Daar zit ik dan, op maandag morgen, met een steen in mijn maag, en ik weet niet precies waarom die er zit. Heb het afgelopen uur me dat regelmatig afgevraagd, maar kom er niet achter. Mijn gevoel heeft me een verkeerde insteek gegeven, en daar heb ik niet zo vaak last van. Meestal kan ik op mijn gevoel vertrouwen, geeft het een stukje zekerheid, maar nu.... ik vraag me af waarom dit nu juist nu gebeurd. Ik heb niemand bij wie ik te raden kan, ik zal hier zelf even over moeten gaan na denken, uiteindelijk zal t zeker goed komen maar voor nu is het meer alleen lastig en t feit dat t er zit ga je er vanzelf over nadenken, en valt het ook niet weg te denken. Net als de knoop in je zakdoek, een ezelsbruggetje voor als je iets niet vergeten mag, zit deze knoop er ook niet voor niets. En toch hoe meer ik er over nadenk hoe onduidelijker het wordt, ik krijg mijn vinger er niet op. Ben deze ochtend al een paar keer op en neer gelopen naar boven, heb ik iets laten liggen wat van belang is om vandaag de dag door te komen, nee dus, ik kijk nog even in de agenda, staat ook niet zo bar veel in dat ik vergeten kan.... die knoop... waar zit jij voor, wat brengt mij zo van slag waardoor ik er steeds aan moet denken. Nou heb ik wel eens dagen waardoor ik vaker en sneller van slag ben dan andere dagen. Dit zou een reden kunnen zijn. Voor mij begon deze dag al anders dan de voorgaande, misschien dat dat er mee te maken heeft, maar ook daar wordt ik dus niet wijzer van. Ik ga mijn gangen van afgelopen dagen maar eens na, misschien dat ik ergens onbewust iets heb opgevangen of mee gekregen waardoor ik nu weliswaar ook onbewust daarover aan t stoeien ben in mij zelf, en met mezelf. Het weekend verliep voorspoedig geen uitspattingen, geen nare dingen, eerder juist eyeopeners, die voor mij meer duidelijkheid gaven.... zou t hem daar dan in zitten. Het feit dat er duidelijkheid is ontstaan en ik daar nu een weg in probeer te vinden. Ik weet t niet, het is soms zo verdomde lastig om je gevoel te ontcijferen, te weten komen wat er nu van je gevraagd wordt als mens, of juist niet gevraagd wordt maar je gewoon handelt naar geweten en dat je daar uiteindelijk niet echt tevreden over kan zijn. Maar vandaag is het voor mij vooral lastig omdat ik er last van heb, het geeft me een onbehaaglijk gevoel, ik kan er niks mee. Terwijl ik toch de persoon ben die wanneer haar iets dwars zit meteen de koe bij de horens probeert te grijpen en t probleem aanpakt. Ik denk nog even door, ga terug in de tijd, misschien iets verder weg misschien iets onduidelijker. Ik kom er niet uit, ik wordt gek van mijn eigen gepeins en nog meer dat ik t niet ontdekken kan. Ik hoop in de loop van de ochtend er wel achter te komen waarom ik dit gevoel heb.... Die steen, ach laat hem maar zitten, hij zorgt in ieder geval dat ik veel drink, water wel te verstaan, nog ergens goed voor. En toch zit hij niet fijn. hij stoort me in mijn handelingen en daar baal ik van. Maar mijn eyeopeners moet ik in ogenschouw nemen, ik heb ze niet voor niets gekregen, en die steen, ach..... die geeft ook aan dat ik een gevoelsmens ben, meer dan ik eigenlijk ooit toe heb willen geven.  Liefs Brigitte