En zo zijn we weer voor de 13de keer, beland op 23 juni. Een beladen dag sinds 2010. Het was maar goed dat we toen niet wisten, dat een dag later er weer een dag zou zijn, die ons nogmaals op onze grondvesten deed trillen. Plotseling stond ons leven stil en NAH kwam als een dief in de nacht ons leven verstoren. In de jaren die volgde leerde je dat niets vanzelfsprekend was, en met de nodige hulp en zorg klom je steeds weer wat verder uit t dal. De modus van overleven werd er eentje van leren leven, en leren leven werd naar mate de jaren verstreken, leven met wat je nog wel kan. Wat je nog wel kan werd vertrouwen in jezelf, en vertrouwen in jezelf werd opnieuw de uitdaging aan gaan. De uitdaging werd overwonnen en dat gaf nog meer vertrouwen. En zo ben je beland in dit leven wat je nu leeft. Jouw doorzettingsvermogen en jouw kracht heb ik mogen zien. Wij, je gezin, moedigen je aan en zien je groeien. We zien dat je veranderde van onzeker geknakt vogeltje, dat vleugellam werd, in een zelfverzekerd mooi mens, wat ook kwetsbaar mag zijn. Want je hoeft niet te doen alsof t trauma wat je hebt opgelopen je alleen maar een positief gevoel heeft gegeven. We zien je echt wel eens struggelen, en dat mag. Maar jouw weg is nog niet klaar. T komende jaar ga jij nog veel mensen verbazen, gaan vele zien waartoe je in staat bent en wat voor levenswijsheid dit je bracht. Jeetje jongen, wat ben ik trots op jouw en wat ben ik blij dat ik dit samen met jou mag beleven.
13 jaar....ach....voor ons was t als de dag als gisteren, voor jouw niet meer te herinneren. Maar dat t een verandering bracht is zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten