Wat er gisteren op mijn Facebook pagina gebeurde wil ik jullie niet onthouden. Ik had een post zonder foto geplaatst met de vraag of mijn vrienden daar wilde vertellen waar ze me van kende. Was je familie, vriend of vriendin collega of hadden we elkaar ontmoet op de digitale snelweg. Bijna 80 berichten van mensen die ergens in mijn leven mij tegen zijn gekomen en ons pad elkaar kruisten. De een vertelde er nog een mooier verhaaltje erbij dan de ander, een ander wist nog dieper in detail te treden door te omschrijven met wie ik was en waar ik naartoe opweg was, of waar ik was. Dit bracht een lach en een weemoedig gevoel. Mijn broer wist te vertellen dat hij mij kende via ons pap en ons mam, mijn nicht reageert spontaan met de woorden, dat zou zo maar kunnen, ik schaterde even.... Typisch mijn broer...nichten die ik zomaar nauwelijk zie, maar waarvan ik wel op de hoogte ben hoe 't met ze gaat, en nichtjes die ik met regelmaat zie, ook al zijn we nu gescheiden van elkaar, maar laten we daarmee zien dat we van elkaar houden.❤️Oud klasgenoten van de basisschool die spontaan reageren, en mijn vriendinnen en hun zus die opmerkten dat ik een memory lane aan t maken was. Mensen waarmee ik gekorfbald heb in een ver verleden, maar waar ik nog mooie herinneringen aan heb. Meisjes uit de buurt waar ik opgroeide, die ik jaren niet zag, en je elkaar toch weer tegen komt. Oud buurmeisjes/vrouwen die je nooit vergeet, of 't nou in Schijndel de europalaan of de kastanjestraat is of Veghel op lookveld of in de hermelijnweide, ze blijven een stuk van mijn memory lane. Mijn vriendinnen door dik en dun, met geverfd haar of een uitgroei van een dikke 4 cm, die steeds een lach op mijn gezicht toveren, maar ook klasgenoten van de middelbare die een aanwinst zijn voor deze laan van herinneringen. Maar de herinnering gaat door, oud-collega's die nog steeds een klein deel van mijn huidige nu zijn, maar ook mensen waarmee ik een tijd dezelfde hobby had, gelijkgestemde in natuurbehoud, muziek, levensverwachting, vrienden, maar ook de mama's van vriendjes en vriendinnetjes van onze kinderen op de basisschool behoren toe aan deze lane. Mensen die ik heb leren kennen in mijn volwassen bestaan, ze komen en gaan, laten herinneringen na die onuitwisbaar zijn. Mensen die ik ken uit een tijd van zwakte, ze me er weer boven op hielpen, blijven niet steeds dichtbij, maar blijven aanwezig in de tijd die geweest is, zitten in mijn herinnering. Mensen die ik tegen ben gekomen op de nieuwe wijze, via de digitale snelweg, en die ik nog nooit in 't echt gezien hebt, en misschien ook nooit ga zien, maar die er wel zijn, ik er niet omheen kan, omdat ze me raakte op de een of andere wijze. Vakantie vrienden de 1 een fijne vriendschap, en de ander werd mijn lieve schoondochter, mensen met wie ik een groot feest organiseerde, mensen via via, of hen die ik mijn leven lang al weet wie ze zijn, maar pas op een verdrietig moment hen tegenkom, en natuurlijk mensen die ik ken, alleen moet ik erg graven wat nou de eerste ontmoeting ooit was. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn memory lane.... Is nooit af. Ik hoop dat hij nog een aantal jaren door mag gaan.
Liefs Brigitte 😘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten