Hoe komt t toch dat ik de laatste tijd meer met het verleden
bezig ben dan met het heden en de toekomst. Ik probeer echt in t hier en nu te leven, mind fullnes zoals dat zo mooi heet, maar steeds komen beelden terug van weleer. Ik vraag me dat al een poosje af,
wat heeft t voor zin om terug te denken aan wat ooit eens was, of ik destijds
een goede beslissingen genomen heb of ik überhaupt wel door kan gaan met waar
ik nu ben. Een voorbeeld hierbij is of mijn besluit om elders te gaan wonen
daarmee te maken heeft, of vind ik elders ook, wat ik hier denk achter te
laten. Ik snap dat al deze besluiten van grote invloed zullen zijn op ons
beide, maar om eens uit de comfort zone
te stappen moet je ooit de sprong wagen, en waarom dan niet nu, op de
tweesprong van ons leven, ergens tussen volwassenheid en krakkemikkig oud zijn.
De kinderen de deur uit zijn, hun eigen leven hebben en hun eigen weg gaan. Ik
heb allang niet meer de illusie dat samen gezond oud worden vanzelfsprekend is.
Het voorbeeld van mijn oom en tante die beide in de 80 zijn en nog zelfstandig
wonen, volop deelnemen aan t leven, verre reizen maken en nog steeds dagelijks
klaar staan voor hun kinderen en kleinkinderen, daarvan weet ik dat t een
unicum is, de hoop is er wel degelijk maar realistisch gezien komt dit niet zo
heel vaak voor. Zij hebben echt geluk en ik gun hen dit heerlijk samen
genieten, want zij maken ook deel uit van mijn leventje en zijn me allebei
enorm dierbaar. Ook al zijn zij een voorbeeld voor ons om t zo te willen en zo
graag te kunnen doen, ook dat mag, maar ook moet ik in mijn achterhoofd houden
dat t zeker anders kan lopen, ik heb het de laatste jaren ook vaker in mijn
omgeving gezien. Om terug te komen op
mijn huidige leef en woonsituatie, me veilig voelen in deze buurt doe ik hier
al een hele poos niet meer, een thuis is meer dan een huis om in te wonen, en me
thuis voelen is soms ver te zoeken. In de wintermaanden heb ik daar minder last
van, vele zitten binnen, je hebt vaak geen notie van wat er om je heen
gebeurd, maar zodra de deur weer open
gaat, je eruit kunt, je tuin opzoeken na een winterslaap komen de geluiden weer
binnen en zie je bepaalde beelden terug waarvan je hoopte dat ze nooit gebeurd
waren. Je zou blij moeten zijn met t opnieuw naar buiten kunnen, de lente doet
beseffen dat het leven verder gaat, de cirkel rond is, maar ik zie ook de
nadelen daarvan hier. Teveel geluiden die mij t gevoel geven me niet meer fijn
te voelen hier. Ook weet ik heel goed dat een te grote verandering voor mijn
lief niet gemakkelijk zal zijn. We zullen zeker opzoek moeten naar een mooie
middenweg, waarin we beide t gevoel hebben iets te winnen. Ook al gaat t niet
per definitie om winnen of verliezen maar wanneer de een steeds inlevert op de
ander komen winnen en verliezen wel aan bod en speelt dat wel degelijk een rol
in de besluiten die genomen moeten worden. Ik hoor jullie zeggen, niks moet,
nee dat klopt inderdaad, maar ik heb de neiging te zeggen zullen we ruilen, ik
in jou schoenen en jij in de mijne, geheid dat ik meer ruimte krijg en jij krap
zit, want ik leef op kleine voetjes, ik
zeg dan maar, een dilemma is niet altijd zomaar opgelost, in de uitdaging zit
juist de oplossing om de toekomst t hoofd te bieden. Weer een om over na te
denken…. Niet te veel op deze dag, want vandaag begint de lente, en hoe mooi is
dat…..
Liefs Brigitte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten