onschuld....

Dat mijn jongens mijn trots zijn, heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. Ze zijn mijn baken in 't vaarwater wat ik bevaar. Niet dat ze me aan de hand houden, maar juist mijn lichtpunt aan dat eind, en daarmee mijn voornemen om ze als evenwichtige mannen in deze wereld te zetten. Tentijden van mijn zwangerschappen van hen dacht ik altijd dat ik een meisje zou krijgen. Ik dacht echt dat jongetjes niet voor mij weggelegd waren, dat ik dat geluk niet zou mogen kennen. Maar beide keren dat ik ze onder hun okseltjes aanpakte om dit mooie kleine rose wezentje te koesteren, dacht ik als eerste een gedachte die ik nu uitspreek. O, wat ben ik dankbaar dat jou niet kan gebeuren wat mij is overkomen. Maar hierbij beloof ik mezelf en jou, dat ik alles in 't werk zal stellen, om je zo op te voeden met respect voor iedere vrouw, dat ik een nieuwe norm mag vestigingen een waarde aanleren met altijd begrip en kennis van "nee". Dat ze verstandige mannen worden, een voorbeeld kunnen zijn, wat zo belangrijk bleek. Mij was iets wezelijks ontnomen, iets wat ik te lang al niet bezat, maar ik zou wanneer ik een dochter zou krijgen steeds voor haar op mijn hoede zijn, en haar niet de vrijheid kunnen geven, die ze nodig had om te groeien. Daarom werd ik een jongetjesmama. De jaren gingen voorbij, 't leven deed wat 't nodig vond, en ik zag dat mijn jongens verstandig werden. Weliswaar met vallen in pubertijd en opstaan met onze hulp. En toen kwam 't moment waar ik als moeder zo naar uit keek, ik zou oma worden. En weer was daar dat belletje, wat als..... Driemaal zegde ik in gedachte 't riedeltje weer op. Dankbaar was ik opnieuw. En ik zie dat wat ik onze jongens gaf, dat dit  doorgegeven wordt. En mocht ik ooit iets anders merken, dan wijs ik hen daarop. En toen kwam daar een meisje, een vrouw zoals ik. Heel eerlijk gezegd, ik werd opnieuw kwetsbaar, want hoe zou ik haar kunnen beschermen, wat zou ik voor haar kunnen doen. Ergens in me, was ik doodsbang, dat haar overkwam wat mij, tegen mijn wil, in mijn tienerjaren werd ontnomen. Maar daar was ze, in de armen van haar mama, in de ogen van mijn zoon "zijn princes", en voor mij als oma, een vrouw net als ik. De eerste in een lange tijd. En zij was de eerste die me weer meer vrouw maakte. Na al die jongens, hadden we samen iets moois gemeen, vrouw zijn.... ❤️Liefs Brigitte