Afvinken....

 

 

 

 

 

Wat voor de één vanzelfsprekend lijkt daarvoor moet de ander bergen verzetten en bomen voor kappen. Alles wat met vanzelfsprekendheid te maken heeft gaat niet zoals je zou verwachten. Waar de één maar hoeft te blazen en daarmee alles voor elkaar lijkt te krijgen moet de ander erg diep gaan. Maar maakt t per definitie uit wat je moet doen om je doel te bereiken. Het is natuurlijk altijd afhankelijk van meer factoren. Of stoorzenders zoals de pessimist t zou noemen. Het bereiken van t doel op zich is vaak van ondergeschikt belang. Voor mij, en aan t eind van mijn blog kunnen we oordelen of ik een opti of een negamist ben, maakt t einddoel echt niet de middelen, maar de weg erheen die maakt of ik alles de moeite waard heb gevonden. Dat stemt mij al een beetje richting opti lijkt mij. Maar we wachten af, gaande weg kan er van alles gebeuren wat de stemming om doen laten slaan. Wat maakt t dan zo bijzonder om de reis naar de bestemming te doen slagen. Voor iedereen is dat dus anders. Ieder mens heeft een andere kijk op zijn doel. Maar t doel buiten beschouwing laten is eigenlijk geen optie. Want zonder doel geen reis, toch? Hé daar komt een klein stukje de negamist naar voren. Maar waaruit bestaat dan onze reis dan. Hebben we dat onderwijl afgesproken, t einddoel, waar is dat. Bedoelen we dan t einddoel van t leven of juist de bestemming van ons leven. Wat is bereikbaar, en wat niet. Waar hebben we hoop op, en wat kunnen we beter later varen en onze verwachtingen opnieuw bijstellen. Zijn dat verwachtingen van ons zelf of juist de verwachting die we hebben ten opzichte van onze naaste, mensen waar we van houden. Dat krijgen we zo aan t einde van t jaar allemaal toch wel een beetje, terugkijkend op wat goed ging en wat er niet goed is gegaan. Wat kan volgend jaar anders en wat hebben we geleerd van de dingen die niet zo goed liepen. Welke les trekken we uit t verleden, welk doel heilige de middelen, en wat kunnen we via een andere weg ook bereiken zonder dat we opnieuw een les moeten leren. Die les leren is zeker niet erg, is juist belangrijk, om de toekomst te begrijpen, eerder confronterend voor ons zelf, maar je leert er wel iets mee. Wat, daar kom je wel achter in de bestemming die je af legt, naar jou doel. Hoe die eruit ziet is aan jou, neem mee wat je op kan pakken, neem mee wat je denkt nodig te hebben om gelukkig te zijn, maar vergeet niet dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk..... als opti of negamist.....  Liefs Brigitte

Dromen, Gedachten en Verlangen

Mijn dromen, mijn gedachten, mijn verlangen, wat zou ik daar mee willen, wat zou ik daaruit kunnen opmaken. Mijn dromen zijn nog al veranderd ten opzichte van jaren terug, niet dat ze vager zijn, of minder mooi, maar meer afgemeten, bewuster en vooral reëler. Mijn dromen heb ik echt voor mezelf, die hoef ik niet te delen wanneer ik niet wil. Er kan van alles in mijn dromen gebeuren, ik onthoud ze niet allemaal. Sommige laten een indruk achter, of geven soms inzicht. Helder zijn ze zeker niet allemaal. Ooit komt er een droom voorbij die ik graag vergeet, die juist mij aanspreekt, op mijn tekortkomingen. Ik kan hem dan wel willen vergeten maar in de loop van de dagen kom ik juist dan die droom weer tegen, of in ieder geval zijn inzicht die het me gaf.  Mijn gedachte daarbij heb ik meer onder controle, waar ik vroeger echt een dagdromertje was, mijn gedachte zomaar midden op de dag hun gang liet gaan, zo zal ik me nu eerder afvragen welk nut het heeft om te dagdromen. Niet dat alles nut moet hebben wat je doet, maar enigszins binnen de perken weten te houden is toch ook wel sociaal wenselijk. En daar hoort dagdromen zeker bij. Dagdromen kan ook zeker wel van nut zijn, kan soms een glimlach op je snoet doen vormen. Dat maakt dan weer een gevoel los van blijdschap, en spontaniteit, dat straal je dan letterlijk uit, en maakt je een vriendelijker mens. Daar zijn gedachte voor, iets bedenken wat mogelijk is, haalbaar, en wat wenselijk en reëel is.  Mijn verlangen zijn weer van een andere categorie, eerder één van, niet over praten dan is het er niet. Het wegstoppen, het verloochenen van je verlangen. Toevallig had ik het daar laatst nog met een vriendin over, wat voor betekenis heeft het wanneer je jezelf verloochend, niet trouw aan je zelf bent, jezelf niet op waarde schat. Je verlangen niet uitspreekt, het weg blijft stoppen, er niet aan toe wil geven omdat het niet sociaal wenselijk is om jezelf voorop te plaatsen, maar juist altijd maar aan de ander te denken, je geleerd hebt een ander gelukkig te maken, om aan je eigen geluk voorbij te gaan. Is het niet zo, dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, je dat zelf maakt. Wanneer daar een andere van mag meegenieten is dat fijn, en wanneer je t delen kan met iemand anders heet dat liefde volgens mij, maar je moet het toch zelf doen. Ieder die dat niet doet, zelfs ik wel eens, heb altijd een excuus om dat niet te doen. Onze generatie is grotendeels zo opgevoed, heeft dat van huis uit mee gekregen, altijd lief, aardig, netjes, beleefd, enz enz zijn, dan ben je overal geliefd. Ja, mooi gezegd, maar ik wil niet overal geliefd zijn, ik wil mezelf lief vinden, lief zijn voor mezelf, mijn verlangen uit kunnen spreken zonder daar op afgerekend te worden als een egoïst, of  erger, als niet aardig. Vragen naar mijn dromen, mijn gedachte en mijn verlangen, is nu niet meer nodig. Ik spreek ze uit, ik beloof mezelf en doel, en iedere keer wanneer ik een stukje van dat doel bereikt heb op eigen kracht, mag ik mezelf belonen. Juist, ik droom, ik heb daarbij mijn gedachte en ik kan verlangen.... Ik mag er zijn.
Liefs Brigitte 

Open Minded

Niet vaak, of zeg maar nooit, blog ik over mijn situatie. De reden daarvan is dat bloggen mij ontspanning geeft, en het vertellen over mijn situatie levert mij veelal stress op. Ik heb dan vaak t gevoel dat ik me moet verdedigen, mijn beweegreden moet rechtvaardigen of alle positieve dingen uit moet lichten omdat ik anders erg negatief klink. Dus wanneer ik graag over onze situatie schrijf dan doe ik dat in de trant van een open brief, iedereen kan ervan vinden wat hij of zij vind, ik verschuil me er dan niet achter, geef ook geen commentaar op reacties en laat bepaalde zaken open. Maar dan blijven er veel vragen achter, ook al probeer ik zo open mogelijk te zijn, alles en in details treden is erg moeilijk. Ik zou me dan erg kwetsbaar op stellen, en niet dat ik dat niet durf, of niet prettig zou vinden, maar de situatie is niet alleen die van mij maar van ons beide, of eigenlijk ons hele gezin. Ik zou t niet prettig vinden om iemand van ons gezin daarmee in verlegenheid te brengen. Zelfs ik, die best ruimdenkend is, open minded is, en graag meer haar hart laat spreken dan kan, zou dat a public en beetje ongemakkelijk voelen. Open minded, wat houd dat in. In de dikke Van Dale staat het omschreven als onbevooroordeeld, ruimdenkend, maar is daar alles mee gezegd, ik denk het niet, of eerlijk gezegd, weet ik eigenlijk wel zeker van niet. Open staan voor nieuwe dingen, wat zegt dat over open minded zijn, in mijn beleving niet eens zo heel veel. Uiteindelijk staan we allemaal open voor nieuwe dingen. Het leven gaat zo snel, in een flits zijn we van de ene gadget in de andere, of van de ene regelgeving in de andere. Daaruit kan ik niet opmaken wat open minded nu echt is. Zelf nieuwe ideeën toepassen en je mening geven over bepaalde veranderingen, dat komt wat mij betreft meer in de buurt. Geeft ook duidelijker aan dat er meer over na gedacht is, er diepgang mogelijk is. Niet alleen jou standpunt oké is maar dat je ook de ander zijn mening begrijpt, zonder vast te blijven houden aan je eigen ideeën/standpunten. Een bekrompen persoon zal eerder zeggen "mijn mening is goed en iedereen moet die mening hebben want ik denk daar zo over, en dan is het goed en moet je mij gelijk geven". Daarmee stoot je naar mijn mening, of ben ik nu bekrompen, mensen af en leg je hen meningen op. Dat lijkt op een dictatuur. Wanneer je kleindenkend (bekrompen) bent geef je naar mijn mening niet veel om de mening van de ander, alleen die van jou is eigenlijk goed, en alles anders dan jijzelf of je eigenstandpunten zijn fout. Je stoot zo vele mensen van je af, je bent niet geïnteresseerd in wat andere denken, vinden, voelen, van houden, graag eten, politieke voorkeur, hoe leven, muziek keuzes, eigenlijk het hele leven van de ander deugd niet in de kleindenkende, en daarmee doet hij eigenlijk zichzelf een hoop tekort. Misschien bewust, misschien onbewust, maar zijn tekort kan hij nooit meer inhalen, daarvoor is hij te ver verwijderd van de werkelijkheid, en eerder een slachtoffer van zichzelf. De mens is juist prachtig met al zijn uitlopende ideeën, zijn behoeftes en het leven dat hij leeft, op zijn manier, in zijn tempo en met zijn tekortkomingen. Maar dat hij bijzonder is, daar hoef je niet ruimdenkend voor te zijn, open minded is net zoiets als open ogen, kijk en geniet van al t moois om je heen, er is zoveel te leren van de ander, ook al lijkt hij niets toe te voegen te hebben aan waarde!!!!     liefs Brigitte.