Je kan 't nieuws niet kijken of er is grote ellende in en om ons leven heen. Er zijn momenten dat de moed me daardoor in de schoenen zakt. 59 jaar hoop ik over een 1.5 maand te worden, me steeds ervan bewust te zijn geweest dat ik een goed burger zou zijn, een goed voorbeeld ben geweest voor de mensen om me heen, netjes school afgemaakt, een deugmeisje was, want spijbelde niet 1x, netjes belasting betaal, niet met politie of justitie in aanraking ben gekomen, een liefdevolle partner hoop te zijn, onze kinderen netjes de maatschappij in gezet heb, goed ben voor onze zonen en schoondochters, me als een leuke en liefdevolle oma gedraag, een fijne waardevolle zus ben, me als dochter ingezet heb om onze ouders te ondersteunen waar dat mogelijk en nodig was, een goede vriendin ben, een druk bestaan heb, een goede buur ben, een fijne medemens voor de mensen om me heen probeer te zijn, buiten de zorg die ik heb voor mijn man, geniet ik van 1 vrije dag in de week. En dan denk ik, 't is nog nooit zo'n grote chaos geweest in ons land, verwacht ik. Mishandelingen om me heen, de ene mens die de ander zoveel leed en pijn berokkend dat hij er blijvend letsel aan over houd. Een land dat splijting vertoond doordat er verschillende opvattingen zijn over een ingevoerd document, waardoor er onderscheid gemaakt wordt tussen gevaccineerde en ongevaccineerde. Waarbij de mensen elkaar niet meer respecteren om de vrije keuze die ze maken vanuit hun eigen overtuiging, net zoiets als, wanneer je niet voor ons bent, ben je automatisch tegen ons. Wat is er gebeurd met ons tolerant land, waar iets nooit gek was, we een keer ons hoofd schudde, en door gingen met ieder in z'n waarde laten. Waarom moeten we nu overal wat van vinden. Natuurlijk mag je je mening geven, maar waarom zo nodig zo groot en luid. Een regering die jokt, steelt en loze beloftes doet aan zwaar gedupeerde, ongekend onrecht aan heeft gedaan, waarbij ze hun eigen functioneren in twijfel hebben getrokken, maar uiteindelijk zonder dat ze macht hebben, nog meer machtsvertoon tonen. Iets klopt er niet..... roepen mensen, ergens gaat er iets fout..... waar gaat dit heen...... en wie geeft hier een goed voorbeeld en is het niet gek of vreemd dat er mensen in opstand komen..... Wacht, opstand... Neergeslagen protesten, en waar voorheen onze media steeds een kritisch woord lieten horen, zijn ze nu nergens te vinden. Maar ja, wie ben ik, als bijna 59 jarige kleine vrouw hier in 't Ujese. Ik word zeker niet gehoord, en niet gezien. Mijn woord is alleen voor mijn eigen gemoedsrust hier geplaatst, om even frustratie te lozen. En verder..... Vandaag geniet ik van mijn vrije donderdag.
Liefs Brigitte ❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten