natuurtuin

De lente van 2021, is ver te zoeken. We zijn zo verwend de afgelopen voorjaren, we genoten al vroeg van zachtere temperaturen, en minder regen. Zo weinig zelfs, dat we jaren aan een stuk neerslag te kort hadden, en er tot ver in 't najaar bij gesproeid moest worden. Soms begrijp je helemaal niks van de natuur. Zo is 't ons, 't gepeupel goed gezind, en klagen boeren steen en been omdat er te weinig regen valt, en zo doen wij een opsporingsbericht uit gaan om de lente te vinden, en klagen andere weer dat 't veel te nat is. Tja, hoe kun je 't voor iedereen goed doen. We hoeven daarvoor niks te doen, alleen 't over ons heen te laten komen, en 't onder gaan. De natuur doet wat nodig is. En zo ondervonden we dat afgelopen donderdag nog maar eens van heel dicht bij.  Het is maar druk bij ons in de tuin, een eekhoorngezinnetje nest in onze den, een koolmeessetje heeft jonge vogeltjes in een nestkastje en in onze laurierhaag heeft een merelechtpaar voor de 2de keer een nestje met jonge vogeltjes uitgebroed. Met onze jongste kleinzoon keken we nog heel voorzichtig in 't nestje en er zaten zeker 5 jonge vogeltjes in. Papa en mama merel vlogen af en aan om de kleintjes van spinnen, pieren, wormpjes en slakjes te voorzien. Ze zorgde enorm goed voor hun kroost. En toch lukte 't hen niet om hun baby's te beschermen tegen 't leegroven van 't nest. Een zwerm brutale eksters had het voorzien op de te jonge en kwersbare vogeltjes, en roofde in een korte tijd de nest leeg. Ik heb nog nooit een papa en mama merel zo hartverscheurend geluid horen maken. Totaal ontredderd en overstuur bleef moeder merel fladderen en krijsen.... Mijn hart brak... Ik stond erbij, en ik keek ernaar, verslagen en niks kunnen doen. Ik voelde me zo waardeloos, maar tegelijkertijd zo traumatisch om te zien. Ik ga dit vanzelfsprekend niet aan onze kleine man vertellen.... Maar mocht hij er naar vragen dan zal ik 't verhaal niet zo verdrietig maken.... 😘

9 mei 1979

Op een gewone woensdag fiets ik richting een vriendinnetje om een avondje daar te zijn, omdat we dat afgesproken hadden. Het is schitterd weer, een mooie lente dag zullen we maar zeggen. Niks staat deze avond in de weg, bijna klaar met school, de proefwerkweek is achter de rug, de schoolexamens zijn al ingeleverd en de eindexamen staan voor de deur. Overal al mooie punten voor, dus ik hoef niet nog extra te blokken voor de laatste zet, en dan vervolgonderwijs volgen in Den Bosch, maar zover is 't nog niet, eerst straks genieten van een lange welverdiende vakantie. Bijna op de plaats van bestemming maakt mijn hart een sprongetje,  krulhaar met lange benen speelt een potje tennis op straat. Z'n zware stem herken ik al van ver. Z'n lach is aanstekelig, en de slagen tegen de tennisbal hoorbaar. Zo onopvallend mogelijk wil ik rechts afslaan de oprit op van 't huis waar mijn vriendin en krulhaar wonen. Maar dat "zo onopvallend mogelijk" lijkt niet haalbaar. Wat er precies geroepen wordt weet ik al niet meer, maar waar 't op dat moment pijn doet maar destemeer.... Auw... Mijn linkerdij/ bovenbeen daar brand de pijn door mijn Levi's spijkerbroek, van een tennisbal die mijn bovenbeen raakt. De tranen schieten me in de ogen, ik weet even niet wat ik moet doen, huilen of lachen, maar probeer toch nog ff al fietsend de hoek van 't huis te halen.

Terwijl ik dit hier allemaal neertyp heb ik de herinneringen levendig voor me. Nog precies wetende hoe ik fietste, op welke fiets, hoeveel herten er stonden aan 't hek, dat er een moeder met kinderwagen liep over straat, welke auto er op de inrit stonden, en welke brommer onder de notenboom stond. Mijn vriendinnetje in de keuken aan tafel, 't hondje Bas tegen me opsprong, en de brandende pijn van mijn linkerbovenbeen. Klootzak.... 

Uiteindelijk werden er excuses gemaakt, gezellige gesprekken gevoerd, elkaar leren kennen toen, en opnieuw en anders kennis gemaakt met vrienden en vriendinnen.... 

De rest is geschiedenis, inmiddels al 42 jaar samen, ondanks die tennisbal, Auw.... Waar destijds alles mee begon.

Liefs Brigitte ❣️

Ineens werd ik begin deze week me opnieuw bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Iemand van mijn eigen leeftijd, die ik toch wel erg goed kende, is plotseling weg gevallen. 60 jaar, moeder van een zoon, dochter van, klaar om voor de 2e x oma te worden, nog vol in 't leven, positief als ze altijd alles benaderde, handig in gesprekken en kletsen, en dan hoor je dat er een verontrustend, levensbedreigende situatie over 't hoofd gezien is, en ze een onmenselijk laatste lijden had. En je wordt ermee geconfronteerd en je slaat lam. Nooit meer even bij buurten, nooit meer zomaar tegenkomen, nooit meer die stem horen. Het is ook niet te bevatten, dat haar moeder, op de valreep van haar eigen leven haar kind moet loslaten. Dat lijkt me afschuwelijk en dat gooi ik dan ook altijd maar zover mogelijk weg. Ik wil daar gewoon niet aan. Je hoort wel eens, dat wanneer je je ouders verliest, je verleden achter je laat, wanneer je partner weg valt, je heden teniet wordt gedaan, maar bij 't verlies van je kind, dat je dan je toekomst verliest.... Maar wat wanneer er plotseling 3 generaties hierdoor verweven zijn dan is het zelfde verdriet, ineens anders benaderbaar. 3 mensen die hun eigen verdriet moeten gaan plaatsen, ermee moeten gaan dealen. Door moeten. En zo stond ik met mijn roos aan de kant van de weg, legde hem voorzichtig op de motorkap van de rouwauto, zachtjes viel de regen er ook nog bij, of de hemel wilde zeggen, ik huil met jullie mee.... Lieve meid, ook al zagen we elkaar door corona een tijdje niet, 't idee je nu nooit meer te zien, kan ik nog steeds niet bevatten. Waar je ook bent, jij kan daar zeker 't verschil maken. Liefs Brigitte 💗