Herkennen jullie wanneer ik zeg, ik slaap zo onrustig als een overprikkelende baby. Bij ieder zuchtje, kuchje, hoesje, trillinkje vlieg ik overeind in mijn bed en sla om me heen, of praat een praatprogramma aan elkaar waar ik dan zelf van wakker word. Meestal en voorheen weet ik daar de volgende ochtend niks meer van af. Maar de laatste dagen wordt ik ook echt wakker en raak in paniek wanneer ik niet kan thuisbrengen waar ik ben, met wie ik daar ben en wat ik hier moet doen. Zo ook de afgelopen nacht. Nu is 't niet mijn bedoeling om ons hele bedritueel hier neer te schrijven. Ik laat alle saillante details weg, en vertel wat me de laatste nachten meerderemalen overkwam. Ineens zat ik om welke reden dan ook, rechtop in bed, riep mijn hubby's naam en zei dat hij niet weg mocht gaan, en snel weer hier moest komen. Of wat er een nacht eerder was gebeurd, dat ik mezelf hoorde roepen naar een hond genaamd Rekx, dat hij niet buiten de poort mocht omdat er vele haaien zijn daar. Maar 't meest beangstigde was toch wel 't wakker worden terwijl ik de kleerkast opende. En dat terwijl ik ook nog kouwe voeten kreeg. Waar zou dat van heen komen, ik krijg er geen antwoord op. Het brengt me in de war, maar t heeft ook wat lachwekkends. Ik herken wel sommige dingen in me zelf, zo werd ik ooit wakker op 't toilet bij mijn schoonouders thuis toen ik daar als jong meisje eens bleef slapen, maar nu ben ik toch niet zo jong meer. Maar 't zal wel bij me horen, ik weet eigenlijk niet beter of dat 't er is. En ik zal er de komende tijd toch nog maar even mee moeten doen.... Fijne paasdagen🐰🐤🐇🐣🐔🐥liefs Brigitte ❣️