Erg veel heb ik er. Waarschijnlijk net als ieder ander. Ook heb ik er een aantal ver weggestopt. Eens in de zoveel tijd komen ze op ploepen, meestal wanneer er iets gebeurd wat juist de weggestopte herinneringen triggert. Of wanneer ik uit alle macht ze probeer niet te openen. Maar soms, en met name afgelopen week, kwam er een waterval aan herinneringen boven drijven. Sommige lieten me lachen, bij andere voelde ik me nog zieker als dat ik was. Ik voelde de koorts door mijn masker heen. Ik hield t masker op, dan zou ik niet door de mand vallen met mijn ogen. Ik zou teveel prijs kunnen geven van hoe ik me voelde. Ik zou niet willen laten zien dat een bepaalde herinnering me opnieuw raakte. Ik dacht dat ik dit ver achter me gelaten had, maar doordat er van de week berichten verschenen in de media bleek ik toch weer even dat kwetsbare meisje. Mensen weten niet wat ze met een bepaalde uitspraak kunnen aanrichten. Of t al niet moeilijk genoeg is om uit te komen voor wat er is gebeurt. Meestal jaren later, waardoor de gebeurtenissen zich opnieuw in t hoofd herhalen. Waardoor opnieuw de balans weg is en je totaal ontredderd bent omdat er al een oordeel is. Terwijl iemand die dat oordeel geeft jou totaal niet kent en niet weet wat je doorstaan hebt de afgelopen jaren. Dat t kind dat je ooit was, weg is, samen met je onschuld vervlogen, en jij reddeloos en wanhopig zoekt naar een weg waarin je hoopt alles wat ooit was, terug te vinden. Met t opgezette masker, wat je bescherming biedt tegen al die oordelen van vreemde, die niet weten hoe kwetsbaar je bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten