hieperdepiep 6 jaar...🥳🧨🎉

Ik kan t me nog herinneren als de dag van gisteren. Ik was net klaar met werken en zag op mijn telefoon dat mijn schoondochter belde. Hoi meisje, was hoe ik haar begroeten, hoe gaat t.....

Heel goed, was haar antwoord, we zijn net opnieuw papa en mama geworden van Kaj...... Even viel ik stil en ging mijn radar in mijn hoofd 180° om. Maar meid toch, das toch veel te vroeg, bijna 3 weken voor de uitgerekende datum. Het wilde nog maar niet echt landen bij mij..... in mijn hoofd zat een hele andere datum dan 20 maart, ergens begin april zou t zijn, dus zou zo ook maar half april kunnen worden. Maar nee, dit ventje had haast gehad om in "no time" hier te willen zijn, want hij had een hele boel te doen in zn leventje en daar moest je echt tijd genoeg voor nemen leek t wel..... En dat hebben we geweten....lieve Kaj, wat heb jij al veel in je leventje gedaan, wat heb jij een sprongen gemaakt, en hoe goed kon jij aan jouw papa en mama duidelijk maken zonder te praten wat jij nodig had. En wat heb jij een humor jongen, en wat een dierenvriend ben jij en wat een doorzetter ben je, dat zijn zomaar even een paar van je vele sterke en positieve kanten. Die laatste kant die zette je echt goed in, en zo kwamen we er nog beter achter wat jij ons wilde duidelijk maken. En wat was ik een bofkontje dat ik jouw een dik jaar lang, iedere donderdag van t kwetternest op mocht halen. Zo kon ik van heel dichtbij meemaken hoe jij vooruit ging. Wat een avonturen beleefde we samen, en ik zag dat t je zo goed ging. En moet je nu eens horen, je kletst ons tegenwoordig de oren van ons hoofd. Wat hebben we gezien hoe jij groeide. Vandaag jouw laatste dag dat je 5 bent, zei je vanmorgen en dan nu wordt jij morgen al 6 jaar....gefeliciteerd lieve Kaj.....ik blijf nog altijd verliefd op jouw mollige handjes en kuitjes.....lieve kus, oma (Brigitte) Uden 🎁🎈🥳⚽

Het niet leuke geheim!

De afgelopen dagen spookte er  enorm veel flashbacks door mijn nare dromen heen. Koorts deden deze opnieuw bovenkomen. En Bam....daar was hij weer, hij die in mijn jeugd mijn vertrouwen misbruikte, zijn macht misbruikte en mijn angst aanwakkerde. En ik kreeg een "niet leuk geheim" mee, voor een periode  van bijna 25 jaar. Toen ik uiteindelijk eerlijk durfde te zijn, ik me zo klein voelde als een lieveheersbeestje dat zomaar vertrapt kon worden, stond daar een nieuw dilemma. Want wat moet ik hier nu mee. Ik wist me elk detail te herinneren, nog hoe vaak de kerkklok sloeg, welke kleur de lucht had, hoeveel stappen t waren eer hij bij mij op mijn kamertje kwam, hoe zwaar hij sprak, hoeveel tellen t duurde, en hoeveel woorden hij zei, waarin hij mij duidelijk maakte dat wanneer ik ook maar iets durfe te zeggen er erge dingen gingen gebeuren. 20 woorden.....in mijn gedachte som ik ze zo op.....dat doe ik nu niet hier, ik zou door dat te zeggen en schrijven  andere mensen schade die hier niks mee van doen hebben, geen weet hebben van wat hij deed en geen benul hebben wat mij daarmee is aangedaan. Laatst zag ik op TV 2 zedenrechercheurs. Deze zijn aangesteld zijn om kinderen die  misbruikt zijn te ondervragen, begeleiden en bij te staan. Op een manier waarvan ik dacht, waar was jij 45 jaar geleden. Ik realiseer me terdege dat het zeker een andere tijd was, misbruik kwam niet voor, en kwam t wel voor dan niet bij ons in de buurt, maar in de stad of bij asociaal volk, zoals dat toen gezegd werd, en dat, dat was ik niet, en mijn ouders ook niet.....En toch trok ik na 25 jaar met een "niet leuk geheim" rond gelopen te hebben de dappere schoenen aan. Ik ging naar t plaatselijke politie bureau om aangifte te doen. Het ging mij niet meer zozeer over de strafmaat, de aanhouding, de schandpaal, ( wat ik eigenlijk t liefst wel zag in die tijd) maar meer voor de erkenning, gehoord worden en begrip. Dat ik eindelijk mocht vertellen wat mij was ontnomen, maar nog meer dat ik daar kon vertellen wat t met mij en mijn volwassen worden gedaan heeft om met dit geheim te moeten blijven lopen, en wat t met mij deed om mij niet geheel vrij en ontspannen te voelen als t op vertrouwen van mensen aankwam. Dat ik zo ontzettend blij was dat ik 2 zonen mocht krijgen (of ik toen nog niet besefte dat ook zij slachtoffer konder worden).....die ik met alles wat ik in me heb bescherming bood, met hand en tand verzet tegen ieder vorm van uitbuiting of misbruik en hen heb laten weten, dat ik hier sta voor hen, en dat diegene die ook maar 1 vinger  naar 1 van hen uitstak nooit maar dan ook nooit meer terug gevonden wordt. En dat geldt ook voor mijn 4 kleinkinderen, zei hebben dezelfde privileges als onze zonen, zo niet nog een btje meer, en ook daar komt iemand niet levend uit wanneer ik t voor t zeggen heb wanneer iemand 1 van hen opzettelijk kwaad doet, of hen aanraakt met de verkeerde bedoelingen. Voor een tijd lang ben ik beschadigd geraakt, maar niet gekraakt, maar heeft t me sterker gemaakt met een randje dat soft is geworden maar ook verhard en oplettend, dat het me kwetsbaar maakt op bepaald gebied. Soms in donkere tijden, tijden van Verminderde weerstand of tijden van kwetsbaarheid komt t boven drijven, en dan wil ik er wat mee. Net als nu, en weet ik niet of ik dit wel of niet moet plaatsen. Maar 1 ding weet ik zeker, hopenlijk is t niet nodig, maar maak er niet zo als ik "geen leuk geheim" van.....maar spreek je uit en zoek hulp.....

Zo das eruit....🍀

Liefs Brigitte ♥️