My comfort zone!!!

Hoe komt t toch dat ik de laatste tijd meer met het verleden bezig ben dan met het heden en de toekomst. Ik probeer echt in t hier en nu te leven, mind fullnes zoals dat zo mooi heet, maar steeds komen beelden terug van weleer. Ik vraag me dat al een poosje af, wat heeft t voor zin om terug te denken aan wat ooit eens was, of ik destijds een goede beslissingen genomen heb of ik überhaupt wel door kan gaan met waar ik nu ben. Een voorbeeld hierbij is of mijn besluit om elders te gaan wonen daarmee te maken heeft, of vind ik elders ook, wat ik hier denk achter te laten. Ik snap dat al deze besluiten van grote invloed zullen zijn op ons beide, maar  om eens uit de comfort zone te stappen moet je ooit de sprong wagen, en waarom dan niet nu, op de tweesprong van ons leven, ergens tussen volwassenheid en krakkemikkig oud zijn. De kinderen de deur uit zijn, hun eigen leven hebben en hun eigen weg gaan. Ik heb allang niet meer de illusie dat samen gezond oud worden vanzelfsprekend is. Het voorbeeld van mijn oom en tante die beide in de 80 zijn en nog zelfstandig wonen, volop deelnemen aan t leven, verre reizen maken en nog steeds dagelijks klaar staan voor hun kinderen en kleinkinderen, daarvan weet ik dat t een unicum is, de hoop is er wel degelijk maar realistisch gezien komt dit niet zo heel vaak voor. Zij hebben echt geluk en ik gun hen dit heerlijk samen genieten, want zij maken ook deel uit van mijn leventje en zijn me allebei enorm dierbaar. Ook al zijn zij een voorbeeld voor ons om t zo te willen en zo graag te kunnen doen, ook dat mag, maar ook moet ik in mijn achterhoofd houden dat t zeker anders kan lopen, ik heb het de laatste jaren ook vaker in mijn omgeving gezien.  Om terug te komen op mijn huidige leef en woonsituatie, me veilig voelen in deze buurt doe ik hier al een hele poos niet meer, een thuis is meer dan een huis om in te wonen, en me thuis voelen is soms ver te zoeken. In de wintermaanden heb ik daar minder last van, vele zitten binnen, je hebt vaak geen notie van wat er om je heen gebeurd,  maar zodra de deur weer open gaat, je eruit kunt, je tuin opzoeken na een winterslaap komen de geluiden weer binnen en zie je bepaalde beelden terug waarvan je hoopte dat ze nooit gebeurd waren. Je zou blij moeten zijn met t opnieuw naar buiten kunnen, de lente doet beseffen dat het leven verder gaat, de cirkel rond is, maar ik zie ook de nadelen daarvan hier. Teveel geluiden die mij t gevoel geven me niet meer fijn te voelen hier. Ook weet ik heel goed dat een te grote verandering voor mijn lief niet gemakkelijk zal zijn. We zullen zeker opzoek moeten naar een mooie middenweg, waarin we beide t gevoel hebben iets te winnen. Ook al gaat t niet per definitie om winnen of verliezen maar wanneer de een steeds inlevert op de ander komen winnen en verliezen wel aan bod en speelt dat wel degelijk een rol in de besluiten die genomen moeten worden. Ik hoor jullie zeggen, niks moet, nee dat klopt inderdaad, maar ik heb de neiging te zeggen zullen we ruilen, ik in jou schoenen en jij in de mijne, geheid dat ik meer ruimte krijg en jij krap zit, want ik leef op kleine voetjes,  ik zeg dan maar, een dilemma is niet altijd zomaar opgelost, in de uitdaging zit juist de oplossing om de toekomst t hoofd te bieden. Weer een om over na te denken…. Niet te veel op deze dag, want vandaag begint de lente, en hoe mooi is dat…..

Liefs Brigitte

Never Grow Up....

 

 

Wat een avond, en wat een emotie. Muziek is dus echt emotie, je beleeft het, en wil het delen, hoe verkeerd kan dat zijn. Voor een enkeling die niet snapt dat t leven meer inhoud dan thuis zitten kan muziek een leuke bijkomstigheid zijn, op zijn of haar manier er van genieten is niet verkeerd, maar voor mij is muziek verweven met mijn leven. Al van jongs af aan heb ik een voorkeur voor muziek. Ik beleef het ook werkelijk, ik voel t binnen komen en ik laat t gebeuren, ga mee met de melodie en dans de klanken weg, in t nederlands is dat nooit zo mooi gezegd dan in t Engels, i dance the move a way.... of, i will go with the flo.... Je compleet overgeven aan de klanken die door je heen gaan, soms hard dan weer zacht, ze vinden hun weg door mijn lijf en maken dat ik t gevoel heb dat ik leef, dat ik iets beleef dat voor andere onzichtbaar is. En zo ervaar ik dat ook, diegene die naast me zitten hebben vaak niet door wat er in  mijn hoofd en lijf gebeurd, hoe goed ze me ook kennen, dit beleef ik echt alleen. Ik geniet hier zo van dat ik de tijd vergeet, geen aandacht voor mijn omgeving heb en ik pik niks op.... Mijn hoofd luistert naar de klanken, verzint een eigen verhaal, mijn ogen zien dingen waarvan een ander zegt, waar let je toch op, maar dat kan ik niet onderbouwen, ik zie t en bedenk er wat bij. Kan mooi zijn wat ik er bij verzin, maar ook wereld vreemd, ik frons een beetje en denk wat is hier de reden van, maar de klanken gaan nooit uit mij, ik blijf ondanks mijn gedachte geconcentreerd naar de klanken en de stemmen luisteren. Ik verlies me ook in de zwaartekracht lijkt t soms, wanneer ik echt op kan gaan in de muziek, mijn muze hierin vast probeer te houden dan lijkt t of ik verder ga dan t hier en nu. Ik ga mee, zwevend op de tonen..... naar een plaats waar ik mag zijn die ik ben, naar een plek waar mijn emoties de vrijheid hebben om te ervaren, waar ik niet afgerekend wordt op hoe ik t alleemaal doe, of wat een ander vind, ik heel bewust in mijn onderbewuste blij mag zijn en t kind in mij opzoekt. Ja ik gedraag me als alleen op de wereld, maar vaak duurt dit moment maar een uurtje of zo en dan kom ik weer met beide benen op de grond, en was ik even in Neverland, waar ik Wendy t zusje van Peter Pan mag zijn, of Tinkerbel, en mijn eigen avonturen beleefde op de klanken van mijn muziek, waarin ik mezelf zo vinden kan... Waarin ik duidelijk maak wie ik ben en mag zijn.... Never Grow Up.... misschien zijn deze woorden wel aan mij besteed.... Liefs Brigitte