Wij mantelzorgde.

Inmiddels is ze al 18 maanden niet meer hier. Maar ik mis haar nog elke dag. Ze mocht 80 jaar worden, en dat hebben we geweten. Waar ze zelf de regie nog nemen kon, deed ze dat. Ook al waren  haar laatste 10 jaar waren in reserve tijd, ze leefde iedere dag of 't haar laatste kon zijn. Na haar cva mocht zij niet meer de oude worden en woonde ze in een zorgcentra waar ze 't ondanks haar beperkingen enorm naar haar zin heeft gehad. Waar de verzorging voor haar klaar stond en ze de gezelligheid opzocht in de vorm van activiteiten, had ze 't ook enorm naar haar zin, op haar kamer. In haar "staop" stoel geplaatst voor 't raam, zodat ze alles en iedereen die langs kwam in de gaten kon houden. Niemand kwam ongezien voorbij, en niemand van ons gezin kon zomaar voorbij komen zonder binnen te komen, of ze belde je op en vroeg ze aan je of je haast had deze ochtend, middag of avond. Zo werkte onze zoon een aantal jaar geleden in haar woonplaats. Hij kwam regelmatig in de werkbus voorbij, maar kon natuurlijk niet steeds bij haar naar binnen gaan. Nou dat was me toch ook wat, toen ons kind, haar kleinzoon op een dag een storing moest oplossen in 't huis waar oma woonde. Iedereen die kreeg te horen, zelfs tot tranen toe geroerd dat haar kleinzoon de storing opgelost had, en ze was maar wat trots dat hij daar was geweest. Zo ook mijn schoonouders, zij gingen iedere zaterdagmiddag naar de markt. Kwamen dan meestal langs gereden en zwaaide naar haar wanneer ze voor 't raam zat. Want op zaterdag is 't natuurlijk ook druk met plaatselijk verkeer en fietsers. Maar 't was soms ook frustrerend. Ons mams vriendin verkeerde nog in goede gezondheid en had na ons mams cva, op aandringen van ons en haar kinderen haar liefhebberij 't fietsen weer opgepakt. Ze durfde niet meer door de straat van 't zorgcentrum te fietsen, bang dat ze was dat ze ons mam daarmee kwetsen zou. Ontzetten lief allemaal, maar wij gingen dan ook zo vaak als kon naar haar toe. Mijn broer bezocht haar iedere dag, deed klusjes, dronk koffie met haar, verzorgde de orchideeën en wanneer 't weer mooi was dan maakte hij met haar een wandeling in de rolstoel. Ook ik ging minstens 2x per week naar haar toe, en soms wel vaker. Maar wanneer ik bij haar was, en mijn broer nog niet, dan ging haar blik steeds naar buiten, om te zien of mijn broer er al aan kwam. Een avond was niet compleet wanneer mijn broer er niet was geweest. Soms lachte ik er om, maar soms frustreerde 't me. Zo goed als ik haar kon voor 't cva, zo onbekend was ze daarna voor mij. De vrouw die daar zat, daaruit ben ik geboren, is ons mam, maar alleen in huid, haar, en uiterlijk. Ik probeerde haar te leren kennen, de nieuwe mama, maar dat viel niet mee. Uiteindelijk zag ik dat mijn broer haar veel beter kende dan ik. En ik legde me daar heel snel bij neer. Ik zag dat 't goed was, dat dit een 2eenheid was waar niemand tussen kwam. We mantelzorgde wat af samen. We vulde elkaar aan, en we leerde van elkaar, luisterde naar elkaar, en respecteerde de ander. En zo komt er dan op een goede vrijdag ineens 't besef dat ze al 18 maanden van ons weg is. 18 maanden.... Haar los laten ging soepeler dan dat we van te voren bedacht hadden, met vallen opstaan en doorgaan kwamen we er wel. Net als zoals zij ons 't voorbeeld gaf, na 't overlijden van haar ouders, en na 't overlijden van ons pap. Vaak zeggen we tegen elkaar dat we dankbaar zijn dat ze deze tijd niet heeft hoeven mee maken, want hoe we haar ook missen, deze tijd had ze nooit volbracht. Was voor ons en voor haar slopend geweest.... Liefs Brigitte ❤️