oudejaarsavond

De laatste voor dit jaar, even nog wat gedachten op papier zetten, wat herinneringen ophalen en wat terug gaan in de tijd. Want zo heb ik toch al zeker  53 jaarwisselingen meegemaakt, waarvan er toch zeker een kleine 45 bewust. Ik moet een jaar of 6 geweest zijn toen ik meemaakte dat mijn vaders jas in de hens vloog door een rotje. Toen gebeurde dat dus al…. Maar dat ik pas echt bewust vuurwerk mee ging maken was toen ik een 14 jarig meisje was, wat lijkt dat lang geleden, een eeuwigheid, maar de herinneringen zijn zeker waardevol. Het lijkt dat met het ouder worden de herinneringen belangrijker worden, je ze uit alle macht vast wil houden, omdat je al meer herinneringen gemaakt hebt dan wat je nog aan nieuwe herinneringen zult gaan krijgen. Ze zijn per definitie niet minder, maar straks zijn de mensen om je heen er misschien niet meer, en zijn ze nu de enige die je nog kan vertellen wat je deed toen je 10 jaar was, en wat je op later leeftijd deed, daar waren de mensen van nu zelf bij….. Oudejaarsdag, 1976, inmiddels net 14 jaar, een dag die echt in mijn geheugen gegrift staat. Niet om t melancholische eerder om de lol die we hadden dat we eindelijk even eruit konden samen. Mijn vriendin en ik even aan t eind van de middag, niet te ver weg, rondom de kerk, was al een roadtrip, zeker als je net als ik een tiener was die een grote mond had maar een  klein hartje bezat.  En een vriendinnetje had die nog net iets minder durfde. Achteraf gezien heeft het helemaal niet zoveel voorgesteld, de jongens die vuurwerk gooide, in de straten liepen en ons na keken….. Toen waagde je je nog niet aan vuurwerk als meisje. Eerlijk gezegd ik durfde dat ook niet…. Het was koud die dag, het leek wel alle jaren koud rond die tijd. Ook dat was anders. We liepen samen door de Irenestraat schuin tegenover mijn huis, er waren toen nog van die zinken vuilnisbakken, en er was aan t eind van de straat een jongen  een rotje zag gooien in zo’n zinken bak….. Een knal dat dat gaf, we sprongen een meter voor ons gevoel in de lucht, schrokken ons het apenzuur en zetten het op een lopen, richting huis… We waren wel zo geschrokken maar konden ook van het schrikken niet stoppen met lachen, en laatst toen we elkaar weer zagen bleek dat we t lachen niet verleerd hadden, dat is wat we nog heel veel doen….. Daarna gingen de oudejaarsdagen veelal rustig voorbij, of ik was thuis bij mijn ouders of bij vrienden, maar t vuurwerk was altijd wel aanwezig. Tot ik op een nieuwjaarsnacht plots te maken kreeg met vuurwerkgeweld zoals dat nu genoemd zou worden. Er was een gozer die dacht leuk te zijn en een rotje voor mijn voeten gooide en dat in de worp al afging. Dat was het dus, in een klap hoorde ik niks meer, het duizelde me, ik moest spugen, ik was gedesoriënteerd en even de weg kwijt. Het gebeurde zo snel, en zo vlug dat ik niet zag wat er verder gebeurde.  Mijn vriend destijds, pakte die gozer zo hard aan dat ze samen over de grond tuimelde.  Opnieuw zetten ik het op een rennen, het had gesneeuwd, dat deerde me niet ik ging er vandoor, de verkeerde kant op welleswaar maar ik ontvluchte opnieuw de plek….Het enige wat ik nadien mee gekregen had, was dat die gast er ook als een haas vandoor ging…. Dat was dus opnieuw iets om er voor vandoor te gaan, ik lijk dat wel af te roepen over vuurwerk….  De kroeg in met nieuwjaar heb ik ook wel een tijdje gedaan, maar dat beviel me eigenlijk niet zo erg. Veel te druk, veel te veel dronken lui, en t werd me vaak veel te laat. Nee laat mij maar lekker thuis met oud en nieuw, t vieren met mensen die me lief zijn, later met onze kinderen. Zo kon ik of hun vader hun verstandig gebruik van vuurwerk bij brengen, ja ik deed dat ook, in een emmer water, die steevast klaar stond in t halletje van ons huis. Ik werd er voor uitgelachen, niet voor vol aangezien en een angsthaas genoemd. Ja ik ben bang voor vuurwerk, en heeft dat zo zijn reden, ja, teveel gezien, om te beginnen de brandende jas van mijn vader, de knallende vuilnisbak van de grote jongens uit de Irenestraat, t vuurwerk dat voor mijn gezicht knalde, en later nog een grote knalpot die omverviel en in de ogen van t zoontje van een vriendin terecht kwam, waardoor er wat licht uit zijn ogen is verdwenen….De paniek die er op zo'n moment uitbreekt is niet te beschrijven.  En laten we niet vergeten dat het ook zo sneu is voor alle dieren die op de vlucht slaan, bang zijn, niet naar buiten durven en blijven bibberen of de weg kwijt raken nadat ze er vandoor zijn gegaan…… en ik kan t weten, je gaat er vandoor wanneer je bang bent, dat is de enige uitweg….Ja ik zal ook altijd bij vuurwerk binnen blijven…… achter glas is het net zo mooi, of er zal een vuurwerkevenement moeten zijn dat georganiseerd word en de experts het afsteken, dan zal ik er naar kijken……Maar oudejaarsdag is meer, meer dan vuurwerk al lijkt t dat er voor bepaalde doelgroepen daarom te doen is.  Oudejaarsdag is oliebollen bakken inmiddels een aardige traditie, oudejaarsdag is terug kijken, oudejaarsdag is afscheid nemen, gedag zeggen tegen de dingen die niet lukte, en hopen dat t volgende jaar daar verandering in komt, dat het dan lukken zal, maar ook onzekerheid brengt het mee, je weet wat je had, niet dat het goed of slecht was, eerder vertrouwd en t is altijd weer een uitdaging om iets nieuws aan te moeten gaan…. Zo kan je t ook zien… of eerder afscheid nemen van gewoontes, en nieuwe aanvaarden…. Of zoals ik nu, en 80.000 andere afscheid  moeten nemen van een gemeente waar ze al misschien hun hele leven wonen, en waar we samen gaan in een grote fusiegemeente Meierijstad! Gewacht met mijn paspoort ophalen om een van de laatste te zijn waarvan t is afgegeven door de burgemeester van Veghel. Niet dat ik trots ben daarop, nee eerder om nog 10 jaar terug te kunnen kijken op iets tastbaars van wat ooit eens was. En zo tikken de uren van 2016 voorbij, nog 52 uur vanaf nu…. Ach soms wordt mijn hartje wat week, voel ik wat emotie, maar ook blijdschap. Er staan in 2017 leuke dingen op stapel, een zoon en schoondochter verhuizen, er is opnieuw een kleintje op komst en er zijn lichtpuntjes waaraan ik vast kan houden… en er is liefde! Ik hoop op een mooie oudejaarsdag, zonder rennen, met lekkere oliebollen, en waar ter wereld je ook bent, dat er lieve mensen om je heen zijn, je omringd wordt door liefde, door waardigheid en respect…. En dat 2017 ons aller jaar mag worden dat het ons mag brengen wat we alle wensen, maar bovenal goede gezondheid. Liefs Brigitte

Kerstmis 2016                                                                                                                                                      

Kerstmis (veelal zo aangeduid door rooms-katholieken), kerst(feest) (veelal zo aangeduid door protestanten) of het geboortefeest van de Heer is een belangrijk christelijk feest in het kerkelijk jaar.

Met Kerstmis wordt door christenen de geboorte van Jezus Christus gevierd. De evangeliën van Lucas en Matteüs beschrijven de geboorte van Jezus. Vooral Lucas geeft brede aandacht aan de geboorte van Jezus in Bethlehem.

Het kerstfeest wordt in de westers-christelijke wereld en in sommige Kerken van het Oosters christendom gevierd op 25 december. In die Oosterse kerken die de Juliaanse kalender gebruiken voor de liturgische kalender (zoals de Russisch-orthodoxe Kerk en de Ethiopisch-orthodoxe Kerk), wordt het 13 dagen later gevierd. In veel streken zijn er tevens speciale vieringen op de avond ervoor (kerstavond, middernachtsmis) en/of op de dag erna. In West-Europa wordt 25 december als eerste kerstdag en 26 december als tweede kerstdag beschouwd.

Verschillende elementen in de wijze waarop men Kerstmis viert gaan terug op voorchristelijke en Germaanse tradities. Het feest is in de recente geschiedenis in grote delen van de westerse wereld in hoge mate geseculariseerd

Zo staat Kerstmis omschreven in Wikipedia                                                                                                                                                                                                         Maar hoe wordt het gevierd anno nu, verschillende soorten bomen, verschillende soorten verlichting, verschillende soorten geloof, verschillende soorten dagen, verschillende soorten mensen, verschillende soorten versieringen….. Noem maar op. Wat een grote verscheidenheid van de versieringen rond Kerstmis. Nog nooit is t zoveel verschillend geweest dan nu, er zijn een aantal overeenkomsten die jaarlijks terug keren, maar de winkelboulevards zijn gewoon open op 2^e Kerstdag. En de tv zend kerstfilm uit al vroeg in de middag, en de cadeautjes onder de kerstboom kleuren en glinsteren over de top. Maar hoe is dat zo, om kerstmis te vieren, of kerstfeest te vieren. Ik zelf vind het nog steeds heel bijzonder om ook echt iets in de trant van De Kerst te ondernemen. Het gevoel te krijgen van het samen zijn, de sfeer om te zetten van t vele naar t kleine, het kneuterige, het boerse, het simpele. Ook al is mijn eettafel gevuld met mijn kinderen en kleinkinderen ik probeer t toch simpel te houden, samen zijn is t meest belangrijk.... Ik heb gauw te neiging om te zeggen we draaien door, we moeten groter dan de buurman, mooier dan de vriend en duurder dan de broer of zus. We praten over de minderbedeelde, de medemens die niet de gevulde beurs heeft om allerlei lekkers te kopen, en het al zwaar heeft om de maand door te komen. Zij die halverwege de maand voorzien worden van een goedgevulde doos levensmiddelen en daar erg blij mee zijn. Elk jaar op sociale media worden de kerstbomen tentoongesteld, foto’s gemaakt van snuisterijen en teksten gedeeld die vertellen dat engelen van alles komen vertellen bij je. Precies op die en die tijd. Teksten met goedbedoeld advies en teksten met een mondvol over de eenzame die niet eenzaam mag zijn met Kerst. Wie is er eenzaam met Kerst…. Eenzaamheid komt voor in alle lage van de bevolking, in alle leeftijden, bij mannen en vrouwen, ook kinderen kunnen eenzaam zijn. Maar ook teksten over de rouwende, die het gemis van dierbare erg voelen in deze periode. Maar waar ik me nog het meest over verwonder is dat er niets staat over de armste mensen om ons heen en dat zijn de mensen die hun ogen sluiten voor t leed dat armoede heet. Zij die niet onder ogen willen zien dat er echt mensen zijn die tekort komen in hun behoefte. Maar ook daar geen aandacht aan geven en eraan voorbij gaan, die de heilsoldaat voorbij loopt, de zwerver niet aan kijkt en de zieke geen aandacht geeft…. In mijn ogen zijn deze mensen, die zich hieraan schuldig maken, de armste mensen onder ons. Ik zou ze wanneer ik kan geen blik waardig gunnen, maar dan maak ik me schuldig aan hun eigenschap, en daar pas ik voor. Ik pleit ervoor om juist deze mensen te leren wat het voor effect heeft wanneer ze wel de aandacht geven aan ieder mens, omdat hij dat verdiend, en niet alleen met Kerstmis….. maar t hele jaar door! Ik wens jullie allen een mooie warme kerst toe!!!! Liefs Brigitte

