Naar mate de dagen naar de feestdagen dichterbij komen, krijg ik steeds meer de vraag of ik als afvallige katholiek toch niet een beetje spijt heb dat ik me een jaar of 6 geleden uit heb laten schrijven bij t Bisdom Den Bosch. Ik schrik dan altijd weer een beetje van de vraag. Destijds heb ik duidelijk onderbouwd waarom ik dit besluit toen nam. Voor mezelf had ik al lang daarvoor t besluit genomen om niet meer praktiserende katholiek te zijn. Ik wilde niet hypocriet doen, ik wilde vrede in mezelf en dat kon alleen maar door afstand te doen van iets waar ik nooit zelf voor gekozen heb maar mij opgedragen is van huis uit. De vroege kennismaking met de kerk heeft bij mij niet gebracht wat ik ervan verwacht heb. De feesten en vieringen die daarbij horen zoals de doop, mijn eerste communie, mijn vormsel, ons kerkelijk huwelijk en spijtig genoeg de afscheidsdienst van dierbare ervoer ik niet als zaligmakende, sterker nog, eerder als niets toevoegende waarde. Steeds wanneer ik bij een van deze diensten aanwezig was kwam vóór mij de vraag, wat heeft een persoon hier meer dan alle die hier aanwezig zijn, en waarom moet ik gehoor geven aan wat deze persoon van mij vraagt en wat maakt hem tot spreker, tot preker in dit geval. Als jong meisje heb ik niet bewust gekozen om katholiek te zijn, ik had geen keuze destijds. Ik werd mee gezogen in t kerkelijke, moest ieder weekend daarheen, eerst met mijn ouders daarna mocht ik alleen, daarin had ik alleen de keuze van t tijdstip, daarna bij ons huwelijk had ik voor mijn gevoel helemaal geen keuze meer, ineens 2 paar ouders die besluiten namen ("de laatste die onze ouders voor ons maken dan" zei ik nog), maar niets was minder waar. Er kwamen kinderen, deze droeg ik trouw ten doop, en t logische vervolg was de eerste communie van hen. Ik probeer de me voor te stellen wat t betekende om wel praktiserend katholiek te zijn, te voldoen aan de normen zoals ik ze geleerd heb. Bezocht regelmatig een kerk, brande een kaarsje voor zieke medemensen, voor jongelui die examen deden op wat voor gebied dan ook, en wanneer ik in een vreemd land was keek ik graag in de kerk rond wat deze voor mooie bouwstijl had. Soms nam ik plaats in de banken, leegde mijn hoofd, en genoot van de rust die t gebouw mij boodt. Tot er een jaar of 8 geleden geluiden te horen waren van jonge mensen. Zei vertelde wat voor ontberingen ze hadden moeten doorstaan ten tijde dat ze overgeleverd waren aan t kerkelijk gezag. T leek van kwaad tot erger te gaan. Niet alleen hier in Nederland maar wereldwijd kwamen deze verhalen naar buiten. Verhalen van kwetsbare jongens en meiden, die nog kwetsbaarder werden gemaakt door de gevestigde staf van iets wat zich helpers en predikers van t geloof noemde. Mijn maag draaide zich om, ik voelde me enorm gekwetst door iets waar iedereen des tijd zijn hoofd voor omdraaide, zeiden van "we hebben t niet geweten", terwijl deze jonge mensen verder af gleden van de werkelijkheid, niet een normale relatie aan konden gaan of juist geen andere uitweg zagen dan te kiezen voor t einde. T deed me zo'n verrekte pijn, dat jaren later deze mensen nog steeds de prooi waren van de geestelijke die destijds deden wat God verbood, en nu geen gehoor gaven aan wat voor excuses dan ook.
Pas toen realiseerde ik me dat ik wel een keuze had. Ik wilde niet horen bij deze club, en daar was maar 1 middel tegen. Ik realiseerde me dat ik misschien wel gezien werd als respectloos naar onze ouders en opnieuw ongehoorzaam was. Maar ik vind respect naar mijzelf toe juist van groter belang. Tot op heden heb ik geen spijt van mijn besluit. Kom ik in een kerk dan ga ik zitten, en ik blijf zitten, kijk naar t bouwwerk, en de enige voor wie ik ga staan is voor t lijk dat dan binnen komt, t bruidspaar dat mij heeft uitgenodigd, t kind dat ten doop wordt gedragen, de jonge mensen die de eerste communie doen en evt t vormsel wat daarop volgt en om aanstalten maken om weer naar buiten te gaan. Niet voor een priester, kapelaan of een andere voorganger.  Voor mij is een priester niet meer dan dat ik ben, ik ga daar niet voor staan. Voor mij dus een kerstfeest zonder geloof, t enige waarin ik geloof is dat we niet kunnen zonder elkaar, elkaar nodig hebben in goed en minder goed, in tijden van pijn en vreugde, verdriet en blijdschap. Ook geloof ik dat er meer is wat ons universum maakt, de wereld laat draaien, en de natuur stuurt. Of dit nou een god is, een almachtige of wat voor naam we hem of haar geven. Maar ik geloof dat het in ons allemaal zit, vanaf de geboorte tot de dood een stuk bij ons dragen wat we uitdragen, wat we doorgeven en waar we trots op zijn. Ik geloof ook in het beginsel van de goedheid van de mens, hij of zij doet ermee waar híj of zij goed in is. Ik geloof ook in de kracht die ieder van ons bij zich draagt en daar door t leven leven wat we willen en kunnen. Ik ben geen preker, maar prater en schrijver, en probeer via woorden iets te raken en te bereiken..... maar voor nu....Fijne feestdagen. 🎅🌲