lichtpuntjes.... waar

Om te beginnen geef ik er ff niks om wat andere van mijn gedachte vinden. Ik ben vrij om mijn gevoel te uiten, spreek hier thuis er regelmatig over en 't helpt me weinig om 't los te laten. Ik draai in een kringetje rond, en lees veel over gevoelens op blogs, luister naar vlogs en heb me aangesloten in een forum en weer afgemeld omdat ik daar 't gevoel heb dat ik een tankstation was om andere te voeden, en 't leverdt geen energie op, maar kost me alleen maar tijd en energie, en die heb ik hard genoeg nu zelf nodig. Ik probeer structuur aan te brengen in de dag, op tijd mijn bed uit, de nodige lichaamsbeweging te doen, ik fiets nog steeds met een omweg naar de winkel, volgens mijn gezondheidsapp ben ik goed bezig, ik poets in huis wat, ruim op, plak foto's in, volg een serie op Netflix en zorg goed voor mijn huisgenoot. Er is lekkere warme thee, ik heb een heerlijke tuin waar vogels en een eekhoornfamilie naar harte lust rondscharrelen en de stilte die ik opzoek doet me goed. Maar toch, ik kan geen positief lichtpuntje vinden. Hoever ik ook vooruit kijk, er is geen perspectief. Of in ieder geval, ik kan 't niet zien. Ik ben 58 geworden om dit te ontdekken. Ik leef op wat er in 't vooruitzicht is. Na de beschadiging als jong meisje zag ik een lichtpuntje, nadat ik dat wereldkundig gemaakt had zag ik een lichtpuntje, na 't  ongeluk van Jos en 't cva van ons mam zag ik perspectief, al duurde dat even door de bureaucratie ik wist dat dit goed kwam, tijdens mijn burnout 2 jaar terug zag ik lichtpuntjes.....maar nu.... Ik kan de positiviteit in me niet meer vinden. Ik heb er moeite mee om te kijken naar de toekomst. Ik ben bang om te besmette, besmet te raken en me niet aan de maatregelen te houden. Er zijn dagen bij dat ik niemand spreek, niet omdat er niemand is waarmee ik zou kunnen praten, naar juist de angst is mijn grote vijand. Bewust kijk ik naar 1x perdag 't nieuws, socialmedia op gezette tijden, en hou me verre van buiten nu, dat is geen fijne omgeving nu. Ik klaag niet, ik heb alles wat ik graag wil, ik leef in een mooie omgeving met fijne mensen waar ik van hou en die mij lief zijn, maar deze periode sloopt me.... Ik hoop dat hij snel voorbij is, dat die ene lichtbol weer zijn licht laat schijnen.... Op mij....

Liefs Brigitte 😘