Na een paar weken van ongekende emoties, verdriet, rouw en me proberen bij elkaar te rapen ga ik toch weer proberen om mijn schrijven op te pakken. Ik weet dat ik dit als een uitlaat klep moet zien, waar ik op therapeutische basis mijn gevoel tot uiting kan brengen, maar t valt me zwaar om t te delen. Waar ik normaal gesproken geen moeite heb met t vinden van mijn woorden, rijg ik in mijn hoofd een aantal onsamenhangende quotes aan elkaar. Ik zie daarin momenteel nog geen volgorde. T is een wirwar van woorden, gevoelens en een emotionele rollercoaster in mijn hoofd. Waar ik tijdens t afscheid van mij  moeder een verhaal en een memoriam uit mijn mouwen schudde, sta ik nu al een tijdje droog wat geschreven woorden betreft. Niet erg zou ik kunnen denken, maar ik wil zo graag mijn gevoelens op papier zetten, ze delen, en wanneer ik een poging waag kom ik niet verder als naar haar foto kijken en zeggen wat mis ik jou. En dan niet de grote dingen, nee juist t kleine. T onaangekondigd binnen lopen, haar gezicht op zien klaren, haar vraag hoe t met de jongens en ons kleine meiske gaat, hoe is t met Jos, is die weer naar de boerderie, "gin neits" en kunde efkes dit of dat. Of juist wanneer ik in t dorp ben, kijken voor lange broeken voor haar, hemdjes van de markt, sokken, en nieuwe overtrekken voor haar dekbed. Dit zijn kleine dingen die ik mis. T even haar opbellen, dat al niet zo vaak meer gebeurde omdat ze meestal niet goed meer hoorde wie er aan de telefoon was, maar om gewoon even haar stem te horen, al hoorde ik eerder welke tv zender ze op had staan, omdat ze het volume geheel open had staan. Wanneer ik een vraag aan haar had, en ze daar een ander idee bij had dan ik, en ze dan een gezicht trok wat voor mij kenmerkend was als, "dat moet ik lekker zelluf weten". Maar steeds klaar met een antwoord en recht voor haar raap, nergens geen doekjes om winden, of dingen bedekken met de mantel der liefde.... nee zei ze dan, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, of ik hou mijn mond niet dicht. Dat merkte we dan ook wel eens, dan gaf ze een opmerking waarvan wij dachten, nou, die durft. Mijn broer en ik hebben dat helemaal niet in ons.
Nu zit ik voor de 4e keer achter mijn blogger, en vraag me af wanneer ik dit terug lees of ik dit wel moet doen. Maar ook zie ik al weer woorden en herinneringen staan die een kleine lach rond mijn mondhoeken brengt. Dus ik kan t wel, ik haal zeker mooie en fijne herinneringen op. Die houd ik vast, daarmee moeten wij door. Haar liefde en doorzettingsvermogen, zoals ze dat gedaan heeft de afgelopen jaren, daar houden we aan vast. Vooral de jaren daar voor, toen ze nog gezond was, en altijd daar was voor ons. Dat komt nu steeds meer boven in mijn herinnering. En straks over een tijdje dan krijgen die de bovenhand. Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Brigitte