Stille witte wereld.

Toen vrijdag de eerste sneeuw zich aankondigde was ik euforisch. Ik vind het steeds een wonder om te aanschouwen hóe de wereld om me heen verandert van een houterige verwilderde herfst tot een serene witte bijna maagdelijke zachtheid. De vlokjes proberen te vangen met mijn tong doe ik al lang niet meer, maar een vlokje van heel hoog volgen zijn weg naar beneden afleggend dat heb ik nog nog niet verleerd. De stemmetjes van kindjes die ineens buiten spelen in t donker klinken als muziek. De eerste stappen te mogen zetten in t sneeuwdek vind ik prachtig. Een sneeuwengel maken of een sneeuwpop dat hoort er ook bij. Warme chocomelk en een warme wafel die smaken net wat anders dan wanneer t niet sneeuwt. Wat is dat toch, wat doet t met ons om de zo winterseongemakken te romantiseren. Terug gaande naar mijn kindertijd weet ik dat t niet altijd fijn was de winter. We woonden destijds in een oud huis zonder centrale verwarming. Een kachel in iedere ruimte verwarmde de beneden verdieping. Maar boven was t bar en boos. Snachts ontstonden er door de vorst en de kou ijsbloemen op mijn slaapkamerraam. Zelfs t glaasje water dat ik mee naar boven nam had in de ochtend een ijs laagje. De bovenkant van de lakens aan de bovenkant waar mijn adem langs ging was zelfs bevroren. Nee, zo romantisch was t destijds niet. T enige wat ik kan bedenken waardoor ik de kou en de sneeuw vroeger zo leuk vond was de geborgenheid. T spelen buiten, en altijd was er de warmte van ons gezin en de keukenkachel wat het hart verwarmde. Het fijne van de geur van gebakken vlees, de geur van hout dat gestookt werd en je plaatsje naast de kachel. Ik was me er toen nog niet bewust dat de sneeuw ook de stilte bracht. T geluid draagt anders. Je hoort eigenlijk de stilte van de winter. Maar vandaag was mijn hart ook stil.... Ik genoot voor 5..... De sneeuwval heeft vandaag nog een extra mooie lading. Vanmiddag met onze kleinzoon even buiten geweest. Het was voor hem de primeur. Hij heeft nog nooit bewust sneeuw gezien. Zijn kouwe handje zonder wantje in de mijne, proberen met sneeuw te gooien, lopen op zijn laarsjes wat hem niet goed afging, opa helpen met de "pop",  steentjes zoeken voor de oogjes van de pop, zijn weg baande door onze tuin, steeds op kijken naar de vlokjes, verwonderd een vlokje vangen, en ik deed hem iets voor waar door ik nog even kind was.....stak mijn tong uit en ving een vlokje op.....en ja echt....hij deed t me na..... Ik vroeg aan hem "hóe is het"? Zijn antwoord was....."oeeeeed"  Liefs Brigitte💝