Wat een avond, en wat een emotie. Muziek is dus echt emotie, je beleeft het, en wil het delen, hoe verkeerd kan dat zijn. Voor een enkeling die niet snapt dat t leven meer inhoud dan thuis zitten kan muziek een leuke bijkomstigheid zijn, op zijn of haar manier er van genieten is niet verkeerd, maar voor mij is muziek verweven met mijn leven. Al van jongs af aan heb ik een voorkeur voor muziek. Ik beleef het ook werkelijk, ik voel t binnen komen en ik laat t gebeuren, ga mee met de melodie en dans de klanken weg, in t nederlands is dat nooit zo mooi gezegd dan in t Engels, i dance the move a way.... of, i will go with the flo.... Je compleet overgeven aan de klanken die door je heen gaan, soms hard dan weer zacht, ze vinden hun weg door mijn lijf en maken dat ik t gevoel heb dat ik leef, dat ik iets beleef dat voor andere onzichtbaar is. En zo ervaar ik dat ook, diegene die naast me zitten hebben vaak niet door wat er in mijn hoofd en lijf gebeurd, hoe goed ze me ook kennen, dit beleef ik echt alleen. Ik geniet hier zo van dat ik de tijd vergeet, geen aandacht voor mijn omgeving heb en ik pik niks op.... Mijn hoofd luistert naar de klanken, verzint een eigen verhaal, mijn ogen zien dingen waarvan een ander zegt, waar let je toch op, maar dat kan ik niet onderbouwen, ik zie t en bedenk er wat bij. Kan mooi zijn wat ik er bij verzin, maar ook wereld vreemd, ik frons een beetje en denk wat is hier de reden van, maar de klanken gaan nooit uit mij, ik blijf ondanks mijn gedachte geconcentreerd naar de klanken en de stemmen luisteren. Ik verlies me ook in de zwaartekracht lijkt t soms, wanneer ik echt op kan gaan in de muziek, mijn muze hierin vast probeer te houden dan lijkt t of ik verder ga dan t hier en nu. Ik ga mee, zwevend op de tonen..... naar een plaats waar ik mag zijn die ik ben, naar een plek waar mijn emoties de vrijheid hebben om te ervaren, waar ik niet afgerekend wordt op hoe ik t alleemaal doe, of wat een ander vind, ik heel bewust in mijn onderbewuste blij mag zijn en t kind in mij opzoekt. Ja ik gedraag me als alleen op de wereld, maar vaak duurt dit moment maar een uurtje of zo en dan kom ik weer met beide benen op de grond, en was ik even in Neverland, waar ik Wendy t zusje van Peter Pan mag zijn, of Tinkerbel, en mijn eigen avonturen beleefde op de klanken van mijn muziek, waarin ik mezelf zo vinden kan... Waarin ik duidelijk maak wie ik ben en mag zijn.... Never Grow Up.... misschien zijn deze woorden wel aan mij besteed.... Liefs Brigitte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten