Kerst.....

De boom staat dit jaar al vanaf 3 december. T is een houten trapje in de vorm van een kerstboom. Lichtjes en kerstfiguren hangen erin, een ster preikt boven aan t topje een zingende kersthond staat eronder. Al de ballen die er nog zijn overgebleven van mijn opruimwoede eerder dit jaar hangen in een krans boven de eetkamer tafel. En het Moodbord is versierd met kerstfiguren.  Op de dressoir staat een oude lantaarn met een kerstdorpje erin en een kleine houten kerstboom staat er ook op. Dus genoeg om aan de kerst te denken, in stemming te komen of juist geassocieerd te worden met kerstmis. En toch duurde t dit jaar lang eer  mijn kerstgevoel  kwam. Steeds was er wel iets wat mijn gevoel dwarsboomde. Ik ben in dat opzicht een dwaas, een fool een muts. Probeer steeds terug te denken aan Kerstmis van weleer en t heimwee gevoel terug te krijgen. Heimwee naar wat....Ik denk dan diep na, was t het gevoel van saamhorigheid of was t het gevoel van geborgenheid. Of toch t gevoel van warmte. Ik speurde eerder deze maand daar al naar maar steeds kom ik terug bij mij als klein meisje. Is dat t dan, t gevoel van heimwee naar iets terwijl je gewoon thuis bent...Ik denk t...Maar begrijp t niet. Komt t dan toch dat ik hier al langer ben dan dat ik naar alle waarschijnlijkheid nog zal zijn dat ik gehaast ben om nog heel vlug dingen terug te halen in gedachte. De tijd vliegt, t gaat in een flits, we zijn hier een fractie van een tijd in de eeuwigheid die we hebben en dan heb ik als mens toch nog even graag dat we hier iets na laten. Een steen verleggen, laten zien dat ik hier was, niet voor niets hier te zijn geweest en wat na te laten....kerst 2017 werd een memorabele. Een mooie 1ste kerstdag....En een glimlach om mijn mondhoeken...gezamenlijk met onze jongens, hun meisjes en hun jongetjes....ik op mijn knieën zingend "Jan huigen in de Ton" en " We maken een kringetje van jongens en van meisjes" hun handjes in mijn handen, zij elkaars handjes vast houden, mijn jongens met een biertje in de hand, de meisjes toekijkend en opa met de kleinste spruit op schoot....Dit moment....was mijn kerst, nu nog vochtige ogen van....Een gevoel van puur geluk, van saamhorigheid en warmte....Dit is niet te fotograferen,  dit is te zien in mijn ogen, mijn hart en mijn ziel.....De mooiste kleuren omringen deze momenten...Wat kan je dan gelukkig zijn.... Fijne jaarwisseling en een mooi 2018 liefs Brigitte