Dankjewel voor jullie vriendschap

De laatste dagen van 2019 tikken weg. Nog eventjes en er is weer een compleet nieuw boek met 366 lege bladzijde die we zelf mogen invullen. Ja zelfs 1 bladzijde meer dan de afgelopen 3 jaar. Dus benut deze dag ook maar goed, voor je het weet moet je het weer doen met 365 dagen. Niets mis mee, genoeg om in te vullen, maar je zou aan het einde van het jaar maar het gevoel hebben 1 dag te weinig hebben gehad om te genieten, dan moet je zeker t komende jaar daar gebruik van maken, ik heb jullie erop gewezen. Het kan zomaar lopen....en wanneer je denkt niet genoeg aandacht aan je vrienden te hebben besteed, moet je zeker het komende jaar dat maar eens meer gaan doen. Het schijnt het jaar van vriendschap te gaan worden. Dus of dit een hint is of een statement, je kan dus niet om je vriendschap heen. Vriendschap verbind, verblijd, verzacht leed, maakt deel uit van wie je bent, geeft voldoening en houd je allert, en ook geeft het je je eigen memory lane. Want wat is er nou mooier om vriendschap te mogen hebben met iemand, of in mijn geval enkele, die ik al ken vanaf de basisschool en het eerste jaar middelbare. Zoveel jaar samen, zoveel meegemaakt met elkaar. Volwassen worden in elkaars buurt, verbintenissen aangaan met geliefdes, kinderen krijgen, (die op hun beurt ook weer bij elkaar gingen logeren), sterk zijn en worden en bijstaan in de meest afgrijselijke periodes van onze levens tijdens ziektes, verlies en scheidingen. Maar ook elkaar ooit maanden niet zien, elkaar toch altijd weer opzoeken, en het gegeven dat het altijd goed is, dat is het verschil tussen vriendschap en een familieband. Waar je familiebanden steeds moet onderhouden, je anders de connectie kwijt raakt, heeft vriendschap zeker ook onderhoud nodig, maar dit wordt meer gevoed vanuit de vrije keuze waardoor vriendschap is ontstaan, je het zo weer kunt oppakken wanneer je wil, en het dan lijkt of je elkaar gisteren nog zag, en het respect dat er is voor elk van ons. En ook geen dag voorbij gaat dat ik niet aan 1 van de 4 denk, ook al denk ik dan waarschijnlijk, even niks van A, M, D of M gehoord, morgen even een appje sturen, en t dan in de drukte van alle dag toch weer vergeten. Vaak geen excuus, maar zo is het leven, en gelukkig hebben we geen van alle een excuus nodig om volgende week toch een afspraak te maken voor een biosbezoekje, een kop koffie of een lunch in onze pauze. Vandaar dat ik het komende jaar als vriendin van mijn vriendinnen, het jaar van vriendschap uitbundig vier. Ik hoop jullie ook met mij.

Wat vriendschap betreft ben ik een bofbips, er gaat niks boven deze warmte, en de hoeveelheid vriendschap die ik geven mag en er voor terug mag ontvangen....

(Dit geldt zeker ook voor mijn volgers, en julli die mijn blogs lezen en de moeite nemen om erop te reageren.)

Een goed 2020, vier vriendschap en geniet. Liefs Brigitte

Bronvermelding Liefleven

Lichtpuntjes en schijnwerpers, spotlights en verstralers

Overdenkende wat er zich heeft afgespeeld dit jaar kom ik tot de conclusie dat t echt niet alleen maar verdrietig was, wat ons overkomen is. Natuurlijk is t overlijden van ons mam en de daarbij horende emoties de rode draad die door dit jaar heen loopt. Afscheid nemen doet altijd zeer. Van nog 4 lieve mensen meer afscheid moeten nemen, en dat maakt t aantal voor mij op 5 in dit jaar tot een recordaantal ooit. Geen plaats in de wall off Fame graag.....t is toch wel goed zo.

Maar zeker waren er ook lichtpuntjes. Soms heel klein maar dan zag ik achteraf dat dit als een  grote schijnwerper beschouwd mocht worden. Iemand blij maken met een klein gebaar geeft zoveel terug, en zeker wanneer je zelf niet door hebt wat je aanwezigheid voor iemand betekenen mag. Dan sta je perplex wanneer je daaraan herinnert wordt. Maar ook de lichtpuntjes die je bewust kiest om mee te maken waarvan je nadien denkt, zo die heb ik gehad, die pakken ze ons niet meer af. Dat je je oudste kleinzoon op een aantal woensdagen uit school mag gaan ophalen, hij op je af komt gestormd en je knuffels geeft of hij je een jaar niet gezien heeft. We een hele middag spelen buiten, ik t kinderspel nog steeds niet verleerd heb, en hij zegt tegen mij, oma jij bent een "kindjesoma", een heel lang weekend een stoer jongetje en lief klein meisje te logeren hebt, ze beide zoveel vertrouwen in ons kregen, het zo fijn was, en de dag dat ik ze af moest geven aan de kdv leidster, ik een gevoel had dat ik een ontaarde oma was, omdat ik die hele juf niet kende, en ik t maar niks vond, maar ook zeker dat onze jongste kleinzoon een nachtje kwam logeren, in z'n uppie, zonder z'n broer, lekker pannekoek eten, met gekleurde poedersuiker, aan t hoofd van de tafel, kletsend, maar jammer genoeg nog weinig zeggend,(maardatkomtzekersnelgoed) genoeg gebaren makend waardoor ik hem toch echt al begrijp, alleen in t grote bad, z'n schoen mocht zetten, chippies eten met opa, en dan kleurtjes ruilen, alleen in t grote bed, zo'n klein hoopje, zelfs uitslaapt, en de verwondering in de ochtend op z'n snoet dat er een cadeau in z'n schoentje zit. 

Maar ook dat mijn mannetje z'n energie zo goed heeft kunnen verdelen t afgelopen jaar. We hebben dit jaar in tegenstelling tot voorgaande jaren een stuk minder dagen en nachten gehad van uiting van overprikkeling. Soms moest ik daarvoor ingrijpen, dan was ik daar net te laat mee, maar vaak nam hij zelf t initiatief om te stoppen, een stapje terug te doen, of nee te zeggen. Dan mag je concluderen dat al t voorafgaande gezien mag worden als een les. En daar draait t om in dit leven.

Zeker een mooi lichtpunt, of zeg ik beter een waardevolle middag was de 6e augustus. Ons Mam kwam met de taxi naar mij toe. We hebben een hele middag buiten gezeten, koffie gedronken in de tuin, iets lekkers erbij, daarna een ijsje en nog een advocaatje met slagroom. Daarna was t alweer tijd voor haar om huiswaard te gaan. Niet wetende, en misschien maar goed ook, dat dit haar laatste bezoek was aan ons. Dat maakt zo'n dag, al was hij al waardevol, nog waardevoller. Deze middag kleur ik goud in mijn herinnering.

En wanneer we t dan toch over moeders hebben, mijn lieve schoonmoeder heeft een mooie mijlpaal van 90 jaar bereikt. De frietkar mocht er komen, en dat hebben we geweten.

Dit is een kleine greep uit de mooie lichtpuntjes t afgelopen jaar. T zijn er natuurlijk meer, volgend jaar ga ik ze opschrijven en bewaren. In die mooie pot, weten jullie t nog. Dat gaan jullie meemaken. Ik hoop dat jullie er getuige van kunnen zijn.

Liefs Brigitte

bronvermelding Loesje

Bijbomen.

Daar sta je dan. Je pronkt in onze huiskamer, volledig versierd met ballen en beertjes, met lichtjes en sterren, staand op de grond met een glanzend kleedje rond je voet. Je moet t dit jaar doen met nogal wat concurrentie. Niet dat t jou wat doet, want jij bent toch t allermooist en t meest geliefd. Je ballen zijn al jaren traditioneel nostalgisch, gekocht toen de kleine kinder handen je nog mee versierde, hun stemmetjes vroegen aan mij, mama, hangt deze hier goed. Ik mijn schouders ophaalde en zei dat ze zo prachtig versieren konden. De beertjes zijn ook al erg oud. Ooit gekocht in Valkenburg op een kerstmarkt in de grotten. Ze voelen nog heerlijk zacht en ze hebben zelfs hun strikjes nog. De houten sterren en ornamenten zijn een aantal jaren oud. Ik vind ze mooi en tijdloos, maar ook fijn dat dit hout een 2e leven heeft als kerstversiering. De verlichting daarentegen is hypermodern. Led, in warm wit. En dan de boom zelf. Een verhaal apart. Op de fiets gescoord, met onze jongste nog achter of voor op, 30 jaar geleden, hij een tuin centrum. Ik kon hem natuurlijk niet zelf mee naar huis nemen op de fiets, maar Jos haalde hem na werktijd op en zo had ik nooit meer op de zaterdag na sinterklaas t dilemma, wie haalt er een boom. Tja, 30 jaar oud, deze boom, en hij is nog steeds mooi. Ik beschouw hem als adoptieboom. 1 maal gekocht, en steeds opnieuw plezier ervan hebben. Vorig jaar hadden we een echte boom, omgehakt uit onze voortuin, deze moest ruimte maken voor wat nieuws. Dus ook die gebruikte ik totaal op. Inclusief spinnen, wansen en rupsjes. Ik heb 3 weken gekriegeld, gegruweld en kriebels gehad, maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik ook dit zo gedaan heb toen.

