Hoi lieverds.

Vannacht is de klok verzet. Een uurtje vooruit. Het had net zo goed 2 maanden vooruit gekund wanneer je t aan mij had gevraagd. Dan hadden we misschien iets opgeschoten in deze wereld. Week 3 van quarantaine gaan we in. En voor mij voelt t als of we er al 5 in zitten. Wij zijn in de week van carnaval met vakantie geweest.  Toen we thuis kwamen zaten we meteen in t hele corona gebeuren  Twee weken later kwam de intelligente lockdown en nu stopt er ook nog onze tv mee. Hoewel stoppen een groot woord is. Gisteravond na nieuwsuur natuurlijk, dat precies ging over t drama wat zich hier voltrekt precies in t gebied waar wij wonen, wilde ik gaan zappen. Op elke zender dat we drukte moest een pincode ingetoetst worden....tja wat doe je dan. Ik veeg een keer door mijn gezicht, ik weet dat kan ik beter niet doen, graaf in mijn geheugen. Pincode pincode, welke van de 28? Jeetje wat een gedoe. Ik weet t echt niet meer. Destijds heb ik onder t digitale kastje van KPN een briefje gelegd met een code, maar dat is natuurlijk al lang en breed weg. Wat een gedoe met al die codes. Dat kan toch geen mens onthouden. En dan op zo'n moment wou ik dat ik t nooit opgepakt had om te zeggen, kom maar hier, ik snap t wel, of ik ben handig met gebruiksaanwijzingen ( ik ben een vrouw en druk op knopjes), laat dat maar aan mij over. Nee op zo'n moment wil ik t liefst die afstandbediening aan nemen en zeggen, ik weet t niet....ook al is t vaak maar een kleinigheid. Er zijn teveel handelingen voor nodig om een tv weer gebruiksklaar te krijgen wanneer de techniek het net iets anders doet als wat ik wil. Ik haat pincodes. Kon ik maar net als mijn Jos  denken, misschien is t onze postcode, maar dat zou te handig en gemakkelijk zijn om te kraken. Maar misschien wel de beste oplossing ooit.
Liefs Brigitte 😘

lieve Volgers,

1 juni, wat een tijd, dat is nog 68 dagen, de positieve vibes zullen tegen die tijd toch wel even gezocht moeten worden. Ik persoonlijk heb niet zo'n probleem daarmee, maar t idee dat ik mijn kleinkinderen nu niet kan zien wanneer ik dat graag wil voelt toch wel een beetje als vrijheidsberoving. En dan nog maar niet denken aan al die mannen en vrouwen die hun partner moeten missen in deze tijd. Dan voel ik me hierin nog een bofkont. In 2 dagen tijd hebben we al een aantal keer gevideobelt, en dan leek t toch dat mijn bloedjes heel dichtbij waren. Gisteren zei mijn schoondochter over de app veel verjaardagen zullen we de komende tijd anders moeten gaan vieren. Daar zullen we dan zeker een oplossing voor vinden. Offers brengen we graag voor de gezondheid van onze geliefde naasten, en we hopen uiteraard dat iedereen die we kennen ongeschonden uit deze crisis komen, en dat wens ik jullie dan ook allemaal.
Ik ga toch echt niet echt zitten wachten tot het 1 juni is. we hebben geen vakantie geboekt, dan ga ik er van uit dat het een geweldige lente en zomer gaat worden. Volgens mij verdienen we dat allemaal en zo kunnen we allemaal extra vitamine opdoen voor het geval er weer een of andere pandemie ons het leven zuur komt maken. Vandaag mag ik opnieuw mijn zegeningen tellen, het lijkt of je dat in mindere periodes beter kan. Je beseft ineens dat het leven niet bestaat uit grote dingen, maar uit de hele kleine. De buurvrouw die een deuntje fluit in de tuin, de buurman die daarop inhaakt en het liedje mee zingt, de groenen en rode kaarten die uitgedeeld zijn aan oudere die ze voor hun raam kunnen hangen, groen t gaat goed en rood ik heb hulp nodig, de mensen uit de wijk die spontaan een serenade gaan brengen bij zorgcentra waardoor personeel en bewoners zich gewaardeerd voelen en een hart onder de riem gestoken wordt. Ik persoonlijk denk dat deze crisis vol met boodschappen zit. Niet dat dit een hand van God is of een straf van weet ik veel wie. Soms is het juist goed voor ieder mens om eens niet te hoeven en mogen rennen van A naar B, je tot besef komt dat we maar een speldenprik zijn in dit grote geheel, niet alles draait om ikke ikke ikke, dat je elkaar echt hard nodig hebt om iets gedaan te krijgen en meer in t hier en nu te gaan leven. Verschrikkelijk is dat daar juist zoveel mensenlevens mee verloren gaan, er mensen uit elkaar gerukt worden, er zoveel offers gebracht moeten worden en we daar zoveel verdriet om hebben. Blijf op elkaar letten, hou elkaar goed vast en ben lief voor elkaar en vooral blijf gezond. Liefs Brigitte

Wat een nare tijd is dit. Onzeker en zo onbekend wat ons nog te wachten staat. Niemand die ons kan vertellen hoe lang dit gaat duren, weken, maanden een jaar? In welke hevigheid blijft het aantal besmettingen stijgen. En wat komt daaruit voort. Waar ik vorige week nog dacht dat we dat zo onder controle zouden hebben, in Italië hebben ze het verkeerd aan gepakt, daar leren wij van, is het nu net zo als daar. Hierin zijn geen voorschriften, alleen goed je eigen verantwoordelijkheid nemen hier in, en niet bedenken dat het wel over waait of overtrokken is. Ook ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen, mijn praktijk gesloten, grote schoonmaak daarin gehouden vanmorgen en de voorraad kast goed opgeruimd en schoon gemaakt. Ik blijf graag bezig met deze dagen. Ik ben een piekeraar zo nu en dan. En dit zijn dan geen al te beste tijden voor mij. Ik bedacht me vanmiddag ineens dat ook ik of één van mijn dierbare door dit virus getroffen kan worden, hoe goed ik me er ook tegen bescherm, door handen te wassen, afstand neem, geen menigte op zoek en niet teveel sociaal contact te maken buiten mijn gezin. Het idee om ziek te worden en afgezonderd te moeten worden van alles wat je lief is is zo tegenstrijdig en een ongekende en niet wenselijke situatie. Wanneer jij of je naasten ziek word dan is het normaal dat je extra aandacht krijgt, maar nu is het afzondering en isolatie van de buitenwereld wat je te wachten staat. Om het nog maar niet te hebben over het evt sterven hieraan, alleen, zonder je dierbare. Spontaan springen tranen in mijn ogen bij de gedachte daaraan. Dit virus raakt ons gevoel van veiligheid, je kent misschien wel mensen die besmet zijn, en dan komt het virus zomaar je eigen kring binnen. Dat is angstig en geeft onzekerheid over jou eigen toekomst. En daar mag je over na denken. Maar ook brengt het saamhorigheid naar voren. Spontaan worden er groepen opgericht om te helpen. Zeker het doen van boodschappen voor elkaar, oppassen, een kaartje binnen gooien bij een oudere, net iets vaker naar de over buren kijken of de gordijnen open zijn, hard zingen van "Brabant" van Guus, en ook de vernieuwde saamhorigheid is mooi, maar probeer dat vast te houden in de toekomst. Laten we zien wat de kracht is van ons mensen in in deze nare tijd. Laten we er van leren ,we laten we meer naar elkaar om kijken, pas goed op jullie zelfs en op elkaar.😘