mantelzorgers bedankt.....💐

Voor mij ligt de allerzwaarste periode van Mantelzorger zijn, alweer een tijdje achter me. Na het overlijden van onze moeder, waar mijn broer en ik nadat zij in een zorgcentrum kwam, haar van de nodige gebruikelijkezorg voorzagen, en mijn Jos t leven met z'n NAH gelukkig in een rustiger vaarwater gekomen is, kan ik meer genieten van t hier en nu. Maar wat is dat eigenlijk, mantelzorger zijn. Letterlijk genomen, "zorg die je op vrijwillige basis geeft aan iemand die zorg nodig heeft door een of meer leden uit zijn directe omgeving, zoals familie, buren en kennissen". Zo staat t omschreven, in enkele woorden die wanneer je t goed leest, niet zo heel veel voorstellen. Er had ook kunnen staan, "een btje samen koffie drinken, wat is daar mis mee"  of "een keer de bloemetjes water geven", of even "een boodschapje doen", dat is toch niet iets om overbelast van te raken. Wie bepaald of iets mantelzorg is of gebruikelijke zorg. Gebruikelijke zorg is iets waar je samen voor kiest, boodschappen doen, huis schoonhouden, administratie regelen, doktersbezoek afleggen, maar mantelzorg daar heb je niet om gevraagd, daar kies je niet voor. Dat wordt je van de een op de andere dag. Zomaar ineens kun je mantelzorger zijn. Zonder aankondiging, als een dief in de nacht sluipt t je lijf binnen en zet je de knop van steeds aan staan aan. Ineens bekruipt je de angst van denken wat een offers je zal gaan brengen . Niet dat je niet wil zorgen voor je naasten, maar eerder dat de beste jaren van jouw leven, de jaren waarin je carrière maakt, waarin je geniet van je opgroeiende kids, je onbezorgd kunt zijn aan je voorbij kunnen gaan door steeds te moeten aan staan, en er op de meest ondenkbare tijden een beroep op je kan worden gedaan. Want dat is t, aanstaan, en dat levert soms nogal wat schade op aan je eigen welzijn. En daardoor kun je zelf overbelast raken, waardoor de zorg voor die ander als een last kan worden. De balans in je zelf is weg. Ik kan t weten, want ooit was ik daar ook. Rijk wordt je er niet van, Das ook niet de bedoeling, maar meer dan een banketstaaf en een kaartje per jaar mag je toch wel verwachten. Zeker van een overheid waar jij als mantelzorger ervoor zorgt dat het de gemeenschap veel geld bespaart. Niemand die een beperking heeft opgelopen, daarmee geboren is, ouder is van een zorgintensief kind, kind van een zieke of oudere ouder of buurman daarvan heeft daarom gevraagd. Dus vraag ik hierbij de overheid om te stoppen met verkeerde keuzes te maken. Gek dat in dit land een beroep gedaan wordt op de individu om zolang mogelijk zelfstandig te zijn, las ik ergens vandaag, maar wanneer ons iets overkomt wordt er van ons verwacht dat we ons kwetsbaar maken en juist een ander moeten vragen om te helpen. Ik vind dit niet in lijn met het wettelijk systeem dat over mantelzorgers gaat. Mantelzorgers hebben vaak wel iets anders aan hun hoofd, zijn druk met regelgeving omtrent de zorg. Zij hebben niet de tijd om de taaie stof van regels en wetten door te  spitten die gelden voor mantelzorgers. Daar is geen tijd voor, je moet handelen, aanstaan en doorgaan want over een half uur is de plicht er weer, en daarna is t tijd voor ontspanning want dat is er de vorige dagen al bij in geschoten omdat er een calamiteit was bij de zorgvrager. Je kan nergens op terugvallen, omdat de wetten en regels zo versplinterd en vrijblijvend zijn, dus afdwingbaar zijn ze niet. Wel staat er in de richtlijn dat mantelzorg niet verplicht is. Juist ja, niet verplicht.....maar daar is ook een regeling op bedacht, er wordt je een schuldgevoel aangepraat wanneer je vind dat er meer en adequaat professionele hulp moet worden ingeschakeld. Want wachtlijsten zijn lang, zorg is niet voor handen en de regelingen te ingewikkeld. Dus doet de mantelzorger er nog maar een schepje bovenop en loopt net iets harder. Zo zijn er veel overbelaste mantelzorgers de afgelopen jaren bijgekomen. Je mag natuurlijk er voor kiezen om geen mantelzorger te zijn, maar als jij t niet doet wie doet t dan. 

