Wie ik ben....

Ik kan me voorstellen als Brigitte. Maar daarmee is er dan alleen maar een naam genoemd. Niets in mijn naam zegt wie ik ben. Ik ben een vrouw. En dat ben ik graag, en al mijn hele leven. Ik ben 1.50 groot, of klein, net hoe je t noemen wil. Ik ben geboren in Schijndel aan t einde van t jaar 1962, op pakjesavond welteverstaan. Mijn vader moest iedere dag voor mij in die strenge winter moedermelk halen bij een nimf zoals dat hete. Iemand die te veel aan moedermelk had, die stond dat af aan een kindje dat t nodig had omdat de moeder t hem of haar niet kon geven. Ik was zo'n kind. Te klein, te koud, en te gevaarlijk om met mij naar buiten te gaan. Gegroeid ben ik in al die jaren wel, maar niet heel veel, ik had t te druk met andere dingen. Ging net als ieder ander naar school, sporten, ging uit, ging werken, kreeg verkering, trouwde, kreeg kinderen, werkte mee met met mijn partner, kinderen kozen hun eigen weg, ik werd oma, partner kreeg ongeluk, hij liep daarbij hersenletsel op, ik werd mantelzorger, ik ging opnieuw studeren, starten een eigen praktijk, we verhuisde, en van t een op t ander moment ergens vorig jaar mei, kreeg ik de diagnose Reuma. En daar stond ik dan. Aan t begin van een nieuwe uitdaging.....en nu bijna een jaar verder, heb ik soms nog t gevoel of ik nog steeds gisteren hoorde dat t zo was....ik kom er niet echt verder mee. Ik weet niet zo goed hoe ik hier een weg in moet vinden, omdat t zo onvoorspelbaar is.....maar ik hou moed. Al valt t me soms zwaar.

Liefs Brigitte 😘

Als mijn ogen vensters waren....

Je hoort wel eens zeggen dat ogen de vensters van de ziel zijn. Daarbij vraag ik me dan af wat het betekend wanneer deze gesloten zijn. Zijn dan de ogen dicht, of zit er een slot op de vensters, of erger, is de ziel op slot. Ik kan me geen voorstelling maken bij het gesloten zijn van mijn ogen. Mijn ogen zijn steeds alert, ze pikken alles op, net zoals ik hoog gevoelig ben, zien mijn ogen alles. Steeds iedere beweging nemen ze waar, soms zelf zien ze dingen die er zelfs niet altijd zijn. Wanneer ik bv denk aan een spin dan zou ik zomaar een spin kunnen zien lopen in mijn ooghoek, terwijl die spin er helemaal niet is. Dus soms houden mijn ogen mij ook wel eens voor de gek, of is dat mijn mind die mij een btje fuckt. Mijn vensters sluiten lijkt mij helemaal moeilijk. Daarbij kan ik me nog geen voorstelling maken laat staan er iets bij bedenken. Ik reflecteer bijna alles wat ik zie, ik beschouw ook alles wat ik zie als een zintuiglijk wonder. Niets in wat ik aanschouwen mag zie ik als vanzelfsprekend. Steeds is t aanblik anders, niet zozeer in vorm, kleur of geheel, nee juist hoe ik het bekijk. Hoe ik het ervaar om mijn omgeving te mogen zien. Ook al staan bepaalde dingen al weken op de zelfde plek, ik zie steeds wat anders in wat ik aanschouwen mag. Ik realiseer me daarbij dat ik heel veel geluk heb dat ik dat zo mag beleven. Ik heb dit mezelf aangeleerd om te kunnen ontsnappen aan wat ik niet zo graag zag. Juist dat maakt het zo bijzonder. Misschien toch dat stukje mindfuck. En dan mijn ziel. Die ontvangen mag. En mag geven. Mijn zielenvreugd of zielendeugd. Ik kan er geen onderscheid in vinden. Voor mij zijn beide van belang om te ervaren wat ik prettig vind. Maar mijn ziel is voor mij heilig. Niet zozeer als spiegel maar meer als voelsprieten. Ik denk, denk ik, met mijn ziel. Mijn ziel bewaakt mijn gebied. Is echt van mij alleen. Die bepaald wie ik binnen laat of niet, wie mij aan raken mag of niet, wie mij vast mag houden of niet of wie ik juist los mag laten, en wat ik voor gevoel daarbij heb. Ben ik verdrietig, dan is dat zeker te zien in mijn ogen, ben ik moe, dan zullen mijn ogen dat veraden, lach ik dan zijn de kraaienpootjes inmiddels duidelijk zichtbaar, ben ik ongerust of maak ik me zorgen dan zal dat zeker te zien zijn aan mij. Wanneer ik boos ben raken mijn ogen je als een bliksemschicht. Je kan je voorbereiden op een felle onweersbui die vol zit met boosheid, die overgaat naar mate er naar me geluisterd wordt, ik serieus genomen wordt en mezelf tot de orde roep. Opnieuw reflecteer ik bij mezelf en erken mijn tekortkomingen. Duidelijker zul je het aan mij niet zien, dat ik daarin mijn grens aangeef. In dat opzicht ben ik t open boek. Maar mijn ziel, ziet niemand, dat gedeelte van mijn lichaam, geest of mijn zijn is alleen toegankelijk voor mij. Dus mocht ik ooit, om wat voor reden dan ook de vensters naar mijn ziel open zetten, dan zal ik niet meer mezelf zijn. Ik heb dan een stoornis ergens, ik kan niet meer filteren, reflecteren of er is een stoornis in de communicatie tussen gevoel en ervaring. In mijn beleving zullen dan de ogen, de vensters en de ziel gesloten zijn voor ieder vorm van gevoel en zal mijn belevingswereld ver van realisme zijn. Hoe open de ziel ook is, ik heb daarin niets meer toe te voegen. Zo lijkt dat mij....

