gelijk....een mooi huis, een mooie baan, lieve man, heerlijke kinderen en kleinkinderen, een kleine meid op komst, een prachtige zomer in mijn nieuwe tuin, fijne vrienden, en toch heb je dan t moment daar waarop je je afvraagt waarom moet ik me dan zo voelen. T vreemde ontheemde gevoel, wat je doet beseffen ik mis iets.... niet groots, eerder juist die fijne, gevoelige, diepgewortelde emotie waar je niet bij kunt. Je voelt je tranen branden, maar ze vloeien niet, je voelt de steen in je maag, maar je kan er net niet bij, je voelt de last op je schouders, maar kunt je ballast niet van je af gooien, je rillingen in je lijf kun je niet verklaren en je spanning en stress lijken steeds terug te keren.....en dan ineens durf je verder te kijken dan de dag van morgen. Ik vroeg me af, is dit echt???? Ik beleefde t en dacht, ik hoor muziek...terwijl t stil was in huis, ik zei tegen mezelf, ik hoor t echt....en ook durf de ik weer naar mezelf te kijken. Naar de grote van mezelf, ik hoor nu enkele denken "groot".... ja, wat ik voor bergen verzet heb, wat ik deed om onze droom waar te maken, ik ervoor zorgde dat de agenda's synchroon liepen, trots mag zijn en dat ik er mag zijn om wie ik ben....mij niet meer weg ga cijferen voor wie dan ook en dat er zo nu en dan nee gezegd mag worden zonder mezelf te verontschuldigen of verantwoording daarvoor af te leggen. Nee zeggen en luisteren naar mezelf, van me zelf houden, lief zijn voor mezelf, me afvragen wil ik dit wel, is dit mogelijk, moet ik dit doen, heb ik daar de tijd wel voor, vind ik dit leuk om te doen, houd ik dan tijd over om nog even dat te doen wat ik zo graag wil, en ik kan nog wel even doorgaan. In een van de eerste zinnen van dit blog had ik t over t vallen en opstaan. Dat zal zeker met regelmaat gebeuren. Wat er al jaren in zit en me al zoveel jaren eigen is, wat ik ben en uitgedragen heb krijg ik er echt niet meteen uit, en dan heb ik t nog niet over mijn omgeving die dit zal moeten gaan accepteren en respecteren. Zij zijn dit net als ik niet gewend, dus ook zij zullen daaraan moeten wennen. Hakken in t zand in zover dat mogelijk is, of juist manieren verzinnen waardoor ik toch nog even een lichte twijfeling voel, dreig terug te willen vallen in oude gewoontes en daaraan gehoor ga geven. Ik wacht af...ik heb vertrouwen in mezelf. Voor nu fijn om terug te zijn....
Liefs..Brigitte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten