Ook ik ging "Out Of Office"

Daar zit ik dan, op een oude omgewaaide boom, midden in de Loonse en Drunense Duinen. In mijn eentje na een fietstocht door dit mooie natuurgebied. Ik kijk uit over een grote zandverstuiving. Kinderen rennen af en aan, met matjes glijden ze van de hoge duinen, met schepjes spelen ze in t zand, klimmen in bomen en lachen en stoeien met elkaar. Volwassenen zitten net als ik op een boom een stronk of op bankjes, of lopen te kruien door t mulle zand. Kleedjes liggen op de grond en er wordt gepicknickt, hier en daar met champagne erbij. Er zijn fotoshoots en er wordt veel gewandeld. Hier tussen Loon op Zand en Drunen is het een drukte van belang. Je waant je hier in een waar paradijs. Voor vakantie hoef je niet ver weg te zijn, ik geniet maximaal op zo'n kleine afstand van huis. Zojuist heb ik een kleine 35 kilometer al fietsend afgelegd. Ik kwam zelfs een hert tegen, en ik denk dat die niet bang was van mij alleen. Ik was natuurlijk te laat om een foto te nemen, maar t staat op mijn netvlies gebrand. En t gevoel dat ik erbij had bracht blijheid en rust. En van deze rust geniet ik deze dagen extra. Ook al zijn we op vakantie toch ben ik deze vakantie een aantal dagen op mezelf aangewezen. Gisteren is onze kleinzoon geslaagd voor zijn zwemdiploma en dat kwamen ze lekker vieren hier op de camping met pannenkoeken, mede omdat ze zelf op vakantie gaan naar Frankrijk zien we elkaar een aantal weken niet. Vandaar dat ik juist daarom vandaag geniet van de rust. Jos heeft deze vakantie een aantal dagen opnames voor een tv programma dat in t voorjaar van 2024 wordt uitgezonden, dus reist hij deze vakantie een paar dagen per week naar Vorstenbosch om daarbij aanwezig te zijn. En ik, ik mag gewoon genieten van de rust op zo'n dag. Lekker fietsen, lunchen in de bossen, een btje niksen, net waar vakantie voor bedoeld is. Heerlijk ontspannen kijk ik de berg af, zie ik wandelaars en fietsers en ruiters voorbij gaan en heb ik geen idee waar ze naar onderweg zijn. Waarschijnlijk net als ik, ontspanning zoeken in een mooie omgeving. Ik bedenk me net op tijd dat ik dit blogg nog niet online mag zetten, nog niemand weet van de tv opnames van out of office van de KRO NCRV. We mogen nu ik dit blogg maak, in juli 2023 nog niks hierover vermelden op socialmedia, dus verstop ik hem nog maar even in mijn concepten. Wel maak ik een mooie foto van mijn eenzame fiets aan de rand van dit mooie natuurgebied. Alhoewel ik nu nog niet weet welke foto ik hierboven plaats, zandduinen of fiets.....ach tegen die tijd ben ik daar wel uit. Liefs Brigitte ❣️

Dat ben ik toch echt zelf die dit schreef pakweg 1,5 jaar geleden;

Ik verwacht van mezelf dat ik vele ballen hoog moet houden, ik ga echt tot in perfectie waneer ik ergens aan begin, zoals ik t voor ogen heb zo moet t gaan, en daarbij ga ik alles uit de weg wat mij daarin belemmeren kan, en ga eraan voorbij wat me aangereikt wordt waardoor t net iets makkelijker zou kunnen gaan. Ik ga echt niks aan t toeval overlaten, ik zou bang zijn de controle kwijt te raken en zou t eindresultaat niet worden zoals ik dat voor ogen had. 

Dat zit in me, dat hoort bij mij, dat geeft vertrouwen en dan weet ik dat t goed zal gaan en t eindresultaat is daar dan ook naar.