Liefs Brigitte.

De januari maand is alweer over de helft. Het gewone dagelijkse is alweer 2 weken op gang en de winter laat nog mooi op zich wachten. Ik denk dat we geen winter krijgen, maar soms kan februari nog rake tikken uit delen, en maart is vaak ook fel in z'n halsstarrigheid en langer wordende dagen om ruimte te maken voor de lente. Al zit de lente best al wel in mijn hoofd. Tulpen in huis, in allerlei kleuren doen "lentekolder"😉 toenemen. Ik wordt er vrolijk van. De eerste 19 briefjes met positieve ervaringen over de eerste 19 dagen van het nieuwe jaar zitten in een pot, nog niet "de pot". Die heb ik nog niet gevonden, maar op een moment dat er eens geen positief gevoel bij mij zit, koop ik de pot, en dat geeft het juist  dan dat positieve gevoel. Zo probeer ik toch de positiviteit groot en aanwezig te houden. Ik houd me, zoals jullie weten, ver van politieke invloeden. Dat geeft gedoe, en dat zorgt voor ergenis. Net als voetbal trouwens. Op feestjes gaan de octaven 3x omhoog zodra dat ter sprake komt. Niet dat ik vaak op feestjes kom, maar ik hoor ervan, van familie, vrienden en buren. De koppigheid of juist het gemopper van mensen die zich geen raad weten met hoe breng ik fatsoenlijk onder woorden wat ik ergens van vind. Of juist t niet eens zijn met de ander en dan ook in het normale leven (gebeurd echt niet alleen via t net) uitgescholden worden voor wat dan ook. Geen discussie kunnen voeren omdat er niet naar elkaar geluisterd wordt. De 2 woorden "doe's lief" zouden we vaker als stopwoord moeten gaan gebruiken. Wat scheelt er aan dat we allemaal anders denken, anders voelen en anders beleven. Dat maakt ons zo uniek, zo bijzonder maar ook zo mooi in al wat we zijn en mogen zijn. Niet het standaard mens, nee juist het verschil mogen maken tussen ons, ons mensen, mannen en vrouwen (sorry....maar aan genderneutraal kan ik nog niet echt wennen). Waar ik vroeger dacht standaard te zijn, weet ik nu wel beter. Gelukkig maar. Ik behoor niet tot de standaard mens, (is die er wel trouwens) ik vind van vele dingen wat, ik zeg daar ook iets van, maar probeer t zo te brengen dat ik niemand kwets of een aanstootgevend gevoel geef. En wanneer de helft van de bevolking daar al mee zou beginnen, vandaag nog, dan waren we goed op weg om onze wereld een stukje vriendelijker te maken. Dat is dan echt " lief doen", en hoeft "doe's lief" niet meer zo vaak ingezet te worden. 

Liefs Brigitte 🥰