mistroostig....

Gisteren gaf ik aan mijn lief toe, dat ik moest waken om niet in een dip te geraken. Momenten van een rotgevoel, een zwart gat, geen uitzicht en ik ben er erg gevoelig voor om me daarin mee te laten slepen. Ik sterf van de kou, heb pijn in mijn benen en handen en totaal geen zicht op betere en fijnere tijden. Ik heb alles wat ik maar kan wensen, maar mijn gevoel gaat daar niet in mee. Ik kan een toneelstukje opvoeren, en roeptoeten dat 't goed gaat, maar eerlijk is eerlijk, ik heb betere dagen gekend. Maar ik denk wanneer ik mocht kijken in menig vrouwen en misschien ook wel mannen  hoofd, dat het er ongeveer net zo uit ziet als in 't mijne. Bijna niemand zal zeggen dat deze tijd in alle opzichte een verademing is. Ook al vind ik het heerlijk om in de ochtend niet te haasten, me heerlijk kan aanpassen aan de tijd die ik heb. Ergens later op de ochtend mijn wandelingetje te kunnen doen, heerlijk mijn boterham eten onder 't veranda in de zon op mooie dagen, lekker lounche op de bank met een boek in de middag en ergens thee drinken in een hoekje waar 't middagzonnetje mij nog net raakt. Rustig nadenken over 't eten voor die avond, de vrieskast en ijskast opentrekken en kijken wat we in huis hebben, en tegelijkertijd of er nog iets onder de kurk is voor een uurtje of 5. Relaxed aan 't eten koken beginnen, wachten tot we aan tafel kunnen, in alle rust eten en in alle rust maar voor "the B&B" afruimen en de vaatwasser vol maken. Nog even in 't avond zonnetje wat doen aan de tuin of aan 't huis, en dan naar binnen voor de avond. Wat heb ik te klagen, niks toch. Maar de volgende dag is 't weer precies 't zelfde. Ook al heb ik 't prima voor elkaar, heb ik een prachtig uitzicht vanonder mijn veranda, dit onuitzichtloos gebeuren breekt me op. En ik val in herhaling wanneer ik zeg, ik heb 't goed voor elkaar, daar ligt 't niet aan, maar nu roeptoet ik in repeat net zoals de dagen van de week. Maar uiteindelijk, komt 't goed.... Ik had alleen ff zin om te roeptoeten.... Fijn weekend, liefs van mij.... 😘