woensdag 21 juni 2017
waardevol
Wat een poos geleden alweer dat ik eventjes blogde. Ergens in mei. ik moest t eventjes opzoeken. Maar zo gaan hier de dagen voorbij. In sneltreinvaart en eer je t weet is het alweer laat op de avond. Ik heb nooit geen horloge aan weet dus van geen tijd, doe veel dingen op gevoel en dat gaat mij goed af. Kom niet zo heel vaak te laat op afspraken, heb dat redelijk in de smiezen. Wanneer ik dat niet zou hebben zou ik zeker gebruik maken van een horloge. Het enige waar ik tijd voor nodig heb is het koken van rijst, en pasta. Verder niets.... Koken, met deze hitte.... pffff wat een ellende. Ik ga nog liever wat dan ook verzinnen, maar uiteindelijk moet er aan t begin van de avond toch een voedzame maaltijd voor onze neus staan. En ieder keer is het weer een hele opgave om wat op t bord te krijgen. Soms zegt men wel eens, wat schaft de pot vanavond... nou ik kijk dan vaak op mijn kalender en zeg....geen idee. Ik zal nog eens daarover moeten gaan nadenken. het idee om naar de supermarkt te moeten is met deze temperaturen niet echt een straf. De airco's draaien volop overuren en ik moet toegeven dat t ook wel lekker aan voelt daar binnen. Maar wanneer je buiten komt is t net of er een man met een hamer je vol op je smoel slaat.... een muur van warmte om doorheen te worstelen. Gertver... echt niet fijn. Maar afijn, ik dwaal af... de tijd.... die neemt me mee. Vaak mee naar vroeger, omdat er nu minder tijd is dan we al gehad hebben. Vorige week hadden we t er over. Mijn vriendinnen en ik. Op onze lady's night. We belangrijk vonden wat er in t verleden was, wij nog kunnen doorgeven wat er toen was, we ook nog graag vertellen, en ons moeten gaan realiseren dat tijd kostbaar kan zijn, Zo maakten we dat al vaker mee met ons groepje. Het kunnen vertellen en na vertellen van onze belevenissen zullen we ook zeker nog doen. Na afloop toen ik thuis kwam werd ik gepakt door wat er die avond gezegd was. Het bleef me bij.... Hoe close we ooit waren, en ik niet precies weet waar t keerpunt was. Ik schudde mijn hoofd, ergens miste ik iets. Ik kon er niet de vinger op leggen. Tot nu toe moet ik t waarom schuldig blijven. Ik zou niet kunnen uitleggen wat er anders was maar toch... We kennen elkaar al zolang, hebben veel gedeeld, geven om elkaar en elkaars gewoontes nemen we er graag bij... Ik voel een stukje heimwee, maar ook weer niet, ik voel wat afstand, maar ook weer niet... Misschien is dit dan toch de vriendschap die door de tijd gewoner wordt, hoe bijzonder hij ook eigenlijk is. Wanneer je meer dan 40 jaar vriendschap kent, dan leer je leven met elkaar, je accepteert elkaar al zolang, je viert t leven elk jaar, maar ook verdriet en zoals nu onzekerheid en onduidelijkheid. Je bent verweven met elkaar, ik voel dat wel. Ook al zie ik jullie niet dagelijks, en lijkt het of ik mijlenver verwijderd ben van jullie leven, toch is onze vriendschap mij erg dierbaar. Ik schiet hierin misschien wel tekort, of ik moet iets verzinnen. Nee ik weet dat deze vriendschap door de tijd zeker mooier is geworden, intenser maar ook anders.... niet minder maar anders... Tijd daar ontbreekt t vaak aan, maar de herinneringen blijven me bij....horloge of niet... dit gaat de tijd voorbij... zolang ik leven mag....Liefs Brigitte
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten