Kerst.....

De boom staat dit jaar al vanaf 3 december. T is een houten trapje in de vorm van een kerstboom. Lichtjes en kerstfiguren hangen erin, een ster preikt boven aan t topje een zingende kersthond staat eronder. Al de ballen die er nog zijn overgebleven van mijn opruimwoede eerder dit jaar hangen in een krans boven de eetkamer tafel. En het Moodbord is versierd met kerstfiguren.  Op de dressoir staat een oude lantaarn met een kerstdorpje erin en een kleine houten kerstboom staat er ook op. Dus genoeg om aan de kerst te denken, in stemming te komen of juist geassocieerd te worden met kerstmis. En toch duurde t dit jaar lang eer  mijn kerstgevoel  kwam. Steeds was er wel iets wat mijn gevoel dwarsboomde. Ik ben in dat opzicht een dwaas, een fool een muts. Probeer steeds terug te denken aan Kerstmis van weleer en t heimwee gevoel terug te krijgen. Heimwee naar wat....Ik denk dan diep na, was t het gevoel van saamhorigheid of was t het gevoel van geborgenheid. Of toch t gevoel van warmte. Ik speurde eerder deze maand daar al naar maar steeds kom ik terug bij mij als klein meisje. Is dat t dan, t gevoel van heimwee naar iets terwijl je gewoon thuis bent...Ik denk t...Maar begrijp t niet. Komt t dan toch dat ik hier al langer ben dan dat ik naar alle waarschijnlijkheid nog zal zijn dat ik gehaast ben om nog heel vlug dingen terug te halen in gedachte. De tijd vliegt, t gaat in een flits, we zijn hier een fractie van een tijd in de eeuwigheid die we hebben en dan heb ik als mens toch nog even graag dat we hier iets na laten. Een steen verleggen, laten zien dat ik hier was, niet voor niets hier te zijn geweest en wat na te laten....kerst 2017 werd een memorabele. Een mooie 1ste kerstdag....En een glimlach om mijn mondhoeken...gezamenlijk met onze jongens, hun meisjes en hun jongetjes....ik op mijn knieën zingend "Jan huigen in de Ton" en " We maken een kringetje van jongens en van meisjes" hun handjes in mijn handen, zij elkaars handjes vast houden, mijn jongens met een biertje in de hand, de meisjes toekijkend en opa met de kleinste spruit op schoot....Dit moment....was mijn kerst, nu nog vochtige ogen van....Een gevoel van puur geluk, van saamhorigheid en warmte....Dit is niet te fotograferen,  dit is te zien in mijn ogen, mijn hart en mijn ziel.....De mooiste kleuren omringen deze momenten...Wat kan je dan gelukkig zijn.... Fijne jaarwisseling en een mooi 2018 liefs Brigitte

Stille witte wereld.

Toen vrijdag de eerste sneeuw zich aankondigde was ik euforisch. Ik vind het steeds een wonder om te aanschouwen hóe de wereld om me heen verandert van een houterige verwilderde herfst tot een serene witte bijna maagdelijke zachtheid. De vlokjes proberen te vangen met mijn tong doe ik al lang niet meer, maar een vlokje van heel hoog volgen zijn weg naar beneden afleggend dat heb ik nog nog niet verleerd. De stemmetjes van kindjes die ineens buiten spelen in t donker klinken als muziek. De eerste stappen te mogen zetten in t sneeuwdek vind ik prachtig. Een sneeuwengel maken of een sneeuwpop dat hoort er ook bij. Warme chocomelk en een warme wafel die smaken net wat anders dan wanneer t niet sneeuwt. Wat is dat toch, wat doet t met ons om de zo winterseongemakken te romantiseren. Terug gaande naar mijn kindertijd weet ik dat t niet altijd fijn was de winter. We woonden destijds in een oud huis zonder centrale verwarming. Een kachel in iedere ruimte verwarmde de beneden verdieping. Maar boven was t bar en boos. Snachts ontstonden er door de vorst en de kou ijsbloemen op mijn slaapkamerraam. Zelfs t glaasje water dat ik mee naar boven nam had in de ochtend een ijs laagje. De bovenkant van de lakens aan de bovenkant waar mijn adem langs ging was zelfs bevroren. Nee, zo romantisch was t destijds niet. T enige wat ik kan bedenken waardoor ik de kou en de sneeuw vroeger zo leuk vond was de geborgenheid. T spelen buiten, en altijd was er de warmte van ons gezin en de keukenkachel wat het hart verwarmde. Het fijne van de geur van gebakken vlees, de geur van hout dat gestookt werd en je plaatsje naast de kachel. Ik was me er toen nog niet bewust dat de sneeuw ook de stilte bracht. T geluid draagt anders. Je hoort eigenlijk de stilte van de winter. Maar vandaag was mijn hart ook stil.... Ik genoot voor 5..... De sneeuwval heeft vandaag nog een extra mooie lading. Vanmiddag met onze kleinzoon even buiten geweest. Het was voor hem de primeur. Hij heeft nog nooit bewust sneeuw gezien. Zijn kouwe handje zonder wantje in de mijne, proberen met sneeuw te gooien, lopen op zijn laarsjes wat hem niet goed afging, opa helpen met de "pop",  steentjes zoeken voor de oogjes van de pop, zijn weg baande door onze tuin, steeds op kijken naar de vlokjes, verwonderd een vlokje vangen, en ik deed hem iets voor waar door ik nog even kind was.....stak mijn tong uit en ving een vlokje op.....en ja echt....hij deed t me na..... Ik vroeg aan hem "hóe is het"? Zijn antwoord was....."oeeeeed"  Liefs Brigitte💝