Maar zoals ik schreef je hebt concurrentie, die bestaat uit "bijbomen". Kleinere, ondergeschikte versies van de "hoofdboom". Her en der verspreid over de huiskamer. Van ieniemini tot iets meer dan een accessoire, compleet met verlichting en versieringen. Het woord bijboom doet volgend jaar geheid mee aan "het" woord van 2020 en maakt dan kans om in de dikke van Dale opgenomen te worden. Dus let op, wanneer er iemand praat over een bijboom dan is dat geen lichaamsdeel, tak van een boom, heeft t niets te maken met bladeren op een hoop of met bladeren bij of onder de boom, maar louter en alleen met een ondergeschiktgeval van de niet te vermijden mooie kerstboom. 

Fijne kerst  liefs Brigitte

Het leven gaat weer gewoon zn gang. Alles draait op volle toeren, Sinterklaas heeft met zn Pieten hier nog een dag of 3 werk, voordat de ouwe Sint weer mag gaan genieten van zn rust in t warme Spanje. En dan, of hij er nooit geweest is, verandert in 1 nacht de hele Sinterklaasversiering, in kerstballen, bomen, versieringen en verlichtingen, en mogen we gaan genieten van Mariah Carey, Bing Crosby, Driving home for Chrismas en wat al niet meer uit de speakers klinkt. En toch is het nog even stil in mij. Ik zit momenteel nog in een rouwperiode. Dit mag, en zeker deze tijd van het jaar ben je meer bezig met bezinnen en terug denken aan wat t afgelopen jaar ons gebracht heeft. Gebracht heeft t niet zoveel, weggenomen des temeer. En dat gemis is nog dagelijks voelbaar. Ik slijt mijn dagen gewoon met werken, ga niks uit de weg wat me afleiding geeft, blijf steeds t positieve zien van t leven, klets met mensen over wat hen bezig houd, hoor verhalen aan wat hen is overkomen, biedt een luisterend oor aan ieders voeten, maar voor mij voelt t soms of ik de overlevingsmodus aan heb staan. Ik wil zeker niet teveel in het verleden blijven hangen, maar vooruit kijken maakt soms bang. Leven in t hier en nu zou goed volstaan in deze drukke tijd. Maar ik betrap me erop dat ik daarbij toch weer stiekem verlang naar t oude vertrouwde, naar de tijd dat alles nog goed was en onbezorgd. Iedereen waarvan we afscheid hebben moeten nemen nog hier waren, en ik niet steeds mezelf moet corrigeren nadat ik bedacht heb dit even met de desbetreffende te willen delen, dat niet meer mogelijk is, dat hij en/of zij weg is. Echt weg, zomaar, de plaats die ze inname zit voorgoed in onze harten, en dat voelt van de ene kant als een troost en van de andere kant als een groot gemis. December is ook een maand om vooruit te kijken, naar t nieuwe, t onbekende, t akelige lege blad op de agenda. Maar ik ga hier in de laatste week van december verandering in brengen. In deze week koop ik voor mezelf een mooie "pot". Daar neem ik dan ook echt de tijd voor, en zal ik de "pot" een mooi plaatsje geven hier in mijn huis. Ik begin met positieve vibes op te schrijven op kleine post-it-jes. Dat doe ik dan ieder dag, Het hoeft niet groot te zijn, gewoon waar je die dag blij van werd. Iedere dag stop ik dit briefje in de pot, en aan t einde van iedere maand ga ik de briefjes lezen, en ik weet dan zeker dat er echt wel iedere dag iets gebeurde wat me blij maakte. Zelfs het allerkleinste lichtpuntje grijp ik dan aan om me aan vast te houden, te zien hoe blij ik kan zijn om zoveel redenen, hoe klein ook. Want in ieder dag schuilt iets moois, ook al is een dag zo bagger, er gebeurd altijd wel iets waarvan je blij wordt of waarom je lachen moest. En zo is het ook in een week, een maand of een jaar. Niet alles wat er gebeurde is verdrietig of pijnlijk, de verdrietige en pijnlijke gebeurtenissen krijgen de overhand, maar er gebeuren zoveel mooie dingen om ons heen waar we geen oog voor hebben wanneer we er niet bij stil staan en ons laten lijden door verdrietige dingen. Soms heb je echt even inzicht en handvatten nodig om hier bij stil te staan. Te realiseren waarvan je dacht dat het voorgoed voorbij is, of je denkt is dit nu alles! Nee de uitdaging zit hem vaak in ons zelf, we moeten daarvan gebruik gaan maken wanneer we dit al niet deden. Iedere uitdaging is er een om van te leren, de welbekende les..... Doe er je voordeel mee!
Liefs Brigitte