Lichtpuntjes en schijnwerpers, spotlights en verstralers

Overdenkende wat er zich heeft afgespeeld dit jaar kom ik tot de conclusie dat t echt niet alleen maar verdrietig was, wat ons overkomen is. Natuurlijk is t overlijden van ons mam en de daarbij horende emoties de rode draad die door dit jaar heen loopt. Afscheid nemen doet altijd zeer. Van nog 4 lieve mensen meer afscheid moeten nemen, en dat maakt t aantal voor mij op 5 in dit jaar tot een recordaantal ooit. Geen plaats in de wall off Fame graag.....t is toch wel goed zo.

Maar zeker waren er ook lichtpuntjes. Soms heel klein maar dan zag ik achteraf dat dit als een  grote schijnwerper beschouwd mocht worden. Iemand blij maken met een klein gebaar geeft zoveel terug, en zeker wanneer je zelf niet door hebt wat je aanwezigheid voor iemand betekenen mag. Dan sta je perplex wanneer je daaraan herinnert wordt. Maar ook de lichtpuntjes die je bewust kiest om mee te maken waarvan je nadien denkt, zo die heb ik gehad, die pakken ze ons niet meer af. Dat je je oudste kleinzoon op een aantal woensdagen uit school mag gaan ophalen, hij op je af komt gestormd en je knuffels geeft of hij je een jaar niet gezien heeft. We een hele middag spelen buiten, ik t kinderspel nog steeds niet verleerd heb, en hij zegt tegen mij, oma jij bent een "kindjesoma", een heel lang weekend een stoer jongetje en lief klein meisje te logeren hebt, ze beide zoveel vertrouwen in ons kregen, het zo fijn was, en de dag dat ik ze af moest geven aan de kdv leidster, ik een gevoel had dat ik een ontaarde oma was, omdat ik die hele juf niet kende, en ik t maar niks vond, maar ook zeker dat onze jongste kleinzoon een nachtje kwam logeren, in z'n uppie, zonder z'n broer, lekker pannekoek eten, met gekleurde poedersuiker, aan t hoofd van de tafel, kletsend, maar jammer genoeg nog weinig zeggend,(maardatkomtzekersnelgoed) genoeg gebaren makend waardoor ik hem toch echt al begrijp, alleen in t grote bad, z'n schoen mocht zetten, chippies eten met opa, en dan kleurtjes ruilen, alleen in t grote bed, zo'n klein hoopje, zelfs uitslaapt, en de verwondering in de ochtend op z'n snoet dat er een cadeau in z'n schoentje zit. 

Maar ook dat mijn mannetje z'n energie zo goed heeft kunnen verdelen t afgelopen jaar. We hebben dit jaar in tegenstelling tot voorgaande jaren een stuk minder dagen en nachten gehad van uiting van overprikkeling. Soms moest ik daarvoor ingrijpen, dan was ik daar net te laat mee, maar vaak nam hij zelf t initiatief om te stoppen, een stapje terug te doen, of nee te zeggen. Dan mag je concluderen dat al t voorafgaande gezien mag worden als een les. En daar draait t om in dit leven.

Zeker een mooi lichtpunt, of zeg ik beter een waardevolle middag was de 6e augustus. Ons Mam kwam met de taxi naar mij toe. We hebben een hele middag buiten gezeten, koffie gedronken in de tuin, iets lekkers erbij, daarna een ijsje en nog een advocaatje met slagroom. Daarna was t alweer tijd voor haar om huiswaard te gaan. Niet wetende, en misschien maar goed ook, dat dit haar laatste bezoek was aan ons. Dat maakt zo'n dag, al was hij al waardevol, nog waardevoller. Deze middag kleur ik goud in mijn herinnering.

En wanneer we t dan toch over moeders hebben, mijn lieve schoonmoeder heeft een mooie mijlpaal van 90 jaar bereikt. De frietkar mocht er komen, en dat hebben we geweten.

Dit is een kleine greep uit de mooie lichtpuntjes t afgelopen jaar. T zijn er natuurlijk meer, volgend jaar ga ik ze opschrijven en bewaren. In die mooie pot, weten jullie t nog. Dat gaan jullie meemaken. Ik hoop dat jullie er getuige van kunnen zijn.

Liefs Brigitte

bronvermelding Loesje