Bureaucratie

Eens in de week heb ik met mijn broer samen contact over het welzijn van mijn moeder die in een verpleeghuis verblijft. Ze woont daar erg fijn, heeft het goed naar haar zin en is er zeker thuis. De kleine ongemakkelijkheden die zo nu en dan er zijn neemt ze dapper op de koop toe. Momenteel zitten ze midden in een verbouwing na een verhuizing van medebewoners naar een andere locatie van de organisatie, maar ik heb er niet alleen last van, is haar repliek, allemaal die hier wonen horen het zelfde gedril en geboor, dus ik kan wel klagen maar uiteindelijk zal er toch eerst een rotzooi moeten zijn alvorens het mooi wordt. Zo knap van haar vinden mijn broer en ik, hoe zij zich hier doorheen worstelt. Zo krijgen wij dan ook om de paar dagen post die voor haar bestemd is. Niks mis zou je zeggen. Nee ieder mens krijgt post dus ook onze moeder. Vaak zijn het simpele dingen die met een makkelijk telefoontje of een betaling te doen zijn, dus hierover gaat niet mijn blog vandaag. Nee het gaat juist over de rare manier van communicatie. Meestal is het een brief van een instantie, bedrijf of maatschappij. Maar dit deed ons even versteld staan van de hoeveelheid brieven die op een dag verzonden waren aan mijn moeder van een ziekenhuisapotheek in de buurt. Er wordt al jaren gebruik gemaakt van het leveren van de medicatie voor mijn moeder. Iedere maand wordt er met de verzorging een afspraak gemaakt over een levertijd, dat is het belijdt in het verpleegtehuis en daar kunnen wij ons in vinden. Dat er in het verleden daarin wat mis is gegaan is netjes opgelost en daar is ook met volle tevredenheid aan gewerkt. Chapeau, voor beide, nu krijgt onze moeder daar geen bericht meer over en dat geeft een stuk rust, want iedere keer wanneer er zo'n brief binnen viel was ze ongerust of de medicijnen er wel op tijd zouden zijn, of wij het niet zouden vergeten. Je kunt je voorstellen ook al ben je beperkt, je dondersgoed weet hoe alles in t verleden ook al weer liep, en ze heeft nog graag de touwtjes zelf in handen. Dat ze dat destijds uit handen moest geven heeft ze als erg moeilijk ervaren, maar er zou vanaf heden geen post meer voor mijn moeder komen omtrent medicatie. Tot zover..... kortgeleden, vielen er maar liefst 5 brieven binnen van een ziekenhuis, geadresseerd aan mijn moeder met de bovendruk PERSOONLIJK erop. Omdat mijn broer iedere avond haar bezoekt werden de brieven door hem opengemaakt. Mijn broer opent de eerste, ophalen medicatie, datum, tijd, wat voor medicatie. Hij dacht nog, verkeerd geleverd moet naar de verzorging en niet naar Ma. Alvorens maakt hij de volgende open, ophalen medicatie, datum, tijd, en welke medicatie. Dus dan de volgende maar, je raad het al, zelfde inhoud, ophalen, datum, tijd en medicatie. Mijn broer dacht nou dan de laatste, zal toch niet, en ja hoor weer de zelfde. We begrijpen er niet zoveel van, wat is hier nu van de bedoeling, wat moeten wij met deze informatie. De medicatie wordt toch al jaren gebracht, door een lokale apotheek, wat is dit nu weer. Het telefoonnummer dat gebeld moet worden is van een leverancier van de medicatie zegt hij mij, kun jij die morgen even bellen, vraagt mijn broer me. Tot dat ik de volgende dag in de telefoon spring met de dringende vraag over hoezo afhalen en vraag uitleg over de vernieuwde gang van zaken of is het dan toch een vergissing. Veel hoop op uitleg heb ik niet, hier krijg je te maken met mensen achter een bureau. Niet dat ik iets heb tegen mensen achter een bureau, maar op de een of andere manier dring ik nooit echt goed tot ze door. Dus probeer ik heel voorzichtig te vragen of een medewerker van het distributiecentrum van de apotheek misschien een fout gemaakt heeft. Ik hoor de persoon aan de andere kant van de lijn zuchten, nou daar alleen al van gaan mijn nekharen overheid staan. Of ik iets duidelijker kan zijn in mijn overdreven opmerking, 5 brieven is natuurlijk voor mij om aan hen duidelijk te maken dat er meer dan èèn is binnengekomen en de laatste brief zal wel een herinnering zijn van een niet betaalde nota. Nou kruipen niet al een mijn nekharen omhoog maar ook mijn tenen beginnen te krullen. Ik moet even op mijn lippen bijten, en mijn ogen tot spleetjes knijpen om niet uit mijn slof te schieten. Aan de andere kant van de lijn geven ze me geen ruimte om ook maar iets te zeggen. De persoon in kwestie vraagt me niets maar verteld haar ingestudeerd verhaaltje op callcenter niveau. Dat is dan even niet erg, heb ik even tijd om mijn woorden zorgvuldig uit te kiezen. Ik vraag haar nadat t even stil is aan haar kant of zij klaar is met haar verhaal? Ja, zegt ze heeft U t begrepen, ik zeg haar dat ik eigenlijk maar half geluisterd heb, omdat ik niet geïnteresseerd was in wat zij me verteld heeft. Nu is het stil aan haar kant, ik maak daaruit op dat ik haar overval met mijn antwoord. Nog voordat ze opnieuw haar verhaal begint beveel ik haar bijna om even naar mij te luisteren. Ik bel namens mijn moeder, zij heeft 5 brieven gehad met de zelfde inhoud, van een datum, tijd, plaats en medicatie om op te halen...... opnieuw vraagt ze meer dan 1? Ik bevestig dat meteen. En wat moet u mij daarover vragen. Dan is het toch duidelijk, in 5 vout! Nu ben ik met stomheid geslagen. Ik ben nu dus echt boos. Scheld nog net niet haar de huid vol.... probeer netjes te blijven spreek ik mezelf toe, valt nu echt niet meer mee. Ik kook van binnen, zie sterretjes, kan geen naam verzinnen voor mijn ingehouden woede.... "wtf" (sorry voor mijn taal gebruik) is dit????het lijkt of ik beland ben in een aflevering van bananen split. Ik vraag haar iemand te spreken van de afdeling levering. Ik zeg haar wat koppig, dat ik verder niet met haar wil overleggen over medicijnen die al jaren bij mijn moeder geleverd worden en nu ineens opgehaald moeten worden! Zegt de muts..... had dat eerder gezegd, dan had ik verder gekunt met mijn werk, en 2 klikken verder heb ik de juiste persoon aan de telefoon. Heb ik t binnen een minuut geregeld en worden zoals we gewend zijn en vooral rust geeft voor onze moeder de medicijnen bij t zorgcentrum gebracht. Wat een ochtend..... en wat een personeel heeft zo'n bedrijf in huis genomen, ik ben benieuwd of ze dat weten. Liefs Brigitte