Ik doe even een stapje terug, lees wat ik destijds schreef en herken veel. Ook lees ik veel "moet", "zal", "vele", "vertrouwen". Ik lijk in t beginsel t leven maakbaar te willen laten zijn. Maar zo is het leven niet. Ik heb durven ervaren dat ook wanneer ik geen controle heb t leven loopt zoals. Dat wanneer ik het vast houd, dat het leven dan loopt op de manier die mij vertrouwen geeft. Ik ben daar dit afgelopen jaar vaak mee bezig geweest. Gedacht waar dit uiteindelijk vandaan komt. Het zal ergens oorsprong hebben, het zal ergens in mijn jeugd ontstaan zijn. Door de vorm vast te houden, uit te stippelen, kneden, maakbaar houden heb ik t in de hand. Het gaf me houvast.

Maar uiteindelijk hoef ik de lat niet zo hoog te leggen als dat ik dat van mezelf verwacht. Niemand verplicht me daartoe. En dat heb ik het afgelopen jaar ook wel ervaren. En geloof me, t bevalt me wel. Eindelijk heb ik mezelf de ruimte gegund om te mogen doen wat ik wil, wat misschien niet meer kan, maar dat ik daar nu nog geen besluit over hoef te nemen, ik kan altijd opnieuw kan beginnen, er geen grenzen zitten aan tijd en iets kunnen of niet iets kunnen doen. Afwachten mag, de tijd geeft mij tijd. En daarop vertrouw ik. Een wijs man zei eens, wanneer je tijd van leven hebt, doe je t allemaal, en zeg niet teveel, bijpraten kan altijd nog.... 

Zo tegen t einde van December tikt de tijd van t oude weg, de nieuwe staat alweer klaar. Ach, het leven gaat door, hang slingers op, maak er een feestje van. Maar beleef t op je eigen manier, jouw gevoel, jouw leven, jouw les, jouw tijd, nu of straks, maar doe t wel, je weet nooit wanneer jouw tijd stopt....en wanneer t zover is kun je beter zeggen ik heb van de tijd geen spijt.

Lieve allemaal, een mooi 2024 vol met mooie momenten van liefde geluk en gezondheid.

Liefs Brigitte ❣️

Bijna Thuis

Wanneer ik tijd nodig heb voor mezelf pak ik de fiets. Mijn fiets is een verlengstuk van me. Je ziet me vaker op de fiets dan met de auto, of ik moet verder weg willen dan pak ik de auto natuurlijk. Lopen is zeker ook fijn, poscast op, en gaan met die banaan, maar dat vindt ik net iets minder fijn. Dus ik pak vaker mijn fiets en ga de wereld in die buiten mijn zichtveld ligt. Toen wij hier nog niet zolang woonde deed ik dat ook al. De reden toen was om de weg te leren kennen, kortere route naar de supermarkt, veilige route naar de winkels en ook om de straatnamen te leren kennen. Google maps was mijn beste vriend. Verdwalen deed ik niet, zo groot is Uden nou ook weer niet, maar soms was t net of ik ergens nog niet was geweest, maar fietste ik de straat door dan herkende ik die buurt weer. Na anderhalf jaar wist ik heel goed de weg in t Ujesse. En zo kon ik mijn grenzen verleggen. Op vrije dagen maakte ik mooie fietstochten hier in de omgeving. Zo heb ik opnieuw de liefde voor de natuur ontdekt, de verandering van de seizoenen en de vergezichten over de akkers en velden. Zo zie ik dat Uden van oorsprong een boerendorp is met veel landerijen die uitzicht bieden op het dorp. Van verre zie je de Petruskoepel, de Jettenmolen en t torentje van de slotkloosterzusters. In mijn enthousiasme legde ik dat vast op camera. Ik voelde me zo blij als een klein kind, ik voelde van binnen iets branden, hoewel ik niks met kerk, klooster of Jetten heb wist ik waar t van heen kwam..... Ik ben bijna thuis.....