Ineens werd ik begin deze week me opnieuw bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Iemand van mijn eigen leeftijd, die ik toch wel erg goed kende, is plotseling weg gevallen. 60 jaar, moeder van een zoon, dochter van, klaar om voor de 2e x oma te worden, nog vol in 't leven, positief als ze altijd alles benaderde, handig in gesprekken en kletsen, en dan hoor je dat er een verontrustend, levensbedreigende situatie over 't hoofd gezien is, en ze een onmenselijk laatste lijden had. En je wordt ermee geconfronteerd en je slaat lam. Nooit meer even bij buurten, nooit meer zomaar tegenkomen, nooit meer die stem horen. Het is ook niet te bevatten, dat haar moeder, op de valreep van haar eigen leven haar kind moet loslaten. Dat lijkt me afschuwelijk en dat gooi ik dan ook altijd maar zover mogelijk weg. Ik wil daar gewoon niet aan. Je hoort wel eens, dat wanneer je je ouders verliest, je verleden achter je laat, wanneer je partner weg valt, je heden teniet wordt gedaan, maar bij 't verlies van je kind, dat je dan je toekomst verliest.... Maar wat wanneer er plotseling 3 generaties hierdoor verweven zijn dan is het zelfde verdriet, ineens anders benaderbaar. 3 mensen die hun eigen verdriet moeten gaan plaatsen, ermee moeten gaan dealen. Door moeten. En zo stond ik met mijn roos aan de kant van de weg, legde hem voorzichtig op de motorkap van de rouwauto, zachtjes viel de regen er ook nog bij, of de hemel wilde zeggen, ik huil met jullie mee.... Lieve meid, ook al zagen we elkaar door corona een tijdje niet, 't idee je nu nooit meer te zien, kan ik nog steeds niet bevatten. Waar je ook bent, jij kan daar zeker 't verschil maken. Liefs Brigitte 💗