Zo dat ben ik kwijt

Liefs 😘

wanneer we tijd van leven krijgen🍀

Er komt een moment, dat je hier al langer bent dan dat je er nog zal zijn. Dat moment is niet van te voren bepaald, dat is niet geijkt, je krijgt er geen melding van, nee je komt zomaar ineens tot dat besef. Voor mij ligt dat moment alweer ruim 17 jaar achter me. En daar denk ik nog wel eens aan. 17 jaar terug was ik 43. Zat vol op in t arbeidsproces, de kinderen woonde nog thuis, we, we gingen samen nog naar de kroeg, vierde volop carnaval, hadden een druk sociaal leven en rende van de ene dag de andere in. De tijd kon wat ons betreft niet snel genoeg gaan, en wanneer de oudere generatie ons zei, wat gaat de tijd toch snel, dacht ik, ach mens, wat zeur je toch. T is zoals t is.... In 17 jaar tijd is er ook zo ontzettend veel gebeurd. We zijn zoveel jaar ouder geworden, we hebben een omslag gemaakt in t arbeidsproces, de kinderen zijn uit huis, we hebben een mooie titel erbij gekregen, we zijn verhuisd, en we zeggen nu ook regelmatig wat gaat t toch allemaal snel. En nu snap ik ook wel een btje waar dat vandaan komt. Of ik dat kan uitleggen weet ik eigenlijk niet, maar t komt erop neer dat t allemaal niet meer zo snel hoeft. Rustig aan, dan breekt t lijntje niet, luid t spreekwoordelijk toch. En daar ben ik t dan ook meteen mee eens. Alles wat nog niet geweest is dat hebben we nog te goed, dat hoeft niet perse morgen, dat mag ook wel ff wachten. Wanneer je tijd van leven hebt dan doen we t allemaal, zei een lieve vriend eens, en gelijk had hij. Jammergenoeg mocht hij die tijd niet krijgen, en moesten we te vroeg afscheid van hem nemen. Dat inzicht gebruiken we met regelmaat en denken nog vaak aan hem die t ons zei. Zo ook, kan t niet vandaag dan komt t morgen wel, passen we regelmatig toe. Probeer t leven niet te maken, maar leef t zoals t komt, ook al had je je t anders voorgesteld. Meestal komt alles goed, anders dan dat je verwacht of voorspeld had, haal liefde en vreugde uit de gewone dingen van t leven. Dan maak je t leven tot iets leuks. Wat is t toch fijn om ouder te worden met deze inzichten. Vroeger kon t niet snel genoeg gaan en nu houdt ik t liefst de rem op t leven en op de dagen die komen. Natuurlijk kijk ik nog uit naar wat komen gaat, naar dingen die ik graag doe, vakanties, logeerpartijtjes, dagjes uit, maar met een ander inzicht, met betere en sterke handvatten die goed verankerd zijn in t hier en nu. Want 1 ding is zeker, wat we gehad hebben, kan ons niet meer afgenomen worden, en wat in t vat zit verzuurd niet. Maar leven in t nu is toch wel heel rustig en fijn.

Liefs😘

van waarde🌞

Het is altijd een btje riskie om wat te schrijven over politieke keuzes. Want wanneer je eropuit bent om te kwetsen is t slaan met deze stok wel erg makkelijk. Je raakt altijd wel iemand wanneer je je uit wat je vind of hoe je over iets denkt. Of t nou om asiel gaat, klimaat of armoedebestrijding, er zijn altijd wel schreeuwers die denken dat ze je kunnen aftroeven met t verheffen van hun stem of met kwetsende uitspraken. Je kwetsbaar opstellen en luisteren naar wat een ander vind is dan t enige wat je op zo'n moment kan. Daarmee speel je de ander meteen in de kaart en weten ze je steeds te overbluffen. Jouw mening is van ondergeschikt belang, en daar is totaal geen interesse meer voor, want wat de hardroeper doet is blijven roepen, en jouw fluisterende stem komt daar nooit meer overheen. Maar is t wel belangrijk om een ander te vertellen wat jij vind. Soms betrap ik me erop dat wanneer ik totaal ongewild in een discussie beland mijn hele lijf t probeert om niks te zeggen terwijl mijn hoofd zoveel wil zeggen. Ik bijt nog liever mijn tong af, zeg ik wel eens dan dat ik uiting geef aan wat ik ervan denk. Gewoon om de lieve vrede te bewaren. Of t nu in familie belang is of bij vrienden. Ik vraag me dan ook wel eens af bij die laatste groep, hoe heb ik ooit voor deze vrienden kunnen kiezen. Maar ook al zijn we t oneens over politieke keuzes ze hebben toch ook iets van waarde voor me. We zijn er voor elkaar wanneer we elkaar nodig heb, we helpen waar nodig is en we kennen elkaar, en hen die hun lief zijn al hun hele leven. We hebben een geschiedenis samen en veel  meegemaakt en dat weegt zwaarder dan een verschil in politieke opvatting. De verschillen verbinden ons ook, en we zoeken samen naar wat onze verbondenheid vast houdt en waar we de liefde voor elkaar herkennen. Die liefde herken ik dan ook in wat ons vriendschap geeft. Of hij nou al ruim 50 jaar bestaat, een vriendschap ontstaan is door de liefde, een vriendschap die opnieuw leven ingeblazen is, een vriendschap uit je omgeving is of gewoon een nieuwe vriendschap, voor mij is vriendschap niet iets vanzelfsprekend. Soms gaat t makkelijker en soms kost t even wat. Maar juist omdat t altijd goed is, maakt t zo fijn en ontvankelijk. En ben ik dankbaar voor al deze vriendschappen.

Liefs 🥰