Steeds wanneer het einde van het jaar in zicht komt, lijk ik een emotrutje te worden. Niet alleen nu zitten mijn tranen hoog, maar ook als jong meisje had ik moeite om afscheid te nemen van iets wat zo vertrouwd was en voelde als iets wat me zoveel had gegeven. Het was niet per definitie altijd goed, fijn of grandioos, maar het voelde zo vertrouwd, en dat gaf zekerheid en vertrouwen. Wanneer ik zou kunnen blijven in het oude jaar, kon het me niet kwetsen. Dan leek het of ik het jaar zo goed kende, dat ik het de baas kon worden en blijven, en daar kon ik van het nieuwe jaar nog niet zo zeker van zijn. Voor mij voelde het steeds als opnieuw beginnen. Dat zou eigenlijk helemaal niet nodig zijn zei Jos wel eens. Je kan gewoon doorgaan zoals je gewend bent, dan valt er geen afscheid te nemen of het nieuwe te verwelkomen. Maar dan sluit ik het naar mijn eigen gevoel niet goed af en blijft er steeds iets hangen van het vorige jaar. Het lijkt dan alsof het vorige jaar er niet meer toe zou doen, en dan kon ik het nieuwe jaar niet goed omarmen. En op deze manier is dat ongeveer mijn hele leven gegaan. Er zijn zeker een paar uitzonderingen geweest. De jaarwisseling van 1978-1979 toen ik als 16 jarige verhuisde uit mijn ouderlijke en enige woning die ik kende, de jaarwisseling van 1982-1983 toen ik in februari in het huwelijk zou treden en ik dit toch wel een mijlpaal vond om bij stil te staan, de jaarwisseling 1985-1986, ik was net moeder geworden, en ik had zin in het nieuwe leven wat voor ons lag, jaarwisseling 1987-1988 waarin ik zwanger was van het kindje dat ons gezin compleet zou maken, en benieuwd was wat het ons bracht, 1999-2000 was, zoals voor bijna iedereen wel iets bijzonders, want deze millennium wisseling wilde ik gewoon beleven, en zo graag meemaken wat de 21ste eeuw ons brengen zou. Het bracht mooie en vertederende momenten, lief en leed werd gedeeld en het leven raasde aan ons voorbij. Er gebeurde in 20 jaar tijd zo enorm veel, goede mooie en mindere dingen. We namen afscheid van mensen en er kwamen nieuwe levens voor terug. Dat gaf moed..
Het nieuwe jaar zal alleen nog maar beter kunnen worden dan dit jaar. Afgelopen jaar heeft veel om afscheid van te nemen, zonder dat ik daar rouwig om moet zijn. "De polarisatie, de vele uitingen van boosheid wat uitmond in geweld, de onduidelijkheid mbt de nieuwe maatregelen omtrent de crisis waarin we zitten, het nieuwe bijna niet te leven nieuwe normaal, de vele uitingen van kwetsende meningen, puur om te kwetsen, de bedreigingen aan het adres van politici, wetenschappers en andersdenkende, de bedreiging en het geweld tegen onze hulpverleners, de vele mensen die in hun verdriet niet gehoord worden, zij die al maanden uitkijken naar een uitweg in een doolhof van regelgeving en ongekend onrecht wat hen is aangedaan. Maar zeker ook dat ik er ineens achter kwam dat kinderen geïndoctrineerd worden door informatie, waardoor ze zelf geen mening kunnen vormen, daar neem ik graag afscheid en afstand van. Maar wat brengt 2022 ons, wat krijgen we ervoor in ruil terug. Waar mogen we ons op verheugen. Maar beter nog gezegd, waar moet je niet te lang over twijfelen om iets te willen gaan doen. Werk je bucket-list af, spijt heb je morgen maar, maar doe wat je graag nog wil gaan doen, en "bewaar" het niet tot later. En ik hou vast aan mijn motto, "ik heb geen spijt van de dingen die ik deed, ik heb juist spijt dat ik ze niet deed op de momenten dat ik er de tijd en ruimte voor had". En opnieuw neem ik toch weer met een weemoedig gevoel gevoel afscheid van dit jaar, ook al kan het nieuwe alleen maar meer fijne dingen geven. Ik kijk niet terug op dit jaar als een heel verloren jaar, het gaf tussendoor ook fijne dingen. We beleefde mooie weken vakantie, herontdekten oude vriendschappen en bliezen het nieuw leven in, we kochten eindelijk nieuwe fietsen, en beleefde daarmee mooie tochten, en hoe mooi waren deze momenten, we genoten van elkaar en ons gezin, nog intenser dan het jaar daarvoor. Soms zijn het juist de kleine dingen die het geheel waardevol maken.
Ik neem nog ff een hap van mijn heerlijke oliebol, ik geniet nog van de wegtikkende dagen en uren en snel is het dan toch 2022, en ga ik er met frisse moed tegenaan om over pakweg 363 dagen weer het zelfde te voelen.
