Memory lane

Gisteren avond ging ik met de familie inclusief moeders van 92 jaar jong, naar een film. Niks bijzonders zou je zeggen, is ook niet zo, was 't niet dat dit een film is die opgenomen is in de omgeving van Uden, Veghel, Erp, Sint Oedenrode, Keldonk, Zijtaart, Boekel, Schijndel, en vol met lokale spelers, die nauwelijks of geen toneel ervaring hebben, maar hier een tijdperk neer zetten dat zo kenmerkend is voor de jaren 60, 70 en 80 waarin wij zijn opgegroeid. De muziek die hierin gespeelt wordt is zo herkenbaar en de brommers, de uitgaansgelegenheid, de auto's, de kleding, het geloof, opvoeding, roken, drinken en gevoel word  neergezet als was 't gisteren dat we 't mee maakte. Deze generatie heeft voor ons de weg gebaand om te leven zoals we nu willen, de sexuele revolutie, de opkomst van de popmuziek en de hippie tijd die z'n sporen na liet, heeft heden ten dage nog steeds een stempel in ons leven.  En dan is dit ook nog een film die me zo inpakt voor de 2e maal. De herkenbare verhaallijn, of 't mezelf had kunnen overkomen, of ik een soort van  Gonny geweest kon zijn. Het raakte me, en dat komt zeker wanneer ik in 't verleden terug ga, vaker voor. Zo ook de jonge Donna, van Mamma Mia, here we go again. Ook Donna's jeugd liep synchroon met de mijne, wanneer ik meer lef zou hebben gehad, zou ik ook op een eiland gestrand kunnen zijn en daar mijn geluk gevonden hebben. Niet dat ik hier niet 't geluk aan mijn zijde heb, juist wel, maar er komt gewoon in je leven iets voorbij wat je raakt, waarbij je gaat denken in de trant van, "wat als". En natuurlijk kan ik zeggen, wat ik ook van ons mam leerde, "tis maar film", maar toch gaat Teenbeat en Mamma Mia here we go again voor mij de boeken in als een memory lane op mijn leeftijd, die me even voor een paar uur weer die 16 jarige laat zijn. 

chaos....

(tegeltjeswijsheid) 

Je kan 't nieuws niet kijken of er is grote ellende in en om ons leven heen. Er zijn momenten dat de moed me daardoor in de schoenen zakt. 59 jaar hoop ik over een 1.5 maand te worden, me steeds ervan bewust te zijn geweest dat ik een goed burger zou zijn, een goed voorbeeld ben geweest voor de mensen om me heen, netjes school afgemaakt,  een deugmeisje was, want spijbelde niet 1x, netjes belasting betaal, niet met politie of justitie in aanraking ben gekomen, een liefdevolle partner hoop te zijn, onze kinderen netjes de maatschappij in gezet heb, goed ben voor onze zonen en schoondochters, me als een leuke en liefdevolle oma gedraag, een fijne waardevolle zus ben, me als dochter ingezet heb om onze ouders te ondersteunen waar dat mogelijk en nodig was, een goede vriendin ben, een druk bestaan heb, een goede buur ben, een fijne medemens voor de mensen om me heen probeer te zijn, buiten de zorg die ik heb voor mijn man, geniet ik van 1 vrije dag in de week. En dan denk ik, 't is nog nooit zo'n grote chaos geweest in ons land, verwacht ik. Mishandelingen om me heen, de ene mens die de ander zoveel leed en pijn berokkend dat hij er blijvend letsel aan over houd. Een land dat splijting vertoond doordat er verschillende opvattingen zijn over een ingevoerd document, waardoor er onderscheid gemaakt wordt tussen gevaccineerde en ongevaccineerde. Waarbij de mensen elkaar niet meer respecteren om de vrije keuze die ze maken vanuit hun eigen overtuiging, net zoiets als, wanneer je niet voor ons bent, ben je automatisch tegen ons. Wat is er gebeurd met ons tolerant land, waar iets nooit gek  was, we een keer ons hoofd schudde, en door gingen met ieder in z'n waarde laten. Waarom moeten we nu overal wat van vinden. Natuurlijk mag je je mening geven, maar waarom zo nodig zo groot en luid. Een regering die jokt, steelt en loze beloftes doet aan zwaar gedupeerde, ongekend onrecht aan heeft gedaan, waarbij ze hun eigen functioneren in twijfel hebben getrokken, maar uiteindelijk zonder dat ze macht hebben, nog meer machtsvertoon tonen. Iets klopt er niet..... roepen mensen, ergens gaat er iets fout..... waar gaat dit heen...... en wie geeft hier een goed voorbeeld en is het niet gek of vreemd dat er mensen in opstand komen..... Wacht, opstand... Neergeslagen protesten, en waar voorheen onze media steeds een kritisch woord lieten horen, zijn ze nu nergens te vinden. Maar ja, wie ben ik, als bijna 59 jarige kleine vrouw hier in 't Ujese. Ik word zeker niet gehoord, en niet gezien. Mijn woord is alleen voor mijn eigen gemoedsrust hier geplaatst, om even frustratie te lozen. En verder..... Vandaag geniet ik van mijn vrije donderdag.

Liefs Brigitte ❤️

ode aan mijn volgers.

Echt een hele poos geleden dat ik hier iets schreef. Er is genoeg gebeurd, dat is de reden niet. Misschien is dat toch juist wel de reden, geen tijd kunnen vinden, vakantie gehad, opnieuw op moeten starten, en de drukke periode na de vakantie zouden hier wel eens de reden van kunnen zijn. Maar ook dat, "nu even niet" ...bang om dingen neer te schrijven die een ander triggert om een grove of kwetsende reactie neer te zetten. Dit platform wordt gebruikt om in verkapte vorm onder 't mom van vrijheid van meningsuiting, kwetsend, bedreigend en persoonlijk wordende reacties te plaatsen. Ik kreeg ze nog niet zoveel, zo nu en dan één, die meent te moeten melden dat hij of zij 't niet zo nou neemt met normen en waarden. Gelukkig komt 't niet zo heel vaak voor. En prijs ik me gelukkig met een kleine vaste kern waar ik niet bang voor hoef te zijn. Die het waard zijn om voor te blijven bloggen. Maar ook voor mezelf, en dan zeg ik met trots deze keer "een ode aan mijn volgers". Dankjewel.... Fijn dat jullie er zijn.....

Liefs Brigitte