De afgelopen dagen spookte er enorm veel flashbacks door mijn nare dromen heen. Koorts deden deze opnieuw bovenkomen. En Bam....daar was hij weer, hij die in mijn jeugd mijn vertrouwen misbruikte, zijn macht misbruikte en mijn angst aanwakkerde. En ik kreeg een "niet leuk geheim" mee, voor een periode van bijna 25 jaar. Toen ik uiteindelijk eerlijk durfde te zijn, ik me zo klein voelde als een lieveheersbeestje dat zomaar vertrapt kon worden, stond daar een nieuw dilemma. Want wat moet ik hier nu mee. Ik wist me elk detail te herinneren, nog hoe vaak de kerkklok sloeg, welke kleur de lucht had, hoeveel stappen t waren eer hij bij mij op mijn kamertje kwam, hoe zwaar hij sprak, hoeveel tellen t duurde, en hoeveel woorden hij zei, waarin hij mij duidelijk maakte dat wanneer ik ook maar iets durfe te zeggen er erge dingen gingen gebeuren. 20 woorden.....in mijn gedachte som ik ze zo op.....dat doe ik nu niet hier, ik zou door dat te zeggen en schrijven andere mensen schade die hier niks mee van doen hebben, geen weet hebben van wat hij deed en geen benul hebben wat mij daarmee is aangedaan. Laatst zag ik op TV 2 zedenrechercheurs. Deze zijn aangesteld zijn om kinderen die misbruikt zijn te ondervragen, begeleiden en bij te staan. Op een manier waarvan ik dacht, waar was jij 45 jaar geleden. Ik realiseer me terdege dat het zeker een andere tijd was, misbruik kwam niet voor, en kwam t wel voor dan niet bij ons in de buurt, maar in de stad of bij asociaal volk, zoals dat toen gezegd werd, en dat, dat was ik niet, en mijn ouders ook niet.....En toch trok ik na 25 jaar met een "niet leuk geheim" rond gelopen te hebben de dappere schoenen aan. Ik ging naar t plaatselijke politie bureau om aangifte te doen. Het ging mij niet meer zozeer over de strafmaat, de aanhouding, de schandpaal, ( wat ik eigenlijk t liefst wel zag in die tijd) maar meer voor de erkenning, gehoord worden en begrip. Dat ik eindelijk mocht vertellen wat mij was ontnomen, maar nog meer dat ik daar kon vertellen wat t met mij en mijn volwassen worden gedaan heeft om met dit geheim te moeten blijven lopen, en wat t met mij deed om mij niet geheel vrij en ontspannen te voelen als t op vertrouwen van mensen aankwam. Dat ik zo ontzettend blij was dat ik 2 zonen mocht krijgen (of ik toen nog niet besefte dat ook zij slachtoffer konder worden).....die ik met alles wat ik in me heb bescherming bood, met hand en tand verzet tegen ieder vorm van uitbuiting of misbruik en hen heb laten weten, dat ik hier sta voor hen, en dat diegene die ook maar 1 vinger naar 1 van hen uitstak nooit maar dan ook nooit meer terug gevonden wordt. En dat geldt ook voor mijn 4 kleinkinderen, zei hebben dezelfde privileges als onze zonen, zo niet nog een btje meer, en ook daar komt iemand niet levend uit wanneer ik t voor t zeggen heb wanneer iemand 1 van hen opzettelijk kwaad doet, of hen aanraakt met de verkeerde bedoelingen. Voor een tijd lang ben ik beschadigd geraakt, maar niet gekraakt, maar heeft t me sterker gemaakt met een randje dat soft is geworden maar ook verhard en oplettend, dat het me kwetsbaar maakt op bepaald gebied. Soms in donkere tijden, tijden van Verminderde weerstand of tijden van kwetsbaarheid komt t boven drijven, en dan wil ik er wat mee. Net als nu, en weet ik niet of ik dit wel of niet moet plaatsen. Maar 1 ding weet ik zeker, hopenlijk is t niet nodig, maar maak er niet zo als ik "geen leuk geheim" van.....maar spreek je uit en zoek hulp.....
Zo das eruit....🍀
Liefs Brigitte ♥️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten