Playa Con Dios

De stranden raken leeg, voetstappen in t zand is t enige wat nog rest van een mooie strand dag. Hier en daar nog een zandkasteel dat getuigd van de activiteiten van spelende kinderen, die zich opnieuw weer erg vermaakt hebben. Enkele uren terug lag ik nog heerlijk op mijn handdoek te genieten van een stralend zonnetje. Met mijn koptelefoon op luisterde ik naar mijn favoriete muziek. Heerlijk ontspannend en lui zijn. Niet denkende aan de laatste avond in dit gezellige dorpje, waar t lijkt of de tijd stil heeft gestaan. In mijn oren hoor ik "voor eens en voor altijd" van mijn favorieten J's voorbij komen. Daarna Kim Wild met Cambodia. T brengt me in trance, de zon op mijn huid, de wind door mijn haren, en de geluiden om me heen gefilterd door de muziek die mij boeiend houd en die me lief is, waar ik blij van zou moeten worden. Of in ieder geval een gevoel bij zou moeten krijgen. She's like the wind van Patrick "Orry" Swayze komt nu wel erg goed uit. Even open ik mijn ogen en zie een tweetal vliegers hun thermiek zoeken op de wind, het valt niet mee om die in de lucht te houden blijkt wel, het werk dat daar geleverd wordt is zwaar, dat rennen door t zand...dan even een herkenbaar nummer in mijn oren, terug naar de kust van Maggy McNeal, gevolgd door Brabant van Guus Meeuwis. Wat doet t nu allemaal met me, t gevoel van heimwee overvalt me, ik laat even mijn tranen de vrije loop, het gevoel in mijn buik bij de woorden van Guus maken dat ik me niet meer thuis voel hier. Het is te lang geleden dat ik thuis was, en daar komt ook nog Dotan voorbij met Home, het lijkt wel of mijn mp3 mij voor de gek probeert te houden. Veelal nummers die passen bij de situatie waarin ik nu verkeer, hoe ik me voel en wat ik voel. Ja, ik wil naar huis, naar Hollandse koffie, gewoon gesneden brood van onze bakker, ons eigen bed, ons eigen ritme van de dag, geen siësta maar rust op gezette tijden voor Jos. En tot overmaat van ramp komt daar ook nog André Hazes voorbij met "kleine jongen". Ja ook die mis ik, groot en klein en de meisjes ook natuurlijk! Alphaville klinkt in mijn oren met Forever Young, Kayak met Seagull klinkt nu, Fiction Factory met Feels like Heaven en ga zo nog maar even door, Hotel California van the Eagles, ach toe maar, wrijf t me maar in..... nog net geen Vaja Con Dios van Piet Vreeman, maar ik verbasterd t maar naar Playa Con Dios, want t duurt nu weer opnieuw een hele tijd eer ik opnieuw hier zal zijn. T was mooi, vol met opnieuw weer veel gezien te hebben. Wasted words, The Motions, ach dat lijkt maar zo, geen enkel woord verspild hier, en straks nog een keer luisteren naar John Bon Jovi, "in these Arms.... want daar hoor ik thuis.... In de herfst van ons eigen kikkerlandje, met vallende bladeren, op klatergoud lijkende herfst kleuren, noordwesten storm en pepernoten. Tot later. Kus Brigitte💋

Festes....

En de avond valt over dit pittoreske stadje aan de Middellandse zee. Het kasteel, een grote rotsblok waaruit in een ver verleden dit stadje en kasteel gebouwd werd, wordt overvallen door lokale bevolking om een avondvullend hapje te eten. Waar wij noorderlingen graag rond de klok van 18.00 aan tafel schuiven doen ze dat hier pas rond 21.00 uur. Kinderen spelen nog steeds buiten, ouders lopen met lege wandelwagens erachter aan en in kinderwagens zijn maar een enkele baby te zien, vaders of moeders lopen met hun kroost op de arm door de straat of over de boulevards. Een gewoonte die je bij ons niet zo gauw meer ziet. In de verte hoor je de geluiden van t festival dat altijd op 7 september in dit stadje begint. Dat is dan ook de reden geweest om eens van dichtbij mee te maken wat voor een feest dit is. De originele bevolking bestond voornamelijk uit vissers, en daar is een patroonheilige voor benoemd die ervoor zorgde dat alle vissers weer veilig aan wal kwamen. Nu is er ze haar werk nog dagelijks. Zei wordt op een sokkel iedere avond rond gedragen door de bevolking. Van het ene kerkje naar t andere, WNT wanneer je niks hebt om dankbaar voor te zijn heb je ook niks te vieren. Jong en oud iedereen doet mee. Na de 8ste september barst hier dan een soort van carnaval los. Met allerlei activiteiten en avondvullend programma wordt er kosten nog moeite bespaart om t een feest voor iedereen te laten zijn. Zo ook t bedenkelijke stierenrennen, gister toevallig een glimp van opgevangen, jongelui, die eigenlijk net iets te overmoedig door t net teveel nuttige van alcohol, een stierf je uitdagen, en dat werkt dan als de bekende docusoap op zo'n beestje. Met z'n zessen of achten lopen ze in een soort van nagebouwde stierenvechtersarena en zodra de stier hen op de hak wil nemen springen ze op een stellage van hekwerk waar de stier hen niet te pakken krijgt. Stoer hoor.... nee er komen geen speren en matador bij kijken maar toch ben ik ook tegen dit spelletje principieel op tegen. Geef mij dan maar de oudste van de stad, die t nog steeds wist te vertellen hoe hij als visser, er overkwam hem nooit wat, er gebeurde niet zo heel veel hier, zoals hij vertelde, in eens Sophia Loren door de straten zag lopen en hem dat een figurantenrol opleverde in de beroemde film El Cid. Dat waren nog eens tijden.....en dat soort verhalen van de bevolking werkt dus als een rode lap op mij. Daar ben ik wel voor te porren.

In de wandeling die we maken op een mooie zomeravond, komen al snel de gedachte aan weleer weer boven. Het gemis van enkele geliefde en dingen die ons voor altijd veranderde, doordat ze een onuitwisbare indruk hebben achter gelaten. We denken even na over wat ons zo raakte vroeger als kind, of waar we blij van werden als puber, of waar we mee struggelde terwijl er van ons verwacht werd dat we goede keuzes maakte die ons zekerheid gaven in ons verdere leven. Of ik daar mee bezig was, keuzes maken, nee, in zijn geheel niet. Waar ik me mee bezig hield was iets anders. Ik bewoog hemel en aarde om iets anders gedaan te krijgen, en niet zomaar wat. Ik had een hoger doel voor ogen. Ik bleef erbij dat ik op een dag mij zou kunnen inzetten voor de mede mens. Ik had veel meer in me dan menig leraar destijds in mij zag. Ik was mijn tijd wel vooruit. Ik dacht na over een tijd die ik geeneens voor de geest kon halen. Waarvan ik helemaal niet zeker was of ik die wel aan zou kunnen. Ik dacht er over na om mijn horizon te verbreden, meer te willen dan alleen t huisje , boompje, beestje verhaal. Zo starte ik op mijn 13e verjaardag met het opschrijven van mijn gedachte, soms verhalen, soms gedichte. Soms ook kattebelletjes die mij zelf soms verbaasde. Enkele woorden, die ervoor zorgde dat ze weergave wat mijn gevoel was. Soms las ik ze voor aan mijn vader, of legde ik t op de keukentafel in de hoop dat iemand ze zou lezen. En daar was altijd wel iemand die binnen liep om koffie te drinken bij mijn ouders en opa die bij ons in woonden, dus de kans dat ik ontdekt zou worden was zeker aanwezig. Of iemand daar interesse in had? Het feit dat mijn ouders mijn verhalen mooi vonden was natuurlijk belangrijk, maar ik hoopte toch op bekendheid buiten de muren van mijn thuis.Toen had ik nog een vrije kinderlijke kijk op dingen en dacht dat ik met mijn verhalen bijzonder zou zijn, althans meer in mijn mars had dan menig mens dacht. Voelde me dat zo zeker van en gaf me een groot zelfvertrouwen, en de gedichten zeiden zoveel meer dan alleen maar woorden, welke gesproken woorden ook. Een leraar van school heeft mij eens betrapt op t schrijven van gedichten tijden de wiskunde les. De straf die ik daarvoor kreeg was, 25 gedichten voor hem schrijven. Destijds dacht ik er niks van, maar nu denk ik wel eens, vent wat moest jij met mijn gedichten! Zo was er destijds een gedicht over het overlijden van de moeder van mijn vriendin, dit heeft zeker een indruk achtergelaten. Ook gedichten over kalverliefde, zolderkamer gesprekken, afzetten tegen ouders, geheimpje, dromen en al deze gedichten en kattebelletjes zijn bewaard gebleven in een groot Schrift, vol met letters, gedachte en gevoel. Gevoel van jeugdige gedachte, maar inmiddels aangevuld met dankbaren gedichten. Echt doorgebroken ben ik niet met mijn verhaaltjes, ik schrijft ze graag, lees ze terug en doe ook wel eens aan zelfkwelling. Waarbij dan tranen over de wangen lopen. Dat zelf kwellen is vaak not done!!!! Er zijn zeker veel gedachte de revue gepasseerd, er is de afgelopen jaren veel gebeurd en er heeft veel verandering plaatsgevonden maar wat niet veranderd is is mijn gevoel op papier zetten, mijn verhaal doen, en mijn gedichten aanvullen met nieuwe, over gevoel, t leven, geluk en dagelijkse beslommeringen die t duidelijk maken dat t mooi is om verhalen te vertellen, te lezen en te beleven.....