Wat een nare tijd is dit. Onzeker en zo onbekend wat ons nog te wachten staat. Niemand die ons kan vertellen hoe lang dit gaat duren, weken, maanden een jaar? In welke hevigheid blijft het aantal besmettingen stijgen. En wat komt daaruit voort. Waar ik vorige week nog dacht dat we dat zo onder controle zouden hebben, in Italië hebben ze het verkeerd aan gepakt, daar leren wij van, is het nu net zo als daar. Hierin zijn geen voorschriften, alleen goed je eigen verantwoordelijkheid nemen hier in, en niet bedenken dat het wel over waait of overtrokken is. Ook ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen, mijn praktijk gesloten, grote schoonmaak daarin gehouden vanmorgen en de voorraad kast goed opgeruimd en schoon gemaakt. Ik blijf graag bezig met deze dagen. Ik ben een piekeraar zo nu en dan. En dit zijn dan geen al te beste tijden voor mij. Ik bedacht me vanmiddag ineens dat ook ik of één van mijn dierbare door dit virus getroffen kan worden, hoe goed ik me er ook tegen bescherm, door handen te wassen, afstand neem, geen menigte op zoek en niet teveel sociaal contact te maken buiten mijn gezin. Het idee om ziek te worden en afgezonderd te moeten worden van alles wat je lief is is zo tegenstrijdig en een ongekende en niet wenselijke situatie. Wanneer jij of je naasten ziek word dan is het normaal dat je extra aandacht krijgt, maar nu is het afzondering en isolatie van de buitenwereld wat je te wachten staat. Om het nog maar niet te hebben over het evt sterven hieraan, alleen, zonder je dierbare. Spontaan springen tranen in mijn ogen bij de gedachte daaraan. Dit virus raakt ons gevoel van veiligheid, je kent misschien wel mensen die besmet zijn, en dan komt het virus zomaar je eigen kring binnen. Dat is angstig en geeft onzekerheid over jou eigen toekomst. En daar mag je over na denken. Maar ook brengt het saamhorigheid naar voren. Spontaan worden er groepen opgericht om te helpen. Zeker het doen van boodschappen voor elkaar, oppassen, een kaartje binnen gooien bij een oudere, net iets vaker naar de over buren kijken of de gordijnen open zijn, hard zingen van "Brabant" van Guus, en ook de vernieuwde saamhorigheid is mooi, maar probeer dat vast te houden in de toekomst. Laten we zien wat de kracht is van ons mensen in in deze nare tijd. Laten we er van leren ,we laten we meer naar elkaar om kijken, pas goed op jullie zelfs en op elkaar.😘