Het leven gaat weer gewoon zn gang. Alles draait op volle toeren, Sinterklaas heeft met zn Pieten hier nog een dag of 3 werk, voordat de ouwe Sint weer mag gaan genieten van zn rust in t warme Spanje. En dan, of hij er nooit geweest is, verandert in 1 nacht de hele Sinterklaasversiering, in kerstballen, bomen, versieringen en verlichtingen, en mogen we gaan genieten van Mariah Carey, Bing Crosby, Driving home for Chrismas en wat al niet meer uit de speakers klinkt. En toch is het nog even stil in mij. Ik zit momenteel nog in een rouwperiode. Dit mag, en zeker deze tijd van het jaar ben je meer bezig met bezinnen en terug denken aan wat t afgelopen jaar ons gebracht heeft. Gebracht heeft t niet zoveel, weggenomen des temeer. En dat gemis is nog dagelijks voelbaar. Ik slijt mijn dagen gewoon met werken, ga niks uit de weg wat me afleiding geeft, blijf steeds t positieve zien van t leven, klets met mensen over wat hen bezig houd, hoor verhalen aan wat hen is overkomen, biedt een luisterend oor aan ieders voeten, maar voor mij voelt t soms of ik de overlevingsmodus aan heb staan. Ik wil zeker niet teveel in het verleden blijven hangen, maar vooruit kijken maakt soms bang. Leven in t hier en nu zou goed volstaan in deze drukke tijd. Maar ik betrap me erop dat ik daarbij toch weer stiekem verlang naar t oude vertrouwde, naar de tijd dat alles nog goed was en onbezorgd. Iedereen waarvan we afscheid hebben moeten nemen nog hier waren, en ik niet steeds mezelf moet corrigeren nadat ik bedacht heb dit even met de desbetreffende te willen delen, dat niet meer mogelijk is, dat hij en/of zij weg is. Echt weg, zomaar, de plaats die ze inname zit voorgoed in onze harten, en dat voelt van de ene kant als een troost en van de andere kant als een groot gemis. December is ook een maand om vooruit te kijken, naar t nieuwe, t onbekende, t akelige lege blad op de agenda. Maar ik ga hier in de laatste week van december verandering in brengen. In deze week koop ik voor mezelf een mooie "pot". Daar neem ik dan ook echt de tijd voor, en zal ik de "pot" een mooi plaatsje geven hier in mijn huis. Ik begin met positieve vibes op te schrijven op kleine post-it-jes. Dat doe ik dan ieder dag, Het hoeft niet groot te zijn, gewoon waar je die dag blij van werd. Iedere dag stop ik dit briefje in de pot, en aan t einde van iedere maand ga ik de briefjes lezen, en ik weet dan zeker dat er echt wel iedere dag iets gebeurde wat me blij maakte. Zelfs het allerkleinste lichtpuntje grijp ik dan aan om me aan vast te houden, te zien hoe blij ik kan zijn om zoveel redenen, hoe klein ook. Want in ieder dag schuilt iets moois, ook al is een dag zo bagger, er gebeurd altijd wel iets waarvan je blij wordt of waarom je lachen moest. En zo is het ook in een week, een maand of een jaar. Niet alles wat er gebeurde is verdrietig of pijnlijk, de verdrietige en pijnlijke gebeurtenissen krijgen de overhand, maar er gebeuren zoveel mooie dingen om ons heen waar we geen oog voor hebben wanneer we er niet bij stil staan en ons laten lijden door verdrietige dingen. Soms heb je echt even inzicht en handvatten nodig om hier bij stil te staan. Te realiseren waarvan je dacht dat het voorgoed voorbij is, of je denkt is dit nu alles! Nee de uitdaging zit hem vaak in ons zelf, we moeten daarvan gebruik gaan maken wanneer we dit al niet deden. Iedere uitdaging is er een om van te leren, de welbekende les..... Doe er je voordeel mee!
Liefs Brigitte